In deze eerste Genre Melange buigen Marjolein en Saskia van ‘We love Scify & Fantasy’ en Fany en Chantal van ‘We Love Crime zich over het boek  Slapende Reuzen van Sylvain Neuvel.
Met veel plezier delen we onze leeservaringen en geven we een antwoord op de vraag of dit boek in een of meer genres thuishoort. Is het een perfecte mix van meerdere genres of heeft één genre de overhand? Heeft de mix een toegevoegde waarde of doet het juist afbreuk aan het verhaal?

De schrijver

Slapende Reuzen is de debuutroman van de Canadese schrijver Sylvain Neuvel. Het is het eerste deel van het tweeluik The Themis Files. Neuvels debuutroman werd genomineerd voor de Goodreads Choice Awards 2016 in de categorie Beste Science Fiction en stond op de shortlist van de Compton Crook Award 2017. De roman is vertaald in veertien talen. De Nederlandse vertaling is deze maand uitgekomen. Het vervolg is inmiddels in het Engels verkrijgbaar onder de titel Waking Gods. 

Neuvel promoveerde op Linguïstiek aan de universiteit van Chicago, is dol op sciencefiction en heeft een fascinatie voor robotica en buitenaardse talen zoals Klingon en Ewok, waarvan je op zijn site geluidsfragmenten kunt beluisteren, waaronder een aanstekelijk Ewok-lied. Voor je het weet zing je mee! Bovendien bouwt hij aan een werkende R2-D2.

Waar gaat het boek over?

Rose Franklin valt op haar elfde verjaardag met haar net cadeau gekregen fiets in een gat in de grond. Wanneer ze bij bewustzijn komt ontdekt ze dat ze zich bevindt in een vierkante kamer met lichtgevende muren. De brandweermannen die haar redden zien nog iets veel vreemders: Rose ligt in de palm van een reusachtige metalen hand.
Zeventien jaar later is het mysterie van de metalen hand nog steeds niet opgelost. Het leger houdt de vondst bovendien geheim. Rose Franklin is inmiddels natuurkundige en komt als onderzoekster weer in aanraking met de reusachtige hand. Haar ontdekkingen zullen de wereld op zijn grondvesten doen schudden. Zal Rose het mysterie oplossen? En ten koste van wat?

Bijzondere schrijfstijl

Voor Marjolein leest het boek als een soort van documentaire omdat het bestaat uit een combinatie van interviews en dagboekfragmenten. ‘Dit zorgt voor een heel aparte leeservaring. Het maakt het lastiger om in het verhaal te komen, omdat het wat afstandelijker is. Toch ben ik op een gegeven moment geïnteresseerd geraakt in het verhaal en wilde ik weten hoe het verder zou gaan. Daar ben ik nog steeds benieuwd naar. Het vervolg zou ik zeker lezen. Er wordt namelijk goed gebruik gemaakt van cliffhangers en door de allerlaatste op het einde van het boek ben je benieuwd naar wat er verder gaat gebeuren.’

Ook Saskia vindt dat de manier van schrijven door middel van interviews het verhaal wat afstandelijk maakt. ‘Het wordt meer een soort stratego, een machtspel, en de menselijke emoties zijn niet zo van belang. Aan de andere kant leidt dat ertoe dat heftige menselijke drama's je ook meer shockeren dan wanneer je meer had kunnen meeleven. Het boek eindigt heel verrassend met een spannende cliffhanger die je doet verlangen naar het vervolg.’

Fany had moeite om in het verhaal te komen: ‘Het duurde een hele tijd voor het boek me in zijn greep had. Eerst vond ik de interview-en fragmentenstijl koel en saai, maar dit veranderde gaandeweg. Er gebeurde iets in het boek en vanaf dat moment werd het meer een verhaal. De documentairestijl had voor mij iets minder gemogen, maar het was wel anders dan anders. Door de “teaser” aan het einde van het boek ben ik nieuwsgierig geworden naar het vervolg op dit boek!’

Chantal vond de schrijfstijl even wennen, maar goed te doen. ‘De interviewvorm is heel apart en erg goed gekozen voor dit verhaal. Het lijkt hierdoor net echt. Ik vind het alleen geen thriller. Het is wel zo dat je steeds door wilt lezen omdat je benieuwd bent wat er verder gebeurt.’

Wat zegt Neuvel erover?

In het artikel ‘Sylvain Neuvel Sees Aliens in the Night Sky’ zegt Neuvel:

‘Before I write a chapter, I usually imagine the scene I want to write about in detail, with camera angles and everything. I’m hoping what’s on the page will translate. Most of the book is interview format. You could do part of it the way the first season of True Detective did.’

Saskia ziet inderdaad wel iets van de interviewstijl uit de tv-serie True Detective terug in het boek. Net als in die serie belandt je van het ene op het andere moment midden in een gesprek en moet je zelf achterhalen wat er precies aan de hand is. Het visuele waar hij het over heeft ziet ze er niet in terug.

Marjolein ziet daarentegen het visuele aspect meteen voor zich en denkt dat het verhaal goed zou werken als film. Aangezien Sony een optie op de filmrechten heeft genomen kan Marjolein de proef op de som gaan nemen wanneer de film daadwerkelijk gemaakt is.

Favoriete karakters

Marjolein zegt dat ze ondanks de aparte schrijfstijl toch een goed beeld van de karakters kreeg. Ze vond ze goed uitgewerkt.
Bij bijna iedereen is Kara favoriet. Marjolein bewondert haar vaardigheid als pilote en het feit dat haar mannelijke collega’s tegen haar opkijken. ‘Kara houdt zich prima staande in een mannenwereld en ook de interactie die zij met de interviewer heeft bracht regelmatig een glimlach op mijn gezicht.’

