U vraagt, wij draaien!
Joseph, heb je die airco intussen van de zolder gehaald?
Want hoewel het thema verschilt van dat van vorige week, toch zou je het ook nu wel eens warm kunnen krijgen.
Zo meteen vertelt Sacha immers meer over La Divina Commedia van Dante Alighieri.

Voor degenen die na het lezen van dit stuk zin hebben gekregen om in de wereld van Dante te duiken, is er de mooie interactieve website http://www.worldofdante.org/

En wie het talent van Gustave Doré met eigen ogen wil aanschouwen, kan op dezelfde website terecht op de volgende pagina (klikken op de prentjes om ze te vergroten): http://www.worldofdante.org/gallery_dore.html

Dante Alighieri

Ik ben heel blij dat deze hechte groep, rondom onze grootmeester Bohse, zo positief is over mijn eerste voorzichtige stapjes als schrijfster. Er zijn best veel dingen waar ik me vol zelfvertrouwen op kan storten. Ook als ik ze nog nooit gedaan heb, twijfel ik er geen moment aan dat het me zal lukken. Een beetje zoals Pippi Langkous (overigens nooit) zei: “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan.” Schrijven is voor mij niet één van die dingen. Ik denk dat dat komt omdat ik veel te vaak verhalen of teksten lees die gewoon ronduit slecht zijn en niet prettig lezen.

Schrijven is een vak. Een heel moeilijk vak. En te vaak zie ik dat dat vak ernstig wordt onderschat. Men knutselt wat kromme zinnen in elkaar en noemt zich auteur. Het is niet aan mij om daarover te oordelen, maar zelfs bestsellers en winnaars van de NS publieksprijs zijn soms gewoon echt tenenkrommend slecht geschreven. Hun populariteit hebben ze dan duidelijk aan wat anders te danken. De meeste mensen die het boek van prins Harry kopen, hopen op wat ‘dirty details’ over het koningshuis, en die krijgen ze. Of de drieëntwintig boeken over de Oekraïne worden sowieso een succes, omdat men ze niet slecht ‘mag vinden’. Meeliften en succes krijgen met de ellende van anderen, ik kan er heel slecht tegen.

Dus nu ik zelf zo nu en dan iets aan het papier toevertrouw, twijfel ik elke keer opnieuw. Als het heel slecht zou zijn, zou ik dat zelf dan kunnen zien? Kan ik mijn eigen gepruts wel objectief genoeg beoordelen, of denken de anderen nu over mij hetzelfde als ik regelmatig denk over de bovengenoemde werken? Gelukkig heb ik mijn zusje. En ik vertrouw haar toe, dat ze me zou waarschuwen als iets echt niet zou kunnen. En elke week opnieuw vraag ik onzeker of dit wel goed genoeg is. Ik denk niet dat ik iets zou durven plaatsen, zonder haar stempeltje van goedkeuring (of in elk geval geen afkeuring).

Nu heet dit stukje Dante, omdat ik een aantal van jullie had beloofd om het een keer niet over seks te hebben. Zodat Joseph de airco op zolder kan laten staan. En Bohse dit stuk gewoon op de bank naast het draakje kan lezen. Net als met Sherlock Holmes, heb ik ook niets met Dante. Ik ken grofweg het verhaal, door een lezing die ik er ooit over heb gevolgd. Super interessant en heel erg knap hoe hij de problemen uit zijn tijd in dit verhaal heeft weten te vangen. Ik bewonder zijn toewijding. Maar ik ben er drie keer aan begonnen, en elke keer afgehaakt. Steeds een paar pagina’s verder, maar met dat tempo moet ik er nog 26 keer aan beginnen en zal ik het lijvige werk ergens in 2037 uit hebben.

Zo kan het dus ook. Iemands werk en passie heel erg waarderen en bewonderen, zonder het echt tot je te kunnen nemen. Omdat mij de discipline en de intelligentie ontbreekt om het te voltooien. Ergens vind ik dat best jammer, aan de andere kant moet je je grenzen ook accepteren. Toch heeft Dante mij een paar heerlijke avonden bezorgd, met zijn Divina Commedia. Maar dat is dan wel te danken aan één van de grootste kunstenaars die deze wereld ooit heeft gekend: Gustave Doré. Ik heb een prachtige uitvoering van dit meesterwerk, voorzien van tekeningen van Doré. En hoewel ik de teksten vaak te diep, lastig of taai vond, verdrink ik in de prachtige pentekeningen. Donker, beklemmend, maar ook vaak sensueel en opwindend. Zijn illustraties leiden je langs alle menselijke emoties.

Deze ervaringen blijven niet zolang hangen als teksten kunnen doen. Maar de combinatie van dit verhaal, met de kunstwerken van deze man, geven toch een onvergetelijke ervaring. Ik heb inmiddels ook een uitgave van de Bijbel gekocht, voorzien van tekeningen van zijn hand en ook andere boeken staan intussen op mijn verlanglijstje. Doré maakt voor mij werken toegankelijk die het anders niet zo snel zouden zijn. En op een manier die meestal alleen met het geschreven woord lukt. Het is misschien niet helemaal netjes om te zeggen dat een bijbelscene me heeft opgewonden. Maar zijn tekeningen hebben dat toch echt voor elkaar gekregen. En zo eindig ik dan toch weer bij mijn favoriete onderwerp.

Het is niet anders. Ik beleef dingen nu eenmaal intens. En het summum van een positief gevoel, leidt bij mij tot een extatisch gevoel dat ik niet anders kan (en wil) omschrijven. Dante. Een naam die mij ook een goed gevoel geeft, al komt dat vooral door Doré.

S.