In de emailbox kwam in november 2022 een email van uitgeverij Luitingh Sijthoff. Of we leuk vonden om een Engelstalig manuscript te lezen van een boek dat in april 2023 uit zou gaan komen. De schrijfster was namelijk op 14 december in Amsterdam en dan was er een live leesclub met de schrijfster. Er was slechts een restrictie: Het manuscript werd verstrekt onder embargo, we mochten er helemaal niks over zeggen of schrijven tot het moment van uitgave.

- door Marieke

Dat we brave lezers zijn, dat blijkt. Want zowel Marieke als Renate kregen de mail, maar zeiden er niets over, ook niet tegen elkaar. Groot was de verrassing toen ze elkaar zagen in de Art gallery van het Ambasade hotel in Amsterdam. Daar hadden ze al eerder gezeten, toen met een live leesclub van Jessie Burton. En nu een live leesclub met Shelley Read.

De lange tafel in het midden van de ruimte werd voller naarmate er meer lezers kwamen binnen druppelen. Niet alle 17 lezers waren aanwezig, maar met de groep die er was, werd het een gezellige avond. Shelley Read bleek een enthousiaste verteller en was blij dat ze nu kon praten met lezers. Want het wachten tot het boek uitkomt in april en dan pas weten wat men er van vindt, is een staaltje van ijzersterk geduld om mee om te gaan.

In Nederland wordt het boek gepubliceerd, tegelijk met de Amerikaanse versie. De Canadese en de Engelse versie volgen snel daarna en zo zijn er steeds twee landen waar het boek vertaald uitgegeven gaat worden. Het verhaal is aan 30 (!) verschillende landen verkocht. Niet slecht voor een debuut.

Shelley Read vertelde dat het helemaal niet de bedoeling was dat ze een roman zou gaan schrijven. Ze is een natuurmens en woont in Colorado, waar dit verhaal zich afspeelt. Zelf trekt ze er graag op uit met een tentje om in de natuur te zijn. Het eerste wat ze opschreef, was een scène waar ze oog in oog stond met een hert die twee jongen bij zich had. Die grote bruine ogen die haar aan keken en die het gevoel van moeder tot moeder naar boven bracht, maakte zo'n indruk dat ze het later thuis noteerde. En zo waren er meer momenten. Tot ze zo'n twee honderd notities had en uit die verzameling een chronologisch verhaal wist te maken.

Het verhaal begint in de jaren '50 en vertelt vandaaruit verder. De reden waarom ze heeft gekozen voor die periode, was omdat ze graag de geschiedenis wilde vertellen van een paar kleine dorpjes waar de bewoners hun huizen moesten verlaten, omdat die ruimte gereserveerd was voor het maken van een stuwmeer. Het verhaal van verstoten worden van je geboortegrond is eveneens te vinden in een personage Wilson Moon, die een belangrijke rol speelt in het leven van hoofdpersonage Torie. Gedurende het boek vallen vele puzzelstukjes op zijn plek en blijkt het een knap geconstrueerde roman te zijn.

Een grote rol is weggelegd voor de perzik, die ook de cover van de Nederlandse uitgave siert.

De avond ging snel voorbij. Aan het einde mochten Renate en ik nog een paar vragen beanwoorden over het boek en die filmpjes zullen worden gebruikt bij de promotie van het boek. We zijn er zelf heel benieuwd naar (-_-). 
We doken daarna de kou weer in (het vroor een graad of 6). Amsterdam was prachtig, vol kerstbomen en lichtjes. De kennismaking met Shelley Read was bijzonder (een geweldige vrouw) en al met al was het een zeer geslaagd project.

Ga als een rivier

Colorado, 1949. Op een koele herfstochtend loopt de zeventienjarige Victoria Nash naar haar dorp met een gammele wagen vol perziken uit het late seizoen. Als ze een kruispunt nadert, stopt een mysterieuze vreemdeling met ravenzwarte ogen om haar de weg te vragen. Ze kan links afslaan of oversteken. Maar dat doet ze niet.
Net zoals een enkele regenbui de oevers van een rivier kan uithollen en haar loop kan veranderen, zo zal de toevallige ontmoeting Victoria’s wereld op zijn kop zetten en uitwissen wie ze daarvoor was. Binnenkort zal ze gedwongen zijn om diep de natuur in te vluchten en haar leven – en haar kostbaarste bezit – achter zich te laten.

Onze mening

Marieke:
Engels lezen doe ik vaker, maar het kost me altijd wat moeite om in het verhaal te komen. Dat was nu ook het geval, in het begin schoot het niet op. Ik moest/wilde veel woorden opzoeken en dat haalde de vaart uit het lezen. Maar het verhaal begon steeds meer te boeien en het zat vol wendingen die ik echt niet zag aankomen, waardoor ik steeds nieuwsgieriger werd naar het vervolg. Eenmaal op dreef las ik het achter elkaar uit.

Go as a river, of Ga als een rivier is een hele mooie roman, vol natuur en vooral vol moederliefde en sterke vrouwen. Ik heb genoten van dit leesavontuur.

Renate:
Het was wel even wennen om in het Engels te lezen, maar ben blij dat ik het gedaan heb. Het was een veel te mooie kans om voorbij te laten gaan. Het was echt een mooi verhaal, een verhaal wat alles had, liefde maar vooral ook een hoop drama, wat een leven had Victoria.
Ook geeft het boek mooi de tijdsgeest van die tijd mee in haar boek, zo zie je duidelijk de verschillen tussen mannen en vrouwen, maar ook de nasleep van de Tweede Wereldoorlog, Vietnam en rascisme kwamen aan  bod, daardoor steek je ook echt iets op van dit verhaal.
De schrijfstijl van Shelley Read is ook erg prettig, ze neemt je echt mee in het verhaal en laat je tijdens het lezen ook vaak genoeg verrassen omdat ze dan weer een andere kant op gaat met het verhaal.
Het is zelfs een verhaal dat ik gerust in de Nederlandse vertaling nog een keer zou lezen, want ik vond het echt heel mooi. Een verhaal wat je doet wegdromen naar Colorado, want dat moet daar wel echt heel erg mooi zijn en koud hahaha.

En hebben jullie nu meer trek in een perzik of in het boek?