Tijdens het Best of Romance event bij uitgeverij De Boekerij, hadden Sanne en Renate voor de zekerheid een boek voor hun buddy gekocht. Het boek De witte veer van John Boyne sprak ze allebei aan. Maar het is totaal geen feelgood. Zou dat goed gekomen zijn?

Over de witte veer van John Boyne:
September 1919. De eenentwintigjarige oorlogsveteraan Tristan Sadler stapt in Norwich uit de trein om een pakketje brieven te overhandigen aan Marian Bancroft. Tristan vocht tijdens de Eerste Wereldoorlog aan de zijde van Marians broer Will, die de oorlog niet overleefde. Terwijl ze samen door de straten van de stad wandelen, hoopt Tristan zijn hart te luchten bij Marian en haalt hij herinneringen op aan de bijzondere vriendschap met haar broer. De brieven zijn echter niet de ware reden van Tristans bezoek; hij draagt een groot geheim met zich mee dat hun beider levens voorgoed kan veranderen en zelfs verwoesten.

De witte veer is verre van feelgood, waarom hebben jullie met een voorkeur voor feelgood toch voor dit boek gekozen?

Renate:
Waarom dit boek, moeilijk, nou vooral omdat we deze samen hadden uitgekozen, maar ook omdat ik er goede dingen over had gehoord.
Maar ook omdat ik veel lees over de oorlog.
Plus er staat op de achterkant van het boek dat het boek prachtig is geschreven, maar ook dat het over een bijzondere vriendschap gaat, vriendschap is feelgood toch.

Sanne:
Tijdens de gezellige middag op het Best of Romance event hadden we ook de gelegenheid om boeken aan te schaffen en mij viel gelijk het boek van Boyne op. Ik heb de film The boy in the striped pyjamas gezien, maar ik lees niet gauw een boek na de verfilming. Toch was ik erg benieuwd naar zijn schrijfstijl. Ik heb altijd wel interesse gehad in oorlogsverhalen en toen ik op de achterkant las dat het ook over een bijzondere vriendschap ging, vond ik dat een mooie combinatie.

Dus jullie lezen naast feelgood ook wel eens andere genres en zijn allebei nieuwsgierig naar boeken die gaan over de wereldoorlog. Had je wel eens vaker iets gelezen dat specifiek gaat over de Eerste Wereldoorlog? En hoe vond je dat dit in De witte veer werd besproken?

Renate:
Op school ging het voornamelijk altijd over de Tweede Wereldoorlog, wat ik ook nog steeds heel interessant vind om te lezen, maar dit neemt niet weg dat alles over de Eerste Wereldoorlog ook heel interessant is, vooral omdat je er weer wat van leert, maar ook omdat zo'n boek je de verschrikkingen van een oorlog meegeeft, dat allemaal mag nooit vergeten worden.
Ik lees wel vaker over de Eerste Wereldoorlog, zo heb ik vorig jaar Niemandsland van Simon Tolkien gelezen, en een paar weken geleden het jeugdboek The silverhand van Terry Deary.
Dit verhaal geeft het leven weer van tijdens de eerste wereldoorlog maar ook van hoe het leven na het einde van de oorlog was, wat het deed met de soldaat, maar ook met de familie van de vele soldaten die niet meer terugkwamen.
Dit is voor mij wel op een realistische manier geschreven, je kunt voor je zien hoe het leven toen was.

Sanne:
Ik kan me nog wel wat herinneren van de geschiedenislessen die gingen over de Eerste Wereldoorlog, maar zoals Renate ook al zegt, de meeste lessen werden besteed aan de Tweede Wereldoorlog. Toch was het beeld van de loopgraven me bijgebleven en vond ik dat in De witte veer helemaal goed een indruk werd gegeven van hoe zwaar, vies en heftig het was in die oorlog. Dat is wat mij altijd trekt in historische romans, dat ze je een kijkje geven in die tijd en dat heeft John Boyne wat mij betreft goed gedaan. En ik ben het helemaal met Renate eens, ook de gevolgen van een oorlog op gezinnen ná een oorlog zijn heel goed uiteengezet.

Wat vind je van de opbouw van het boek?

