In Podiumbeest, de tweede roman van Marjon Weerink, maak je kennis met de 28-jarige Lisa die worstelt met een pestverleden. En anders dan je misschien zou denken was zij niet het slachtoffer, maar de dader die het leven van haar klasgenoot Alex tot een hel maakte. Nu, jaren later, komen Lisa en Alex elkaar weer tegen als hun musicalgezelschappen samen Belle en het Beest zullen opvoeren en ze elkaars tegenspeler blijken te zijn. Wat Alex niet weet is dat Lisa inmiddels een ander mens is geworden en zich al jaren diep schuldig over haar gedrag voelt. Nu krijgt ze eindelijk de kans om haar excuses aan te bieden, maar dat blijkt nog niet zo makkelijk te zijn. Terwijl ze elkaar steeds beter leren kennen en er een beginnende vriendschap ontstaat, wordt het steeds lastiger om over hun verleden te beginnen en alle oude wonden weer open te rijten.

Het is origineel dat Weerink ervoor gekozen heeft om het boek (grotendeels) vanuit de pester te schrijven. Via de cursief gedrukte tekst stap je terug in de tijd waarin Lisa Alex het leven zuur maakt en zich als een verschrikkelijke bully gedraagt. Je eerste indruk van Lisa is dan ook totaal niet positief, terwijl al je sympathie direct naar Alex uitgaat. Het is knap dat Weerink erin slaagt om je mening over Lisa 100% om te draaien als je haar in de huidige tijd beter leert kennen en haar spijt oprecht overkomt. Door de enkele keer dat het perspectief verandert naar Alex ontdek je dat haar pestgedrag zeker littekens heeft achtergelaten, maar dat het hem is gelukt om zijn zelfvertrouwen terug te krijgen en zich te ontwikkelen tot een sociale, vergevingsgezinde persoonlijkheid die klaar staat voor de medemens, zowel in zijn werk als via de vrijwilligersprojecten waarbij hij betrokken is.

De toegankelijke, beeldende schrijfstijl maakt het lezen een feestje terwijl Weerink je meeneemt in Lisa’s pogingen om Alex in de praktijk te laten zien dat ze echt veranderd is. Alex op zijn beurt doet zijn best haar te geloven, maar het onuitgesproken verleden blijft als een stoorzender tussen hen inhangen. Hoewel de focus op Lisa ligt, leer je ook de andere personages die een rol spelen in haar leven, en in mindere mate in dat van Alex, kennen. In een paar pennenstreken maakt de auteur duidelijk wat voor vlees je in de kuip hebt. De losbandige hartsvriendin Monica, de zorgelijke collega Rodine, Lisa’s liefhebbende moeder, de vluchtelinge Nasreen: ze spelen allemaal hun eigen rol in Lisa’s leven en zorgen ervoor dat zij als personage verder kan groeien en zich ontwikkelen.

Pesten is niet het enige thema dat in het verhaal is verwerkt. Zware mantelzorg, dementie, kindermishandeling, vluchtelingenproblematiek: het krijgt allemaal een geloofwaardig plaatsje in het boek, zonder dat het te zwaar wordt aangezet. De grote twist in het verhaal heeft zijn eigen thema en, zonder te spoileren, onthult de reden van Lisa’s pestgedrag. Dit maakt het happy end dat voor Lisa en Alex in het verschiet ligt geloofwaardig en tekent Alex empathie en vergevingsgezindheid.

In Podiumbeest maakt Weerink heftige thema’s bespreekbaar zonder het al te zwaar aan te zetten. In combinatie met de prettige schrijfstijl en originele setting zorgt dit voor een mooi verhaal met diepgang dat maakt dat je na het ‘eind goed, al goed’, het blijft tenslotte feelgood, het boek tevreden kunt dichtslaan.