Von Julia Bührle-Nowikowa - own work, Bild-frei, Link

Nino Haratischwili is in 1983 geboren in Tbilisi, Georgië en woont en werkt als theaterregisseur, toneel- en romanschrijfster in Hamburg, Duitsland.

Van 1998 tot 2003 leidde ze de vrije tweetalige Georgisch-Duitse theatergroep "Fliedertheater". De groep maakte verschillende producties in Georgië en werd daarmee ook uitgenodigd in Duitsland. Van 2000 tot en met 2003 studeerde ze Filmregie aan de Openbare School voor Film en Theater in Tbilisi. In 2007 kreeg ze een studiebeurs om Theaterregie te gaan studeren aan de Theateracademie in Hamburg. Ook voor haar theaterwerk heeft ze al ettelijke prijzen mogen ontvangen. 

Het Achtste Leven, haar monumentale familieroman dat in Duitsland in 2014 uitkwam, is voorafgegaan door 2 andere romans van haar in het Duits, die (nog?) niet vertaald werden: Juja schreef ze in 2010 waarmee ze op de longlist van de Duitse Boekenprijs kwam, op de shortlist van de ZDF-aspekte-Literatuurprijs, en de debuutprijs won van het Buddenbrookhuis van Lübeck. Met haar tweede roman Mein sanfter Zwilling uit 2011 won ze de Hotlist-Boekenprijs van de Onafhankelijke Uitgevers. 

In juli 2012 werd ze als writer-in-residence uitgenodigd door de British Centre of Literary Translation’s summer school. 

Haratischwili heeft zich voor deze roman sterk ingewerkt in een eeuw geschiedenis van Georgië en Rusland. Ze ergerde zich aan het feit dat Georgië en heel wat andere post-Sovjetstaten deze geschiedenis nog niet bestudeerd en verwerkt hadden en er verschillende gaten zijn in de kennis over deze tijd. Gedurende vier jaar werkte ze alleen aan deze roman en zette ze haar theaterwerk on hold. Ook al in haar jeugd stootte ze op dingen waar ze veel vragen over had en ging ze daarom op onderzoek uit. 

In haar roman vermengt ze de geschiedenis met een familie over een ganse eeuw en 5 generaties. De geschiedenis vanaf de jaren '90 heeft ze zelf beleefd en ze kan dus ook zelf getuigen hoe het was om achter het Ijzeren Gordijn te leven. Dat de generaties met elkaar verbonden blijven, wordt in de titel en in de cover duidelijk gemaakt in de acht van Het Achtste Leven. De liggende acht wijst er volgens de auteur op dat alle gebeurtenissen altijd met elkaar verbonden blijven. 

Het boek is als een soort brief aan Brilka geschreven. Van tijd tot tijd stopt Nitsa, de vertelster, met haar verhaal en neemt ze afstand, reflecteert, houdt overzicht. Dit had Haratischwili nodig om er een subjectief boek van te maken en het niet tot een historisch non-fictieboek te laten verworden. Zo had ze ook meer vrijheid om de opinies van Nitsa verder uit te werken en hoefde ze niet neutraal te blijven. Ze wilde de lezer op een tijdsreis meenemen waarin men haar leven leert kennen van in de tijd dat zij in de Sovjetunie geboren wordt - op haar paspoort staat nog steeds een Lenin-kop - en nadien in Georgië dat terug een onafhankelijk land wordt, waar ze verder opgroeit. 

Haar onderzoeks- en schrijfwerk was een werkelijke Odyssee. Het was een echte uitdaging om alle mogelijke bronnen, documenten, persberichten en materiaal te evalueren en in te passen in het boek. In Georgië was er een schat aan mogelijk materiaal te vinden zowel in de archieven als in de hoofden van getuigen die het nog allemaal meegemaakt hebben, op die manier dat Haratischwili zich afvroeg waarom nog nooit iemand anders met dit soort werk begonnen was. 

Dit boek werd in de Duitse pers al vergeleken met Honderd jaar eenzaamheid van Garcia Marquez en het Huis met de geesten van Isabel Allende, en volgens haar Duitse uitgever (Frankfurter Verlangsanstalt) heeft Haratischwili deze eer duidelijk verdiend. 

Een stukje uit het ARTE-journaal over de lancering van Het Achtste Leven in Duitsland: http://info.arte.tv/de/nino-haratischwili-das-achte-leben (in het Duits uiteraard) 

Nathalie