HOE LEEF JE MET JE STERFDATUM...

In een fascinerend familiedrama beschrijft de Amerikaanse auteur Cloe Benjamin de dunne scheidingslijn tussen noodlot en eigen keuzes, de realiteit van het leven, de magie van het bovennatuurlijke en de de band tussen vier broers en zussen die moeten leven met de kennis van hun eigen sterfdatum.

Het is 1969 en de vier Gold broers en zussen zoeken een waarzegster op die ze, ieder apart, inlicht over de datum waarop ze zullen sterven.

Het verhaal volgt de vier in hun verdere leven en Simon, de jongste zoon, vlucht samen met zijn zus Klara naar New York om zich daar in het bruisende leven van de post-aids homoscene te storten. Hij zoekt de grenzen van het leven op en fladdert van de ene man naar de andere. Hij vindt liefde, maar zijn noodlot lijkt onomkeerbaar.
De dromerige Klara is geobsedeerd door magie en zoekt haar geluk als illusionist en goochelaar in Las Vegas. Varya wijdt haar leven aan wetenschap om een antwoord te vinden op het mysterie van onsterfelijkheid en de oudste zoon Daniel vindt houvast als legerarts.

Een meeslepend boek dat vooral draait om de ontwikkelingen, keuzes en onderlinge band van de personages. Het beschrijft hoe ze met de ‘zekerheid’ van hun sterfdatum omgaan en de keuzes die ze maken. Alles uit het leven halen zoals Simon, of juist de ontkenning opzoeken zoals Daniel. Is hun lot beïnvloed door de keuzes die zij maken of worden hun keuzes juist beïnvloed door het noodlot wat hen drijft.

Het is Varya die uiteindelijk haar lot omarmt en haar leven en dat van haar familie tot rust brengt. Of zij daarmee de ‘vloek’ doorbreekt weten we niet, want de schrijfster beëindigd het verhaal voor de sterfdatum van Varya.

Het verhaal leest vlot weg en heeft een intrigerende diepgang. Je wordt bijna gedwongen om stil te staan bij je eigen sterfelijkheid en wat je zelf uit het leven zou halen als je je eigen sterfdatum zou weten. Terwijl ik dit boek las kreeg een van mijn beste vrienden te horen dat hij nog maar kort te leven had en dat maakte dat dit onderwerp wel heel dicht bij kwam. De momenten van zelfreflectie werden dan ook gevoed door het boek wat ik las en de momenten die ik had met deze vriend.

Was het een perfect geschreven boek? Nee, dat vond ik niet. Ik vond dat de karakters niet goed genoeg werden uitgediept en vooral bij Daniel had ik het gevoel dat het wat oppervlakkig bleef. Voor mij had het boek twee keer zo dik mogen zijn, zodat de schrijfster genoeg ruimte zou hebben gehad om meer details en uitgewerkte relaties tussen de personages toe te voegen.

Een heel klein puntje en dat is strikt persoonlijk; Hoewel er natuurlijks niets aan te merken valt op de Amerikaanse taal, vind ik het persoonlijk minder prettig lezen dan de Engelse taal.

Samenvattend zou ik zeggen dat het een boek is wat intrigeert en wat zeker de moeite waard is om te lezen door liefhebbers van literatuur. De echte fantasy liefhebbers zouden misschien wat teleurgesteld zijn, want het magische sausje is maar heel dun.