In februari van dit jaar las een kleine delegatie van onze spot deel 1 van de Schemering-trilogie: De Kleuren van Magie van V.E. Schwab. Het beviel destijds goed genoeg om nu ook deel 2 te gaan lezen. Cindy, Merel, Kim, Janneke en Yvette trokken dit keer hun zwaard en velden een oordeel over De Kleuren van Schaduw.

Verwachting

Janneke: Ik ben best makkelijk qua verwachtingen: ik had er niet veel buiten een voortzetting van het eerste deel. Ik was erg nieuwsgierig naar waar Lila heen ging en hoe het met Kell zou aflopen. En naar Zwart Londen natuurlijk!

Merel: Het eerste deel wist me positief te verrassen en ik keek dan ook uit naar De kleuren van schaduw. Ik verwachtte meer te zien te gaan krijgen van de verschillende Londens en hoe deze zich onder invloed van elkaar zouden gaan ontwikkelen. 

Kim: Ik heb De kleuren van magie met ontzettend veel plezier gelezen, maar inhoudelijk had ik er meer van verwacht. Ik had gehoopt dat het verhaal in dit tweede deel echt zou beginnen. Net als Merel verwachtte ik meer te zien van de verschillen en de spanningen tussen de verschillende Londens. Hoewel ik niet overtuigd was van de toegevoegde waarde van een magisch toernooi werkte Schwabs enthousiasme toen we haar interviewden aanstekelijk. Ik wilde dit boek heel graag leuk vinden, maar eerlijk is eerlijk: na het lezen van de achterflaptekst vreesde ik al het ergste.

Cindy: Mijn verwachtingen waren eerlijk gezegd best hoog. Deel 1 had ik echt met heel veel plezier gelezen. Deel 2 was, zeker een heel groot deel, een behoorlijke deceptie.

Verhaal

Janneke: We slaan een klein beetje tijd over tussen boek 1 en 2, maar Schwab pakt het tempo al snel weer op. We zien dat Lila zich ontwikkelt in haar Magie en dat Kell vecht om niet zo te worden als Holland en zich te laten overmeesteren door de magische kracht. Tegelijkertijd drukt de letterlijke verbinding tussen hem en Rhy zwaar op beiden waardoor Kell zich meer en meer terugtrekt uit de magie tot Rhy daar een stokje voor steekt. En dan is er aan het einde een cliffhanger waardoor ik persoonlijk niet kan wachten op het derde boek en ik mezelf moet inhouden om hem niet alvast in het Engels te gaan lezen.

Merel: Aan de start van het verhaal zijn Lila en Kell ieder hun weegs gegaan. Lila komt meteen in actie en ik was benieuwd hoe ze in deze positie verwikkeld was geraakt. Na deze start kabbelt het heel verhaal echter maar wat voort. De hoofdlijn draait om een magiewedstrijd. Ik zag de relevantie van deze wedstrijd voor het verhaal niet in en was maar aan het wachten tot het verhaal écht verder zou gaan. Nou, dat was lang wachten.

Kim: Verhaal? Welk verhaal? Toen ik het eerste deel las, had ik het gevoel dat het een soort inleiding was, want de jacht op MacGuffins had niet veel om het lijf. Ik zag wel enorm veel potentie en had dan ook gehoopt dat de strijd in dit boek zou losbarsten, maar dat gebeurde niet. Het begin is nog veelbelovend, maar al snel wordt duidelijk dat we naast het magische toernooi weinig hoeven te verwachten. Het is pure paginavulling om het verhaal van het punt waar we de vorige keer geëindigd zijn naar het begin van de eindstrijd in het derde boek te krijgen. Vooral de hoofdstukken die spelen in Wit Londen dragen daaraan bij, maar dat zijn er weinig en ze zijn te beknopt en repetitief. De kleuren van schaduw is traag, voorspelbaar en gewoonweg saai.

Cindy: Het verhaal kabbelt rustig verder daar waar deel 1 was gestopt. Jammer genoeg miste het de dynamiek en de spanning van het eerste deel. Op het eind komt dit terug, maar dat is eigenlijk te laat in het boek. Het verhaal verloopt te traag en te log en is te voorspelbaar. Pas op het einde wordt de lezer meegenomen in een stroomversnelling. Ik moet wel zeggen dat door de manier waarop het verhaal afloopt, ik toch erg nieuwsgierig ben naar hoe het verder gaat.

Yvette: Poeh de eerste 250 bladzijden verliepen heel traag. Niks plakte of pakte en het werkte niet motiverend. Ik pakte zelfs andere boeken tussendoor op, omdat het zo traag verliep. Geen goed teken. Het verhaal was heel erg cliché met heel voorspelbare invullingen en och ja, daar komt die o zo voorspelbare liefdesstruggle om de hoek kijken. Daar was nog helemaal geen sprake van in deel 1. En nu ging alles op het eind in een stroomversnelling, zodat er toch nog even afgerond kon worden.

Personages

Janneke: Vooral Lila maakt een ontwikkeling door: van een meisje dat uit een wereld zonder magie gekomen is tot een magiër die haar gave ontdekt en er met vallen en opstaan mee leert om te gaan. Kell en Rhy maken vooral een ontwikkeling door naar elkaar toe: ze leren omgaan met de band die er tussen beide is ontstaan en Rhy helpt zo Kell uit zijn bijna depressieve staat te komen waar het om magie gaat. Een oude bekende maakt misschien nog de meest interessante ontwikkeling door: hij laat zich in met de magie van Zwart Londen.
Schwab gebruikt dit boek vooral om nieuwe personages te introduceren: Alucard, de leermeester van Lila en sterke elementmagiër, en Ojka, de kunstmatig gemaakte Antari. Van beiden vermoed ik dat ze een belangrijke rol zullen gaan spelen in het laatste boek.

