Toen ik Punk 57 van Penelope Douglas voorbij zag komen voor een blogtour, stak ik weer enthousiast mijn vinger op. En ook deze keer mocht ik mijn licht laten schijnen op deze gloednieuwe YA/NA. Ik ben geen diehard YA/NA lezer, maar als ik er eentje lees, kan ik er altijd wel van genieten. Kon ik dat van Punk 57 ook?

- door Helma -

Die vraag kan ik direct met een volmondig ‘Ja’ beantwoorden. Na een paar bladzijden zat ik geboeid te lezen. Natuurlijk kun je bijna op je vingers natellen dat het uiteindelijk een happy end zou worden, maar ik was uitermate benieuwd naar de weg daarnaartoe. Daar zouden toch heel wat hobbels overwonnen moeten worden en niet te vergeten de problemen waar deze jongvolwassenen mee worstelen in hun leven.

Over Punk 57

We leken voor elkaar geschapen. Tot we elkaar ontmoetten.

Misha:

'Waar je ook gaat, ik mis wat je achterlaat. Het lijkt wel alsof je al eeuwen weg bent.'

In groep zeven kregen we een penvriend toegewezen. De lerares van de andere school dacht dat ik meisje was, omdat ik 'Misha' heet, en wees me toe aan een van haar leerlingen, Ryen. Mijn docent dacht dat Ryen een jongen was en vond het een goede match. Het duurde niet lang voordat we erachter kwamen dat er een foutje was gemaakt. En al heel snel waren we het oneens over van alles. Wat de lekkerste pizza was. Android vs. iPhone. Of Eminem echt de beste rapper aller tijden was…
Zo begon het en de daaropvolgende zeven jaar, hadden we elkaar. We hadden drie regels: Geen social media. Geen telefoonnummers. Geen foto's. We hadden het goed, zo. Waarom zouden we dat dan verpesten? Tot ik online op een foto van een meisje stuitte. Ze heette Ryen, zat in de laatste klas van de middelbare school, hield van Gallo's pizza en was verslaafd aan haar iPhone. Toeval bestaat niet... 

Ik moest haar ontmoeten. Ik verwachtte alleen niet dat ik zou haten, wat ik aantrof.

Ryen:

Hij heeft me al in geen drie maanden geschreven. Er is iets mis. Is hij overleden? Opgepakt? Misha kennende zijn beide een reële mogelijkheid. Zonder hem word ik langzaam gek. Ik moet weten dat er iemand is die naar me luistert. Het is mijn eigen schuld. Ik had toch zijn telefoonnummer moeten achterhalen, of een foto van hem. Hij kan wel voorgoed zijn verdwenen. Of hij blijkt, zonder dat ik het doorheb, ineens recht voor mijn neus te staan...

Wat vond ik ervan?

Ryen heeft geen idee dat ze met haar laatste zin hierboven een soort ‘selffulfilling prophecy’ uitspreekt! Ze zijn penvrienden en hoewel ze maar hemelsbreed 50 kilometer van elkaar af wonen, hebben ze gezworen elkaar nooit op te zoeken en nooit foto’s uit te wisselen. Ze hebben elkaar nooit gezien en dat zou waarschijnlijk ook zo zijn gebleven als er in het leven van Misha niet iets gebeurd was, waardoor hij deze afspraak moet breken en hij zonder dat Ryen dat weet onder een valse naam haar leven binnenstapt. Het meisje dat hij dan ziet, lijkt in haar gedrag en houding de tegenpool van het meisje dat hij zo goed dacht te kennen. Ze is het populairste meisje van de klas en ze doet er alles aan om deze status te handhaven. En je kunt het alleen maar met Misha eens zijn: ze is totaal niet sympathiek, zeg maar gewoon een kreng, en haar vriendengroep is zo mogelijk nog erger. Je vraagt je af wie de echte Ryen is: het kwetsbare meisje uit de brieven of de populaire bitch die door roeien en ruiten gaat.

De schrijfstijl van Penelope Douglas is prettig leesbaar en vertaalster Jacodine van de Velde verdient hierbij zeker ook een compliment. Doordat Douglas het verhaal afwisselend vertelt vanuit Misha en Ryen kom je van beide personages hun gedachten, gevoelens en achtergronden te weten. De muzikant Misha die in Ryen altijd zijn muze heeft gezien die hem hielp bij het schrijven van songteksten. Type ruwe bolster blanke pit met zijn tatoeages en lippiercing. Lange tijd blijft onduidelijk wat hij op de school van Ryen komt doen, behalve ruzie zoeken met Trey, het verschrikkelijke vriendje van Ryen. Door de persopectiefwisseling leer je ook de echte Ryen kennen en kun je deels haar gedrag begrijpen, maar haar botte doen en laten is eigenlijk niet goed te praten. Ondanks dat Misha haat wat hij ziet, valt hij als een blok voor haar en zij voor hem. Dat dit leidt naar een paar steamy seksscènes is onvermijdelijk, maar ze maken een logisch onderdeel van het verhaal uit. En niet alleen op dat vlak wordt de spanning opgevoerd, want wie is toch die mysterieuze Punk 57 die door de hele school teksten achterlaat? En dan speelt door alle perikelen heen ook nog de geheime missie van Misha die zorgt voor een verrassende plotwending.

Penolope Douglas heeft er bewust voor gekozen om Ryen als een onsympathiek karakter neer te zetten in plaats van het onschuldige, verlegen, aardige meisje waar je direct van houdt. Gelukkig komt dat later in het boek wel goed, maar hiermee hoopt ze pestgedrag bespreekbaar te maken en tegelijkertijd duidelijk te maken dat je door je zelf anders voor te doen dan je bent, je nooit gelukkig zult worden.

Ik zei het hierboven al: ik heb genoten van het verhaal. Het happy end mag dan misschien voorspelbaar zijn, de weg daarnaartoe is dat zeker niet en zorgt voor meer dan genoeg diepgang en verrassingen.

Mijn advies: lezen!