Hoe Larix op avontuur gaat met een jas

De geheimzinnige jas is het eerste deel van de Troostlelie-reeks. De reeks is gericht op young-adult/fantasy lezers. De serie gaat over Larix, een psychisch instabiele vrouw die op een dag een tweede hands jas koopt. In deze jas blijkt een geheime zak te zitten, waarin een opschrijfboekje zit, evenals twee platte stenen en papier-maché schijf. Als Larix op een dag bij toeval op een bankje in het park de twee stenen tegen elkaar wrijft, komt ze terecht in Elmontestratia, een sprookjeswereld waar lang niet alles zo mooi is als op het eerste moment lijkt. Naast Larix is er ook Gijs. Een jongetje van bijna acht dat weg loopt bij zijn ouders, die liever ruzie maken dan dat ze hun kinderen in de gaten houden.  

De geheimzinnige jas is vanuit de ik-persoon geschreven, alsof je een dagboek leest. Later blijkt het ook een dagboek te zijn, wat niet helemaal strookt met het verhaal. Want hoewel het mogelijk is dat het verhaal van Larix als dagboek is geschreven, kan het verhaal van Gijs dat niet zijn. Het verhaal van Gijs wordt namelijk vertelt vanuit de derde persoon. Dit werkt enigszins verwarrend. Ook doet het niet wat het zou moeten doen: het identificeren met de hoofdpersoon. Mede doordat Larix zelf wat simplistisch over komt op momenten, wat deels toe te schrijven is aan haar psychische staat.  

Nog een probleem is de schrijfstijl. Het boek is geschreven op het niveau van een kinderboek, met erin verwerkt volwassenen problemen. Hoewel het doel misschien was dat zo iedereen het boek kan lezen, doet het voor een volwassenenboek nogal simplistisch aan. Daarnaast wordt er overdreven veel uitleg gegeven, vooral over het denkproces van Larix. Wanneer ze een appel en een krentenbol pakt om mee te nemen, wordt bijvoorbeeld uitgelegd waarom ze nou precies deze twee dingen pakt. Hierdoor zit er een heleboel herhaling in het boek. Er wordt er beschreven wat er gebeurd, gevolgd of voorafgegaan door een uitleg van Larix' gedachtengang. Dit haalt de vaart uit het verhaal.  

De wereld, Elmontestratia, heeft potentie. Het idee van een avontuur in een andere wereld is niet nieuw, maar blijft intrigerend. Elmontestratia, hoewel de naam onnodig lang is, lijkt nog het meest op een wereld als beschreven in Alice in Wonderland, met wonderbaarlijke mensen, wezens en plaatsen. De wezens van Elmontestratia hebben soms curieuze taken. Zo zijn er vlinders die kijken of je in iemands nachtmerries of goede dromen voorkomt. Zijn de nachtmerries te veel en te erg, dan wordt je meegenomen door een raaf. Later wordt hier nog aan toegevoegd dat dit alleen zo is wanneer je jezelf ook schuldig voelt. Dit doet wat raar aan. Ten eerste roept dit vragen op. Zoals: kan een psychopaat dan gewoon doorlopen, omdat hij zichzelf onschuldig acht? Ten tweede komt het over alsof de schrijfster dit als een extra gedachte heeft toegevoegd, misschien omdat ze anders vast zou lopen, misschien omdat ze dat eerder vergeten was te melden.  

Het verhaal bevat gaten. Zoals de stenen: als er in een jas stenen zit, dan voel je dat toch als je als eigenaar van een tweedehands winkel die jas krijgt? Zeker aangezien de meeste tweedehands winkels hun kleren van te voren wassen. Verder is het erg onwaarschijnlijk dat de opa en oma van Gijs geen mobiel nummer hebben van zijn ouders. Alles bij elkaar voelt het als een kinderboek dat geschreven is met een verhaal voor volwassenen, met overdreven lange uitwerkingen. Dat, daarnaast, nog eens 'groeit' tijdens het schrijven: alsof van te voren niet overal over is nagedacht. Hoewel dit vaker gebeurt, is het een goed idee om te zorgen dat het niet zo leest. Het boek komt over als een geliefd hobbyproject, dat mogelijk niet de haviksogen van een goede redacteur heeft gekend. Het boek komt niet helemaal uit de verf en lijkt niet helemaal af. Verder wordt er wel eens gezegd “schrijven is schrappen”, dat had wat meer mogen gebeuren in dit boek. Door de simpele bewoordingen leest het boek wel makkelijk weg.