Cindy: Doordat het verhaal zo langzaamaan voortkabbelt krijgen de personages niet echt de kans zich te ontwikkelen. Ze staan mijn inziens een beetje stil, wat erg jammer is. Rhys wordt iets serieuzer en bij Lila is wel te zien hoe zij haar pas ontdekte krachten uittest, maar daar houdt het ook eigenlijk wel bij op.

Kim: Het aantal hoofdpersonen wordt verdubbeld en dat is geen goede zet. Er zijn te veel personages en ze zijn niet onderscheidend genoeg. Zelfs een ontzettend veelbelovend personage uit Wit Londen valt ontzettend tegen.
De personages die we al kenden lijken bevroren in hun ontwikkeling. Lila boekt wel vooruitgang met haar magische talenten (de manier waarop is overigens erg ongeloofwaardig), maar ik ben bepaald niet overtuigd van de psychische ontwikkeling van haar en Kell. Alle personages maken voortdurend dezelfde fouten en heel toevallig maken de verkeerde personen daar op het ene moment dat ze enorm kwetsbaar zijn wederom misbruik van.
De romances hadden voor mij niet gehoeven. Ze voegen niets toe. Het enige waar ik positief over ben is het inkijkje in de familieband tussen Kell en Rhy en hoe die veranderd is door de gebeurtenissen uit het eerste deel.

Yvette: Ik miste heel erg de diepgang van karakters in dit deel, dat wat je eigenlijk wel verwacht in een deel 2 uit een serie. Zelfs de antagonist was saai en speelde nauwelijks een rol of deed iets om het verhaal op gang te brengen. Er zaten tussen de toernooispelers heel wat interessantere karakters. Geef hen een stem!

Merel: Lila en Kell vind ik nog steeds leuke personages, maar ik zag ze niet echt ontwikkelen. De relaties tussen personages zijn maar matigjes uitgewerkt. Dat er meer speelt tussen Rhy en Alucard kwam voor mij volledig uit de lucht vallen en leek alleen maar bedoeld om de negatieve gevoelens van Kell voor Alucard te rechtvaardigen. Verder vind ik het heel jammer (en heel YA-achtig!) dat Lila en Kell afstevenen op een romantische relatie. Had van mij niet gehoeven.

Eindoordeel

Kim: Ik had goede hoop voor De kleuren van schaduw tot ik iets las over een magisch toernooi dat centraal zou staan. En ja hoor, mijn vrees werd bewaarheid. Wederom draait het boek om een fantasycliché en heeft het verhaal weinig om het lijf. Het is me werkelijk een raadsel waarom Schwab geen standalone heeft geschreven. Ik zou één boek over hoe vier parallelle Londens worstelen met magie met plezier gelezen hebben. Ik hoop nog steeds dat het verhaal dat ik al vanaf de aankondiging van deze serie verwachtte daadwerkelijk verteld gaat worden in het laatste boek. Er lijkt wel naartoe gewerkt te worden en de cliffhanger doet vermoeden dat Schwab grootse plannen heeft. Het afsluitende deel moet haast wel beter zijn, want dit deel is niet best. Aan dit saaie, YA-achtige tussendeel vol gaten in de wereldbouw kan ik niet meer dan 2 sterren geven.

Yvette: Ik sluit me helemaal aan bij Kim. Het was echt een meh-boek. Heel erg jammer. Ik was al niet hoteldebotel van deel 1 - net wat te veel cliché-YA (wat soms ook heel goed kan uitpakken hoor) - maar deze overtrof daarin. Absoluut niet origineel. Ik twijfel zelfs of ik deel 3 nog ga oppakken (en dat terwijl ik graag dingen afmaak). Een magere 3 sterren. Of nou ja, eigenlijk 2. Dankzij het beginstukje op de boot en Alucard Emery stop ik er wat tienden bij. Of nee, eigenlijk zijn het gewoon 2 sterren. Punt! Trouwens, ik begrijp niet helemaal waarom dit boek als fantasy wordt uitgegeven. Dit mag van mij een duidelijke YA-labeling krijgen.

Janneke: De kleuren van schaduw vond ik een aanvulling op het eerste boek. Een vlot geschreven vervolg met de personages die je in boek één in je hart hebt gesloten, aangevuld met interessante nieuwe personages. En met een cliffhanger aan het einde waardoor je meer wil lezen. 4 sterren.

Merel: Ik ben echt teleurgesteld in dit tweede boek en geef het 2 sterren. Het wist me nergens echt te overtuigen en ik vond het verhaal geen belangrijke toevoeging aan de serie. Van de Londens zag ik bijster weinig en de magie speelt vooral een rol in de wedstrijd, iets wat ik heel jammer vond. De laatste bladzijden maakten dan wel weer nieuwsgierig naar het volgende deel, maar wat mij betreft hadden we van deel 1 meteen doorgemogen naar deel 3.

Cindy: Deel 2 kan niet tippen aan het eerste deel. Gelukkig wordt het op het einde deels goedgemaakt. Persoonlijk denk ik dat de auteur er meer uit had kunnen halen. 3 sterren.

Dit tweede boek beviel een stuk minder goed dan het eerste. We gaven het gemiddeld 2,6 ster - bijna een hele ster minder dan De kleuren van magie.

Wat is jullie Oordeel / verwachting van dit deel?