Voorspelbaar, maar mooi

In de appeltaart van hoop speelt - zoals de titel al verraadt - hoop een belangrijke rol (en appeltaart ook trouwens). Iedereen gaat er vanuit dat Oscar Dunleavy dood is en het gerucht gaat zelfs dat het zelfmoord zou zijn geweest. Het gehandicapte broertje van Oscar - Stevie - en zijn beste vriendin Meg geven de hoop nog niet op. Want hoe kan de altijd zo vrolijke en onbaatzuchtige Oscar zichzelf doden?
In een zoektocht naar Oscar kom je steeds meer te weten over de vriendschap tussen Oscar en Meg, maar ook over henzelf.

Fitzgerald heeft sterke personages neergezet en deze goed uitgewerkt. Het is erg fijn om te lezen uit de perspectieven van Meg én Oscar, waardoor je steeds een beetje meer te weten komt. Ook over minder belangrijke personen kom je genoeg te weten om in het verhaal te blijven.
De schrijfstijl van de auteur is prettig en vlot - dat maakt het lezen altijd een stuk fijner dan een langdradig boek. Mede door deze vlotte schrijfstijl is de appeltaart van hoop een krappe 200 bladzijdes, maar het verhaal is zo mooi afgerond en niet te lang of te kort. Als je doorleest heb je hem binnen een dag uit, waardoor het een prima boek is om een nieuw genre te proberen (of een beetje af te wisselen).

De appeltaart van hoop heeft een goede verhaallijn, hoewel sommige dingen voorspelbaar waren. Dat was bij dit boek niet zo'n probleem, want het maakte het verhaal er niet veel minder door. Toch zit je dan te 'wachten' of hetgeen wat je in gedachten hebt ook echt gebeurd (en vooral wanneer dan en hoe).

De cover van het boek - die ik persoonlijk heel mooi vind, complimenten daarvoor ;) - past perfect bij het boek. En de appeltaartjes die boven elk hoofdstuk staan vind ik ook erg leuk bedacht. Hierdoor wordt het boek toch nét wat leuker.

Kortom, de appeltaart van hoop is een leuk boek voor tussendoor met een goede verhaallijn en sterke personages. Een nadeel is echter de 'voorspelbaarheid', maar het verhaal blijft alsnog best leuk :D. En de cover is echt een groot pluspunt!