Tijdens de Week van het beeldverhaal hebben we de graphic novel ontdekt. Op de valreep ontdekten Renate en Helma nog een bijzonder boek: Horizontaal - Dagboek van een uitgestrekte zwangerschap. En nee, Renate is niet zwanger en Helma is negentien jaar geleden voor het laatst zwanger geweest. Ondanks dat waren we allebei geïntrigeerd door het verhaal waarin de hoofdpersoon ruim zes maanden horizontaal moet doorbrengen om een gezond kind ter wereld te brengen. 

- door Renate en Helma -

Samenvatting

Sybil en Arthur zijn in blije verwachting van een broertje of een zusje voor hun dochtertje Samantha. Op kerstavond vertellen ze het heuglijke nieuws aan de trotse grootouders. Het glas wordt geheven en dan verliest Sybil plots wat bloed. Zwangerschapscomplicaties! Ze moet de rest van de zwangerschap horizontaal doorbrengen en is veroordeeld tot kruiswoordpuzzels en bingewatchen. Om helemaal gek van te worden! Een bijzonder boek van schrijver Zidrou met tekeningen van Jan Bosschaert.

Wat vinden we ervan?

Zodra het boek op de deurmat ploft ontstaat er al snel een geanimeerd WhatsApp gesprek.

7 juli

Renate: Ik heb Horizontaal ontvangen jij ook? Wanneer zullen we hem doen?

Helma (die haar brievenbus aan de weg heeft staan): Ik heb nog niet gekeken voor de post. Ga ik morgen even doen. Ergens eind van de week iets mee doen?

Renate: Prima.

9 juli

Helma: Heb jij het boek al gelezen? Ik ben even aan het kijken voor een plaatsingsdatum.

Renate: Ben begonnen, ben halverwege. Ga morgen weer verder. Dacht misschien kunnen we redenen bedenken waarom zwangere vrouwen echt dit boek moet lezen, ben alleen nog steeds aan het denken naar een reden :-|

Helma: Haha, misschien moeten ze het juist niet lezen. Dan krijg je meteen de zenuwen als je zwanger bent. Dan wil je alleen maar dat alles zonder complicaties verloopt.

Renate: Ja dat is ook wel zo eigenlijk. Of je bent juist blij dat het bij jou niet zo is. Wel mooi om te zien dat het een andere kant van de zwangerschap laat zien.

Helma: Ja, het is weer eens iets anders dan rozengeur en maneschijn. Misschien zit je juist wel op zo'n boek te wachten als je net als Sybil bedrust krijgt voorgeschreven. Dat je niet de enige bent die het overkomt. Soort lotgenoten hulp.

Renate: Maar heb jij hem al doorgebladerd?

Helma: Ik heb hem al uit. Maar ik ga hem nog een keer lezen. Ik vond het zo raar dat het niet chronologisch is. Het springt heen en weer in de tijd, beetje verwarrend.

Renate: Ooh daar ga ik eens goed opletten morgen!

14 juli

Renate: Dat is inderdaad lastig dat terug in de tijd in die strip.

Helma: Ja, vreemd hè. Zou het een foutje zijn?

Renate: Nou dan wel regelmatig terugkerend. Maar vind hem verder wel grappig ook, haar moeder is af en toe wel verschrikkelijk trouwens of vond jij dat niet?

Helma: Ja, echt zo erg! Die kraamt er van alles uit waar je als je zwanger bent helemaal niets over wil horen. Dat ze dan ook roept dat er een vlek in haar tapijt zit in plaats van zich te bekommeren om haar dochter als ze die bloeding krijgt.

Renate: Ja dat vond ik echt erg, je dochter is toch belangrijker?

Helma: Dat zou je wel zeggen.

Renate: Lijkt mij wel zwaar hoor zolang bedrust, eng ook wel.

Helma: Best wel. Ik hoefde bij de eerste maar twee weken te liggen in verband met hoge bloeddruk. Waren ze bang voor zwangerschapsvergiftiging. Erg stressvol en ik was doodsbang dat het alsnog mis zou gaan. Daarna werd besloten toch maar de bevalling op te wekken. Gelukkig allemaal goed gekomen. Bij de tweede besloten ze gelukkig na een week bedrust de bevalling op te wekken. En dat is ook goed gekomen.