Renate:
Het verhaal zit goed in elkaar, je leest afwisselend tussen 1919 en 1916, de gebeurtenissen worden goed uitgeschreven.
Je leest hoe de training was, hoe de vriendschap daar werd gesloten tussen Tristan en Will. Hoe het leven in de loopgraven was, hoe het verder ging met hun vriendschap. Maar ook hoe Tristan Marian, de zus van Will, opzoekt in 1919 om haar zijn brieven te geven, die Will in de loopgraven ontvangen heeft.

Sanne:
De opbouw van het onderzoek vind ik erg prettig. Er wordt elk hoofdstuk gewisseld tussen heden (1919) en verleden (1916) en stukje bij beetje krijgen we in de gaten wat er in 1916 is gebeurd. De hoofdstukken zijn vrij lang, er had van mij iets sneller gewisseld mogen worden, omdat ik nu heel lang in spanning werd gehouden over hoe de andere verhaallijn verder zou gaan. 

Heb je weleens vaker boeken van John Boyne gelezen? Ben je van plan vaker een boek op te pakken, zo ja, welk boek spreekt je aan?

Renate:
Ooit heb ik De jongen in de gestreepte pyjama gelezen, daarna ook de film gekeken in de hoop dat er een ander einde was, maar helaas.
Dus toen Sanne met dit idee kwam, had ik wel zo mijn twijfels, niet vanwege de schrijver, het is een goede schrijver, zijn boeken lezen ook echt wel prettig, alleen ik hou wel van een goed einde, een positief einde.
Wat het hart verwoest van John Boyne lijkt mij wel een mooi boek, die zou ik graag nog lezen, al hoop ik wel op een happy end, dus als iemand die heeft gelezen, en het heeft een positief einde hoor ik het graag.

Sanne:
John Boyne heeft een behoorlijke lijst van boeken op zijn naam staan. The boy in the striped pyjamas zal ik niet zo gauw lezen omdat ik de film al heb gezien, maar als ik de omschrijvingen van zijn andere boeken bekijk en zie dat zijn boeken historische romans zijn en gaan over bijzondere vriendschappen, wil ik zeker nog iets van hem lezen. Zeker ook omdat De witte veer qua schrijfstijl me erg is bevallen. Ik denk dat Wat het hart verwoest, Het Victoriaanse huis of Het winterpaleis wel wat voor me kunnen zijn.

Valt er iets feelgoods te vertellen over De witte veer? Vertel!

Renate:
Dat is echt heel lastig, er zit zeker iets feelgoods in, De vriendschap tussen Tristan en Will, die is zeker in het begin wel echt feelgood, de liefde die Marian voor haar broer Will voelt ook, maar meer zou ik even niet weten.

Sanne:
Ja, ook ik kende het verhaal van De jongen in de gestreepte pyjama en ook ik wist dat dit niet zo feelgood eindigde. Ik had dus mijn twijfels over het feelgood gehalte in dit boek en inderdaad, dat is niet erg aanwezig. Maar de bijzondere vriendschap tussen Tristan en Will, het feit dat ik een boek heb gelezen dat ik prachtig vond én dat ik samen met Renate heb mogen lezen maakte het toch wel een beetje feelgood.

Wat is jullie eindconclusie over het boek?

Renate:
Het is een mooi verhaal, maar kwam vooral op het einde keihard binnen, maar dat ligt vooral aan mij persoonlijk.
Mooi om te zien hoe Boyne het leven in de loopgraven heeft weergegeven, maar ook de kameraadschap, een boek die je als je over de Eerste Wereldoorlog wil lezen, zeker niet moet overslaan.

Sanne:
Het is een mooi verhaal, met een onverwacht einde. Eigenlijk zoals ik dat ook kende van De jongen in de gestreepte pyjama. Een einde dat je niet zag aankomen. Het is een prachtig verhaal over vriendschap waarbij John Boyne een mooie blik werpt op de Eerste Wereldoorlog en de gevolgen van een oorlog op levens van jongens en hele gezinnen. Verwacht geen feelgood, maar wel een mooi boek als je besluit het te gaan lezen. Het is zeker een aanrader.

Hebben jullie De witte veer gelezen en zijn jullie het met onze mening eens? Laat het ons weten in een reactie.