Na haar uitstekende thriller The Chalk Man (De Krijtman) heeft van C.J. Tudor een nieuw boek geschreven. Deze thriller is uitgebracht onder twee titels: The Hiding Place is de titel van het boek dat in de Verenigde Staten uitkomt; in het Verenigd Koninkrijk is het verschenen met als titel The Taking of Annie Thorne. De Nederlandse vertaling zal in juni als De Terugkeer in de boekhandels liggen. Voor veel auteurs die met hun debuut een geweldige indruk maken, blijkt het vaak moeilijk om in een tweede boek dezelfde kwaliteit te behouden. Hoe heeft Tudor het met haar tweede boek gedaan?

Door: Yvonne en Onno

The Taking of Annie Thorne gaat over Joe Thorne die teruggaat naar Arnhill, waar 25 jaar geleden zijn achtjarige zusje verdween. Hij wil te weten komen wat er destijds gebeurd is. De 40-jarige Joe Thorne groeide op in het mijndorpje Arnhill. Toen hij 15 jaar was verdween zijn zusje Annie. Inmiddels is hij leraar Engels. Hij gaat terug naar Arnhill om er te solliciteren bij de Arnhill Academy, zijn oude school. De school staat slecht aangeschreven. Hij gaat er Julia Morton vervangen die zelfmoord heeft gepleegd nadat ze haar zoon Ben omgebracht had. Hij huurt het cottage waar eerder de Mortons gewoond hebben. Op een avond wordt een steen door zijn ruit gegooid met een boodschap waarop staat dat hij moet vertrekken. Joe vermoedt dat zijn oude schoolvriend Stephen Hurst erachter zit. Stephen Hurst zit in het schoolbestuur en zijn zoon Jeremy is leerling op de Arnhill Academy,

De auteur is erin geslaagd een goede balans te vinden tussen heden en het verleden in de vorm van flashback hoofdstukken. Het verhaal is in de eerste persoon geschreven vanuit het perspectief van Joe Thorne. Net als in The Chalk Man weet de schrijfster heel goed de tijd en plaats in de vroege jaren negentig en het stel vreemde jeugdvrienden te beschrijven.

A notebook is open on my lap. On the first page I’ve written four names, with scribbled notes beside them: Chris Manning, Nick Fletcher, Marie Gibson and, of course, Stephen Hurst. The old gang back together, on paper at least. The ones who were there when it happened. The only ones who knew.

Fletch, I have discovered, now runs a plumbing business in Arnhill. Hurst is on the council. Marie, I couldn’t find anything about online, but she may have married, changed her name. Beside Chris’s name I have simply written: “Deceased.” Although that doesn’t really cover it. Not at all.

[ ]

Boys like Stephen Hurst.

They started going out in the third year. In a way, it was sort of inevitable—Hurst was the village bad boy, Marie was the prettiest girl in school. It was just the way things were. I wasn’t particularly jealous. Well, maybe a bit. Even then, I knew Marie was better than Hurst. Brighter, nicer and, unlike a lot of girls at our school, she had ambitions greater than to get married and have babies.

Joe Thorne is als hoofdpersoon een beetje een schlemiel. Hij heeft nogal wat problemen, zoals het drinken van te veel alcohol en het te veel gokken waardoor hij met schulden is komen te zitten. Daardoor komt hij niet erg sympathiek over. Op enkele uitzonderingen na geldt dit voor vrijwel alle personen in het verhaal.

Tweederde van het boek zit vol vragen en geheimen. Te vol, want het zorgt voor duizelingen. Aan het eind van het boek rijst de vraag of op al die vragen een adequaat antwoord is gekomen. Helaas blijkt dit niet het geval. De auteur doet wel een poging tot een goede ontknoping, maar eigenlijk slaagt ze hier niet goed in. Het komt over alsof ze zich er met een met een jantje-van-leiden afmaakt en dit is jammer aangezien het vertrekpunt van het verhaal intrigeert.

Een favoriet auteur van Tudor is Stephen King en haar inspiratie is overduidelijk. Het verhaal bevat elementen die doen denken aan zijn horrorverhalen zoals bijvoorbeeld Pet Sematary. Het is jammer dat Tudor ook op dit punt niet weet te scoren. In plaats van een grimmige sfeer neer te zetten, zorgt ze voor nog meer onduidelijkheden. Tegelijkertijd haalt dit de spanning weg uit het verhaal. Het sluimert voort en doordat er nergens concrete antwoorden op de vragen komen, blijf je achter met een onverzadigd gevoel.

Helaas is het oordeel van ons niet al te positief. Heb jij dit boek al gelezen? Wat is jouw mening?
En ken jij nog meer auteurs die een knallend eerste boek wisten neer te zetten, maar vervolgens bij lange na het niveau daarvan niet konden evenaren met hun tweede boek?