Na twee jaar radiostilte verscheen er onlangs een nieuw boek van bestsellerauteur Tess Gerritsen en vereerde ze zelfs ons koude kikkerlandje met een uitgebreid bezoek. Zo mocht onder andere Chantal, VIP-lid en actief in het thrillercafé, haar  tijdens een lunch ontmoeten en hier kun je daar meer over lezen. Gerritsen is vooral bekend van haar enorm populaire Rizzoli & Isles-reeks, die draait om rechercheur Jane Rizzoli en patholoog-anatoom Maura Isles, maar voordat ze hieraan begon, schreef ze een flink aantal standalones, onder andere in het “spannende romantische” genre.  En met Schaduw van de nacht maakte ze wederom een uitstapje richting dit genre. VIPS Karina, Laurie en Lizzie lazen dit boek en vertellen je of dit een succesvol uitje is gebleken.

Cover
Zoals in de artikelen van deze VIP-club al wel vaker is gebleken, is Karina niet van de covers, voor haar zijn het de woorden die tellen. De cover van Schaduw van de nacht, dat ze op de e-reader las, kan ze zich al niet eens meer voor de geest halen... erg toch? Dit keer krijgt ze daarin toch ook wel enige ondersteuning van Laurie, die ook niet zoveel met covers heeft, maar juist geïntrigeerd werd door de flaptekst. Iets dat ook nog wel een beetje bijzonder is, want geesten en Laurie gaan niet altijd goed samen, zo vertelt ze zelf. Het thrillerlabeltje van dit boek sprak haar dan wel weer aan. Gelukkig is een van ons drieën wel enthousiast, Lizzie vindt de cover prachtig en enorm goed gekozen voor dit boek. Ze zou hem in de boekwinkel ook direct opgepakt hebben en benoemt zelfs dat er voor haar geen betere keuze gemaakt had kunnen worden.

Verwachtingen van het boek
Door de verschillende ervaringen die we ieder met de boeken van Tess Gerritsen hebben, gingen we er toch wel met verschillende verwachtingen in. Lizzie las enkel de Rizzoli & Isles reeks en had een zelfde soort boek verwacht. Laurie las naast deze reeks, met wisselend succes, verschillende andere thrillers van Gerritsen waardoor ze niet goed wist wat te verwachten en er open-minded in ging. Ze verwachtte in ieder geval een thriller die haar op het puntje van haar stoel zou doen belanden, compleet met moorden, onderzoek en suspense. Karina verslond alle vertaalde boeken van Gerritsen, maar had zeker niet verwacht dat Gerritsen terug zou grijpen op hetzelfde soort boek als waar ze ooit mee gestart was. Zij vraagt zich dan ook echt af wat maakt dat Gerritsen deze keuze heeft gemaakt.

Personages
Hoofdpersonage Ava wordt door Lizzie omschreven als een goed uitgewerkt karakter. “Gerritsen heeft haar neergezet als iemand die in het begin echt niet goed weet waar ze eigenlijk met haar leven naartoe wil, bevestiging wil krijgen van mannen en te veel drinkt. Pas naar het einde toe beseft ze wel dat ze verkeerd bezig is en dat het geen nut heeft de mensen die haar graag zien weg te duwen”, aldus Lizzie. Voor Karina en Laurie heeft Gerritsen het op haar karakteruitwerking echt laten afweten. De karakters zijn te plat, cliché en hadden geen van allen een onverwachte kant. Beiden ervaarden geen connectie met de personages en meer dan een lichte nieuwsgierigheid naar de traumatische ervaring van Ava op oudjaarsavond wist Gerritsen niet op te wekken. Motieven en achtergronden van de karakters ontbraken, waardoor bijvoorbeeld Karina zich nog steeds afvraagt wat Ava nu eigenlijk drijft en waarom ze kookboekenschrijfster is. Laurie noemt nog dat ze de flashbacks mist die meer zicht hadden kunnen geven op wat er eerder met Ava gebeurd was, om op die manier meer diepte in het verhaal aan te brengen.

Plot
Eensgezind zijn we dan toch ook weer wel, de plot is op zich wel goed uitgewerkt, al is het wel wat vlak en voorspelbaar. Maar, zo vertelt Lizzie, het is wel een boek waar je met een open mind in moet gaan om het paranormale goed te kunnen plaatsen. Haar gaat het bij momenten zelf wel iets te ver, zoals Gerritsen “kapitein Brodie” zijn gang laat gaan. Karina kijkt hier net iets anders tegenaan, die is niet zo van het paranormale, maar is van mening dat de auteur dat hier wel geloofwaardig heeft weten neer te zetten. De plot miste, zeker voor Laurie, wel het echte thrilleraspect en alhoewel zij de seksscène niet in het verhaal vond passen, gaf het voor haar wel iets meer duidelijkheid over het personage Ava.

Conclusie
Tja, en dan komt toch het moment dat ook wij ons eindoordeel vellen over Schaduw van de nacht. Lizzie noemt dat het boek voor haar op sommige momenten beste creepy was en daar kan Karina zich wel wat bij voorstellen. Het zin krijgen in een niet bestaand persoon komt dan toch wat vergezocht over, iets wat Laurie beschrijft als een “paranormal romance”-genre, terwijl we hier allemaal toch een thriller verwacht hadden. Karina vertelt "Ik mag het natuurlijk niet zeggen, maar dit is voor mij een tussendoortje. Een boek waar ik bijna gedachteloos kan doorlezen en toch precies weet waar ik zit, dat ik makkelijk wegleg en waarvan de laatste pagina's toch ietwat te voorspelbaar zijn. Vergeleken met wat Gerritsen kan leveren, is dit voor mij maar een zeer nipte voldoende." En ook Laurie is teleurgesteld dat Gerritsen de hoge kwaliteit van de thrillers die ze normaal schrijft hiermee niet haalt. Het boek was te makkelijk weg te leggen en miste motieven en suspense naast de toch al wat vlakke plot en personages. Lizzie heeft er in ieder geval leuke leesuurtjes aan beleefd, al was het wel een heel ander boek dan verwacht en kon ze het best makkelijk wegleggen.

Overigens zijn we het over onze uiteindelijk beoordeling wel eens, van ons allemaal krijgt Schaduw van de nacht drie sterren, met daarbij de aantekening dat we vooral twijfels hebben bij de aanduiding van het thrillergenre. Wil je onze recensies lezen, klik dan hier voor de recensie van Karina, hier voor die van Laurie en hier voor die van Lizzie.