Er waren voor deze buddyread twee boeken van De kleuren van het leven van Lorraine Fouchet beschikbaar. Toevallig of niet, de boeken kwamen terecht bij Helma en Marieke, niet de jongsten van de Feelgood Club. Kennelijk heeft het zo moeten zijn, want het thema ouder worden en oud zijn is een belangrijk onderdeel van het boek. Kijken Helma en Marieke nu anders tegen het ouder worden aan?

- door Marieke en Helma -

Korte samenvatting De kleuren van het leven

Kim verruilt het pittoreske Île de Groix voor de Côte d’Azur, om als gezelschapsdame in dienst te treden van de steenrijke en dementerende Gilonne. Deze excentrieke bejaarde krijgt wekelijks bezoek van haar zoon Côme, die zeer gesteld is op zijn moeder. Kim raakt gecharmeerd van het duo. Maar dan ontdekt ze dat de echte en enige zoon van Gilonne twee jaar eerder is verongelukt. Gilonne lijkt hier niet van op de hoogte te zijn. Wie is deze man die wekelijks op bezoek komt? Kim is vastbesloten dit familiegeheim te ontrafelen. Ondertussen vraagt ze zich af of ze er wel goed aan heeft gedaan haar veilige eiland, waar het leven opgeruimd en overzichtelijk was, te verlaten.

Het boek

Het was een boek waarvan we niet precies wisten wat we ervan konden verwachten, maar het nodigde wel enorm uit tot lezen. Zowel voor Marieke als Helma was het even wennen aan de schrijfstijl en het begin van het boek. Het is wel erg Frans allemaal. Maar het duurde niet lang voor we eraan waren gewend. Ineens was wegleggen geen optie meer, het was vreselijk irritant dat we nog moesten eten en slapen. Andere boeken bleven smekend op de stapel liggen. De kleuren van het leven ging voor tot het einde.

Om recht te doen aan het boek, laten wij in deze buddy de kleuren spreken.

Zwart

Zwart is de kleur waar het boek mee begint als de oma van Kim, die haar heeft opgevoed en de enige familie is die ze heeft, ervoor kiest om uit het leven te stappen. Dit besluit komt hard aan bij Kim en zij heeft grote moeite om deze voor haar onbegrijpelijke stap te accepteren.  Vanaf dat moment is het leven voor Kim een zwart gat. Hoe moet ze nu verder? Hoe komt ze hier weer uit? Ze besluit dat ze verandering van omgeving nodig heeft om haar leven en haar toekomst te overdenken en zo het licht weer in haar leven terug te brengen. Ze verlaat het eiland en haar soulmate Clovis om tijdelijk te gaan werken als gezelschapsdame van Gilonne.

Het was zo best een heftig begin. De keuze van Kim om te vertrekken vonden we een vreemde maar moedige keuze. We hadden veel bewondering voor Clovis, die haar zo goed begrijpt en haar de vrijheid geeft om te gaan. Hij belooft haar om elke dag bij de laatste veerboot te wachten totdat zij terugkomt en zal klaarstaan om haar weer in zijn armen te sluiten. Als dat geen echte liefde is?

Groen

Opvallend vonden we het deel waarin de liefde tussen Kim en Clovis wordt bezegeld. Ze zijn samen in een soort klimbos, waar bovenin een cocon hangt, met een doorzichtig plafond om naar de hemel te kijken. Dat is zo'n bijzondere setting, we zagen het helemaal voor ons. Vanaf dat moment is hun liefde voor elkaar onverbrekelijk en totaal. Mooi is dan ook, dat dit op het einde nog een keer terugkomt. We zagen het helemaal voor ons: grote groene dennen met een constructie waarin je werkelijk bijna bij de sterren bent. Waar je je veilig in je eigen cocon kan voelen, weg van de rest van de wereld.

Rood

Gilonne is een bijzonder personage. We houden er wel van als een boek 'een krasse knar' als hoofdpersoon heeft. En Gilonne mag dan af en toe in de war zijn, als het eropaan komt is ze nog steeds die jonge, beeldschone actrice van destijds, waar ze in een rode jurk de show stal. Nog steeds stift ze haar lippen karmijnrood.

Maar rood is ook de kleur van het bloed. In het deelverhaal wat tussen de hoofdstukken doorloopt over het kind, wanneer die zijn moeder in een grote bloedplas in de keuken vindt. Het kind dat vervolgens verstoten wordt door zijn moeder omdat hij teveel op zijn vader lijkt, die ze uit de grond van haar hart haat om wat hij haar aangedaan heeft. Ons hart bloedde voor dat kind. Wat een tragisch verhaal ter afwisseling van het verhaal van Kim en Gilonne. Het lijkt eerst geen doel te hebben, maar zoals wel vaker in boeken, past ook dit verhaal op het einde weer als een ontbrekend puzzelstukje in het geheel.

