Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×

Een metaforische puzzel

op 11 november 2019 door

De zevendelige serie ‘De Zeven Zussen’ van Lucinda Riley is inmiddels een ware hype, in de Libris top 10 literatuur zijn momenteel maar liefst vijf titels van deze serie te vinden waaronder ook nog steeds het eerste deel ‘De Zeven Zussen’ te vinden is naast ‘Storm’, ‘Schaduw’, ‘Parel’ en ‘Maan’. Tijd dus om zelf eens te gaan kijken wat ik van deze serie vind.

Recensie :

 

De liefde kent geen afstand

en heeft geen continent

haar ogen zijn voor de sterren

P. 556

 

De Zeven Zussen’ is een fictieve roman over liefde, familiebanden en vrijheid tegen een historische en mythologische achtergrond welke losjes is gebaseerd op de Plejaden. Daarbij gaat het niet echt over Griekse mythologie of de Plejaden. Eigenlijk zijn het alleen maar de namen van de zussen, en toespelingen op de mythologie of sterrenstelsel, die in het boek voorkomen om een mysterieuze en metaforische sfeer te creëren. Iets waar het boek overigens vol van staat, je zou het haast als een metaforische puzzel kunnen lezen.

Zo begint elk hoofdstuk van Maia met een stand van de maan, aangeduid in kwartieren. Maia die qua karakter erg veel overeenkomt met de mythe: verlegen en van een uitzonderlijke schoonheid. Zorgzaam voor haar vader en zussen. Blijft zij net als haar naamgenoot in de mythe, ondanks dat ze de oudste is, alleen wonen op het eiland terwijl al haar andere zussen allang zijn uitgevlogen. Komt de aarde van de aardgodin terug in de vorm beeldhouwen/klei en natuurbeschrijvingen. En om nog even in de termen te blijven zou je haar zoektocht naar het verleden ook een odyssee kunnen noemen. Verder komen de gouden appeltjes van Atlas tevoorschijn doordat Pa Salt zijn dochters zo noemt, en is er een armillarium dat genoemd wordt op p. 70, op het moment dat Pa Salt er niet meer is. Een armillarium is een hemelbol voorzien van metalen ringen die de belangrijkste cirkels van de hemel voorstellen. In ‘De Zeven Zussen’ worden op deze cirkels de namen van de zes zussen opgezet, waarvan de zevende blanco blijft wat overigens wel enigszins vreemd is want in het verhaal komt wel naar voren dat hun zevende zus Merope heet, alleen niet wat haar verblijfplaats is, dus haar naam had uiteindelijk wel op het Armillarium geschreven kunnen worden. In ieder geval zijn de zussen zo allen met elkaar verbonden als godinnen in het heelal. Zo wordt op metaforische wijze ingegaan op de Griekse Mythe dat Pa Salt (het anagram van Atlas met de P ervoor van Pleione), die vlakbij zijn eigen boomgaard, elke avond wordt belicht door het schijnsel van zijn dochters die als sterrenbeelden aan de hemel zijn geplaatst en zo op symbolische wijze sterk aan Atlas en zijn hemelgewelf doet denken. Met een beetje fantasie kan zelfs de muziek die in ‘De Zeven Zussen’ naar voren komt als een metafoor worden gezien voor de ontwikkeling van het personage, voor dood en (her)geboortemysteries.

 In het eerste deel ‘De Zeven Zussen’ worden we meegenomen naar het verleden van een van de zussen. Net als al haar andere zussen is Maia geadopteerd door Pa Salt, maar geen een van de zussen weet wie hun echte ouders zijn. Na de dood van Pa Salt krijgen zij allemaal een brief met een aanwijzing naar hun afkomst. In dit eerste deel van de serie volgen we Maia in haar odyssee naar haar verleden. Dit brengt ons naar het verleden van Rio de Janeiro, naar de bouw van het wereldberoemde beeld Christus de Verlosser en de roerige jaren twintig in Parijs van de bobkapsels en broeken voor vrouwen, de tijd waarin vrouwen ook gaan werken, van de avant-garde, jazz en absint.  Waar we zo af en toe kennis maken met een inmiddels beroemd geworden schilder, dichter, componist of kunstenaar als Cocteau een dichter, kunstenaar, zijn bekendste boek is ‘Les Enfants Terribles’ of Ravel die net zijn ‘Bolero’ heeft geschreven.