Renate: Ja je hebt er wat moois voor terug (lekker cliché).

Helma: Haha, ja. Net zoals: als je eenmaal je kind hebt ben je alle pijn meteen vergeten. Daar geloofde ik dus helemaal niets van. Maar het is wel een klein beetje waar. Maar dat heb je ook natuurlijk ook bij andere pijnen. Als het voorbij is vergeet je een beetje hoe erg het was.

Renate: Ja dat geloof ik wel ergens.

16 juli

Helma: Ik vind de tekeningen erg mooi en ik vind het knap dat het verhaal levendig blijft ondanks dat het perspectief voornamelijk de bank is waar Sybil zich op bevindt. Vind je ook niet?

Renate: Ja ik vind het knap dat iets wat zich op een bank afspeelt niet saai wordt, maar de tekeningen zijn ook mooi, realistisch en herkenbaar.

Helma: Vond jij het wel leuk om te lezen, ondanks dat je (nog) geen kinderen hebt? Ik kan me zo voorstellen dat je daar dan helemaal niet mee bezig bent.

Renate: Ja ik vond het leuk om te lezen, heb altijd best wel veel zwangeren om mijn heen op mijn werk, en vind de andere kant dan wel boeiend om te zien. Het leek mij wel een eerlijk verhaal wat ze laten zien over hoe het is als je bedrust hebt, al leek mij dit wel hele lange bedrust.

Helma: Toevallig ken ik iemand die ongeveer haar hele zwangerschap horizontaal heeft doorgebracht omdat haar bloeddruk veel te hoog was. Die heeft gewoon vijf maanden in het ziekenhuis doorgebracht. Daar word je helemaal niet vrolijk van. Dat komt in het verhaal ook wel tot uiting. Dat ze er zo helemaal klaar mee is.

Helma: Had jij trouwens gezien dat de nog ongeboren baby regelmatig als volwassen man het verhaal binnenloopt. Dat viel me de tweede keer dat ik het boek las pas op. Dat was me dus de eerste keer totaal ontgaan. Ik dacht wel wat ziet die Arthur er opeens anders uit, maar dacht er verder niet over na. En eigenijk viel dat kwartje pas helemaal aan het eind van het boek. Haha, je moet dus nog erg goed bij de les blijven ook. Ik vond het wel een mooi verhaal, maar wel een beetje verwarrend af en toe.

Renate: Ja dat had ik eerst ook helemaal niet door, toen ik het net als jou de tweede keer las pas, wel fijn dat jij dat ook had, haha. Maar het is zeker een chaotisch verhaal. Maar wel mooi.

Renate: Maar de grote vraag blijft: wat is nu de naam van dat zoontje?

Helma: Ik heb geen idee hoe ze de baby uiteindelijk genoemd hebben. In ieder geval geen Reginald naar zijn opa!

Renate: Hahaha, ik kon het nergens vinden. Dacht misschien heb jij beter opgelet.

Helma: Helaas! Ik denk dat we het verhaal gewoon nog een keer moeten lezen!

Eindconclusie

We vonden het allebei een mooi en bijzonder boek, maar wel een beetje chaotisch door het heen en weer springen in de tijd. Het leuke is dat als je het boek voor de tweede of de derde keer leest, telkens weer iets nieuws ontdekt.

Bosschaert en Zidrou zijn erin geslaagd om het verhaal, ondanks dat het zich in een heel beperkte ruimte afspeelt levendig en interessant te houden. Maar of je het boek moet lezen als je zelf zwanger bent, vragen we ons af, want dan wil je niet weten wat er eventueel allemaal mis zou kunnen gaan. Als je zelf gedwongen bent om tijdens je zwangerschap rust te houden, is het misschien wel weer aardig om te lezen hoe Sybil zich erdoorheen slaat.

De week van het beeldverhaal is nu officieel afgesloten. Conclusie is dat we erg genoten hebben van de graphic novels. Zeker voor herhaling vatbaar. Wat vinden jullie?