Rood is ook van de haarkleur die zo belangrijk is voor Gilonne. Ze accepteert Kim als haar gezelschapsdame omdat zij net als Gilonne zelf en haar zoon Côme roodharig is. In haar jeugd heeft Gilonne's, eveneens roodharige, broer Bernard 'De Broederschap van de Gelukkige Roodharigen' opgericht. Natuurlijk verleent ze Kim de eer om toe te treden tot de Broederschap. Hoewel Gilonne's haar ondertussen bijna wit is geworden, heeft ze in gedachten nog die volle bos rode krullen. De haarkleur is zeker voor Côme een belangrijk gegeven in het verhaal. Als hij niet in het bezit was geweest van zijn rode haardos, zou zijn leven waarschijnlijk anders zijn verlopen.

Bruin

Ach, een teddybeer als een stukje jeugd. De beer die ooit van Gilonnes broer Bernard is geweest. Ze koestert hem en voelt zichzelf ook af en toe een beertje. Erg mooi zoals Lorraine Fouchet beschrijft hoe de oude Gilonne weer de kleine Gilonne wordt. Je ziet haar steeds verder wegzakken in haar dementie en langzamerhand maakt 'De broederschap van de gelukkige roodharigen' plaats voor de 'Broederschap van de blije Beertjes'.

Dit vonden we allebei erg ontroerend. Dat dementie de persoonlijkheid van iemand verandert wordt prachtig beschreven in het boek. Wij leren Gilonne kennen als een pittige vrouw die weliswaar geen blad voor haar mond neemt maar niet kwaadwillend of venijnig is. Maar uit gesprekken die Kim voert met mensen die Gilonne uit het verleden kennen komt een heel andere vrouw naar voren: egoïstisch en vilein. 

Grijs

Het luxe appartementencomplex waar Gilonne woont, heeft beneden een restaurant. Alle bewoners eten daar, en zijn sjiek gekleed zoals voorschrift is. Het zijn allemaal ouderen met grijze koppies, de jonge begeleiders mogen er niet bij zijn.  Een zaal vol eigenwijze en eigenzinnige oudjes, allemaal met hun eigen eigenaardigheden. Het was wel genieten om de gebeurtenissen in de eetzaal te volgen. Zelfs op die leeftijd viel er nog genoeg te roddelen.

Blauw

Indigoblauw is de kleur van het opschrijfboekje dat Clovis aan Kim geeft waarin ze alle voors en tegens van het leven kan opschrijven om zo de dood van haar oma een plaatsje te geven. Als Kim in Zuid-Frankrijk verblijft besluit ze haar teennagels blauw te gaan lakken. Dit is gelijk ook het eerste kleine stapje in de rouwverwerking.

Blauw is natuurlijk ook de kleur van de zee die Kim's geliefde Île de Croix omgeeft en van de Middellandse zee waarnaar Kim vertrekt.

Blauw is ook de kleur van een scooter die Gilonne nogal venijnig omduwt. De reden daarvoor wordt pas helemaal aan het einde van het boek duidelijk. Op dat moment schiet Kim ook de regel uit een liedje van Isabelle Adjani binnen: 'J'ai touché l'fond la piscine, dan ton p'tit pull marine' (Ik raakte de bodem van het zwembad, in je kleine marineblauwe trui).

Roze

De kleur van de nagellak waar Kim vanaf haar zestiende haar teennagels mee lakte. Na de dood van haar oma besluit ze die in een andere kleur te lakken waarmee ze tevens definitief afscheid neemt van haar jeugdige, onschuldige leven naar een volwassener bestaan.

Geel

Geel is de bank waarop Gilonne zit als ze Kim voor het eerste ontmoet. Geel is de kleur van de zon, die langzamerhand weer terugkomt in het leven van Kim als ze alle voors en tegens tegen elkaar heeft afgewogen.

CONCLUSIE

Een bijzondere roman, met niet alledaagse hoofdpersonen. Verhalen uit het verleden die een grote rol spelen in het heden en dat alles gegoten in een soort cold case scenario. Dat, afgewisseld met een triest bijverhaal, vormt een roman die je als lezer pakt en meeneemt naar Frankrijk en de kleurrijke inwoners.

Zijn wij nu anders gaan denken over het ouder worden? Ja, je kunt ervan maken wat je zelf wilt, je hebt altijd keuzes. En de nieuwe generatie, laat die maar komen. Samen maken we er een mooi leven van.

De recensie van Helma is hier  te lezen en die van Marieke kan je hier lezen. 

We hopen dat we jullie nieuwsgierig hebben gemaakt naar het boek. Komt deze mooie roman ook op jullie nog te lezen lijst?