 Alle ingrediënten dus voor een goed verhaal toch kon ik mij gaandeweg het verhaal er niet aan onttrekken dat een geoefende lezer zeker meer potentie in het verhaal zou zien. Zeker bij de compositie van het boek was een andere opbouw naar mijn mening mooier geweest. Niet alleen zijn de twee verhaallijnen naar mijn smaak te onzorgvuldig in overgang met elkaar afgewisseld, het kwam haast over als dat de twee verhaallijnen eerst apart van elkaar geschreven zijn en daarna aan elkaar geplakt waarbij de auteur de juiste technieken mist om deze op een mooie manier in elkaar over te laten gaan. Ook zou een snellere afwisseling van de verschillende verhaallijnen het verhaal niet alleen een grotere spanningsboog hebben kunnen geven, maar er ook voor hebben gezorgd dat je gemakkelijker in beide verhaallijnen kan blijven verplaatsen, nu wordt er dankzij de lange stukken van het ene verhaal een flinke omschakeling van je verwacht naar het andere verhaal. Als de auteur naast de snellere afwisseling daarbij ook  iets meer haar best had gedaan om deze afwisselingen vloeiend te krijgen had het zeker een mooie, poëtische samensmelting van de twee liefdesverhaallijnen kunnen worden zonder dat dit op het eind had hoeven worden benoemd.

 Waar ik mij ook enigszins aan stoorde is hoe de brieven uit het verleden zijn toegepast in het verhaal.

 ‘[…] pakte ik met trillende vingers de eerste brief en begon te lezen.

  Izabela Rosa Bonifacio werd wakker van het krassende geluid van trippelende pootjes over de tegelvloer. Ze ging rechtovereind zitten, keek vanuit haar bed […] Pagina 134/137.

 Geheel voorbereid door het verhaal ben ik, tot verschillende keren aan toe, in de veronderstelling dat ik de inhoud van deze brieven ga lezen. Om vervolgens niet een brief, maar eerder van een teruggaan in de tijd te belanden. Hier had ik liever een soepelere overgang gezien doordat het ook echt als brief was neer gezet, zoals met de brief van Pa Salt op pagina 78/79 is gedaan, of dat het verleden in het verhaal verweven is zonder de suggestie van een brief.

 Het gebrek aan hoge literaire kwaliteiten is ook terug te vinden in de zinsbouw (al zullen sommige fouten eventueel neergelegd kunnen worden bij de vertaler). Van overbodig zinnen, het niet netjes lopen van een zin tot zelfs continuïteitsfouten. Het zijn er te veel om op te noemen daarom noem ik er enkele van:

 ‘Dank je, Georg.’ zei ik. ‘We stellen uw hulp erg op prijs.’  Pagina 75. Beter was het geweest als het bij je/jouw of u/uw was gebleven.

 ‘Laat angst nooit je lot bepalen. Beter en treffender dan met die zeven woorden […]’. Pagina 77. Zes woorden, het zal vast met de vertaling te maken hebben, toch denk ik dat het mooier was geweest als het aantal was mee vertaald in een juiste hoeveelheid.

 ‘Loen was nauwelijks ouder was Bel’ […] Pagina 147. Loen was nauwelijks ouder dàn Bel.

 ‘Ja, natuurlijk wil ik ze je graag voorlezen,’ bevestigde ik, in verlegenheid gebracht door zijn scherpzinnige beoordeling van me’ […] pagina 285, van mìj.

 

Continuïteitsfouten:

 ‘Bel was er in haar zeventienjarige bestaan […]  ‘Drie jaar geleden was haar vader thuisgekomen met de mededeling […]. Pagina 139 Dan zou ze dus 14 jaar moeten zijn. ‘Maar ik ben pas vijftien!’ […]  Pagina 141.

 ‘Kon ze maar dichter bij hem komen om te zien wat hij deed, dacht ze terwijl ze het atelier rondliep, maar ze wilde hem niet storen.’ […] Nog geen enkele regels later: ‘Bel wist niet meer op welke manieren ze de assistent nog meer zou kunnen afleiden.’ Pagina 201. Hu? ze wilde hem toch niet storen!

 Voor mij is ‘De Zeven Zussen’ van Lucinda Riley dan ook een gemiste kans om het boek een hoog literair karakter te geven. Fouten kunnen voorkomen in een boek, maar continuïteitsfouten vind ik echt uit den boze, zeker als het er twee zijn.  Ondanks mijn kanttekeningen beloon ik het toch met twee sterren waar het op technisch vlak eigenlijk niet verder had kunnen komen dan één ster. Dit heeft het boek voornamelijk te danken aan de historische verhaallijn en het zelf opzoeken van historische feiten die het verhaal een extra dimensie hebben gegeven.

 Meer over 'De Zeven Zussen' vind je in mijn Odyssee door de Griekse mythologie, Heb je wel gehoord van de zeven, de zeven en De zeven zussen en een hoger doel



Reacties op: Een metaforische puzzel

Gerelateerd