Fany vindt de onafhankelijke Kara die haar mannetje staat en toch haar zwakke kanten heeft intrigerend. Daarnaast bewonderde ze Ryan voor zijn liefde voor Kara en Vincent omdat hij zo anders is dan de rest.

Chantal noemt Kara onafhankelijk, koppig en stoer. ‘Ze is heel erg goed in haar werk en is tijdens de gesprekken met de onbekende man in eerste instantie niet echt meegaand. Ze stelt ethische vragen over de gang van zaken bij het project en wil niet zomaar alles doen wat hij zegt.’

Saskia heeft een lichte voorkeur voor Rose Franklin omdat ze als een soort moederkloek voor haar medewerkers zorgt waardoor ze de onderlinge banden versterkt en ze alles uit haar mensen weet te halen.

Interessante en boeiende thema’s

Alle lezers vonden de vraag hoe ver je met wetenschappelijk onderzoek mag gaan het belangrijkste thema in het boek. Mag het ten koste gaan van alles? Waar ligt de grens en hoe zit het met het respecteren van de menselijkheid? Tegelijkertijd blijft iedereen het verloop van het onderzoek spannend vinden. Zullen de onderzoekers slagen en wat zal het resultaat zijn?
Fany merkt op dat het boek een kritische kanttekening zet bij de maakbaarheid van de wereld. Het onderzoek naar de metalen hand blijkt nogal wat neveneffecten op mondiale schaal te hebben. Ook dat maakt het boek voor allen interessant. De politieke spelletjes en een heuse wapenwedloop zorgen voor spanninig en houden de lezer alert.
Marjolein en Chantal vinden ook de kwestie of er leven buiten deze aarde is interessant. Misschien zijn we niet alleen in het universum?

Genre of Melange?

We Love SF&Fantasy:

Marjolein: Deze genremelange is een samenwerking tussen Crime en Fantasy. Ik vond Slapende Reuzen zeker in het genre fantasy passen, maar een echte thriller vond ik het niet.

Saskia: Ik kan niet direct benoemen tot welk genre dit boek hoort. Het heeft de stijl van non-fictie doordat het lijkt alsof je naar een documentaire kijkt, maar er zit ook sciencefiction in. Toch neemt het sciencefictionelement in dit eerste boek nog weinig ruimte in. Er is weinig technologische diepgang en er is ook niet echt sprake van vergaande nieuwe technologie en wetenschap. Wat dat betreft is het sciencefictiongehalte niet veel meer dan een aspect. Het boek is vooral een politieke thriller of roman over de gevolgen van een technologische en politieke wapenwedloop. Het dreigt daardoor op sommige momenten zelfs richting een apocalyptische thriller te gaan. Het is terecht een genre melange te noemen.

We Love Crime:

Chantal: ‘De benaming politieke thriller vind ik wel goed, maar eigenlijk is dit boek onder geen enkel genre echt te vangen. Er zijn zeker genre-overschrijdende kenmerken te herkennen zoals de politieke intriges, een nieuwe wapenwedloop, buitenaards leven, de menselijke interactie en natuurlijk de vraag wat toelaatbaar is bij wetenschappelijk onderzoek. Het geheel komt over als een documentaire. Soms ga je bijna denken dat het non-fictie is, net zoalsbij het hoorspel van War of the Worlds. Dat was ook sciencefiction maar werd als echt ervaren. Dit boek heeft dat ook wel een beetje door de manier waarop het geschreven is. Al met al vond ik het een interessant boek om te lezen.’

Fany: ‘Slapende Reuzen is een combinatie van een politieke thriller en een technothriller met scifi- en fantasy-elementen. Dit boek bevat wel degelijk sciencefiction en fantasy, maar zo voelde het niet altijd. Misschien komt dat doordat het bestaan van een andere wereld mij wel mogelijk lijkt en de “wezens” in dit boek realistisch zijn. Ik vind het een echte genre melange, want een enkel genre vind ik er niet in terug. Sterker nog: voor mij is Slapende Reuzen een nieuw soort genre.

Werkt deze melange?

Saskia: ‘De vermenging van genres is aan de ene kant heel verfrissend, maar aan de andere kant moet je er ook even aan wennen. Aan het begin van het boek heb je bepaalde verwachtingen die je langzaam moet bijstellen. Als je eenmaal in de ban van het verhaal bent, ben je dat al snel vergeten. Het is boeiend en vooral ook anders dan anders. En dat is een leuke afwisseling.’

Fany: ‘Deze combinatie van verschillende genres zorgt ervoor dat het een boeiend en apart boek geworden is. Voor mij is de melange zeker geslaagd!’

Chantal: ‘De opzet van dit boek en het gebrek aan een duidelijk genre bevalt me juist wel. Ik hou niet zo van boeken die in een bepaald hokje worden geplaatst. Ik maak zelf wel uit of ik een boek leuk, interessant of spannend vind. Het genre doet er dan eigenlijk niet toe. Een combinatie van verschillende elementen maakt een boek wat mij betreft veel interessanter. Ik ben heel nieuwsgierig geworden naar het tweede deel. Voor mij werkt deze melange dus heel erg goed.’

Conclusie: Slapende Reuzen is een boeiend boek dat niet in een duidelijk hokje te stoppen is. De Genre Melange is geslaagd!

Lees ook het artikel over deze Genre Melange op We Love Crime.