Alweer zo tegendraads

Met mijn mening over Nederlandstalige muziek is het al net zo gesteld als die over poëzie. Ik roep net zo hard dat ik er niets aan vind, dat het aan mij niet besteed is. Je hoeft er bij mij niet mee aan te komen want ik vind het niks, nakkes, nada! Net zoals deze kreet uit de jaren negentig, die vind ik ook verschrikkelijk en toch gebruik ik ‘m weleens (heel goed mogelijk dat Vlaamse en jongere lezers deze kreet niet eens herkennen). Als ik dan weer eens heel hard roep dat ik een hekel heb aan Nederlandstalige liedjes, dan komt er direct een tekst bovendrijven die ik juist wel mooi vind. Draai Het dorp van Wim Sonneveld en je hebt me zo in tranen, mede vanwege een bijzondere herinnering aan dit lied. En dat ene nummer van Claudia de Breij is ook een uitzondering. Als ik de tekst van Mag ik dan bij jou hoor, zing ik luidkeels mee en raak ik ook ontroerd.
Wacht! Als Herman van Veen zijn keel opentrekt, dat hoeft helemaal niet hard, dat mag heel zachtjes en subtiel, dan krijg je mij stil (en je mag aan mijn man en kinderen vragen dat dat een heel een moeilijke opgave is). Wie noemde ook al weer Suzanne bij een van mijn vorige edities? Prachtig! Zijn kerst CD? Hemels! 

Heel vaak is het zo dat ik een stem heel mooi vind klinken of dat de melodielijn lekker in het gehoor ligt. Dat heb ik met andere talen sneller dan met Nederlandstalige teksten. Willen die laatsten mij kunnen raken, moet het verhaal ook bijzonder zijn. Zo af en toe, echt uitzonderlijk, is er die juiste combinatie van klank en tekst die bij mij de gevoelige snaar laat trillen. Dit betekent dus dat er echt wel Nederlandstalige teksten zijn, net als bij poëzie (Nathalie plaatste onlangs weer hele mooie gedichten waar ik stil van werd), die ik mooi vind. Waarom blijf ik dan zo recalcitrant roepen dat ik Nederlandstalige muziek en songteksten niet kan smaken?

De afgelopen weken moest ik ook veel denken aan een dag in december jongstleden. Ik heb nog altijd het idee dat ik terugkwam van een Hebban-achtig uitje maar ik kan niet meer bedenken welke trip dat geweest zou moeten zijn. Ik stapte vanuit de trein over in de auto om naar huis te rijden en toen hoorde ik dit lied op de radio. ik wist direct op dat moment al dat er iets was met dit lied, iets magisch, iets wat ik voelde in mijn buik. Het werd niet alleen veroorzaakt door de melodie, ik werd ook geraakt door enkele woorden van de tekst.

Ze huilt maar ze lacht
Maan

Ze zit hier alleen in de trein
En ze duikt in haar jas
Ze kijkt uit het raam
En ze vraagt zich af
Hoe zou het voelen jezelf te zijn
Want soms doet het pijn
maar ze huilt maar ze lacht
ze huilt maar ze lacht

Ze loopt door een wereld niet aardig voelt
Onbedoeld zegt ze dingen die iedereen altijd zegt
Want nooit gaat het slecht
Altijd oké en ze lult met ze mee
En ze lacht
Ze huilt maar ze lacht

En nu,
     ze laat het los
En nu,
     ze laat het los

Ze voelt zich alleen als ze loopt in de stad
en ze kijkt in het raam ziet een ander d'r staan
en ze weet wie het is
maar ze wil haar niet zijn
en ze gaat door met de schijn
en ze lacht
Ze huilt maar ze lacht

Want als ze morgen besluit niet te schuilen
Haar betere ik voor haar ware gezicht te ruilen
Zullen de vrienden die zij wil vertrouwen
Nog steeds van haar houden
Als ze huilt
Als ze huilt en niet lacht

En nu,
     ze laat het los
En nu,
     ze laat het los
     ze laat het los
     ze laat het los

Ooh
     ze laat het los

Ik zit hier alleen in de trein
en ik duik in mijn jas
en kijk uit het raam
en ik vraag me af
hoe zou het voelen mezelf te zijn
Want soms doet het pijn als ik huil
     Maar ik lach

Soms (*GL*)

Ik herkende de stem van Maan al snel, omdat deze jongedame hier thuis onze favoriet was tijdens het hele seizoen waarin ze meedeed aan The Voice of Holland. Na haar overwinning zijn we haar een beetje uit het oog verloren omdat haar muziek stijl (hoe divers ook) niet aansloot bij de onze. Dit nummer was anders, vond ik.
Ik had in die periode veel lichamelijke klachten waar bijna niemand iets vanaf wist, waar ik met niemand over sprak en heel even voelde ik me zoals de persoon in het lied. Als ik naar de tekst luister, of ik lees het stilletjes voor mezelf, dan herken ik hierin een klein, een ultra kort verhaal. Je kunt heel veel zelf invullen. 

Betekent dit, dat ik me zo voel zoals Maan in deze tekst beschrijft? Nee hoor, totaal niet. Ik vind het verhaal erg mooi. Op het moment dat ik het voor het eerst hoorde, herkende ik even de emotie van de persoon in ‘dat korte verhaal’. Dat betekent dat het lied iets met me deed en dat vond ik fijn. 

Herken je de tekst en doet die iets met je? Heb jij een Nederlandstalige tekst die je ontroert, die je diep van binnen raakt?

Meestal ben ik juist iemand die graag lacht, zelfs als het leven moeilijk is zoek ik naar de mooie, fijne en grappige dingen in het leven. Ik kijk naar buiten en zoek de zon, een bloem, een eekhoorn, een vogel of een spinnetje en ik glimlach al weer. Ik zoek de glimlach op de gezichten van mijn kinderen of ga op zoek naar een humor in een tekst van en boek of een lied.

Grappige Nederlandstalige teksten, daar weet ik er ook nog heel veel van te bedenken maar die bespreek ik in mijn volgende En waarschijnlijk voorlaatste editie van recalcitrante poëzie. Dus bewaar die humoristische teksten nog even tot dan.