Bespiegeling en een vleugje humor

Na lezing van The Dead Room  heb ik direct de vorige titels van Chris Mooney, The Missing en The Secret Friend besteld…

Chris Mooney heeft een buitengewoon aantrekkelijke vlotte schrijfstijl, prima karaktertekening en gevoel voor drama en humor. In dit derde boek met CSI-agent Darby McCormick wordt zij opgeroepen bij een akelige moord. Al snel blijkt dat er niet eenvoudig een of meerdere moordenaars waren. Er zijn meer partijen bij het verhaal betrokken. Zo lijkt het wel of er iemand heeft staan toekijken hoe het allemaal gebeurde. En hoe komt het dat het DNA van de moordenaar overeenkomt met dat van een man die al twintig jaar dood is?

Wij lezen het verhaal door de ogen van Darby McCormick en weduwe Jamie Russo. Het is uiteraard aan de lezer om mee te gaan puzzelen met Darby om uit te zoeken wat beide verhalen met elkaar te maken hebben. Het drama ontvouwt zich langzaam maar zeker en eveneens langzaam maar zeker komt de harde waarheid boven. De waarheid die verband houdt met Darby’s eigen vader en Jamie’s omgekomen man. Spannend tot op het bot. Kost je letterlijk je nachtrust, omdat je het zo graag uit wilt hebben.

Chris Mooney beheerst het vak tot in de puntjes. Subtiel maar onverbiddelijk wordt je meegetrokken in het verhaal omdat je gewoon wilt weten hoe het nu komt dat eerzame weduwe Jamie Russo betrokken raakt bij een brute moord. En wat heeft de titel van het boek met haar te maken? Uiteindelijk blijkt het plot niet eens zo ingewikkeld maar Mooney heeft een heel eigen manier om het verhaal neer te zetten. Zowel de hoofdpersonen als alle bijfiguren, of ze nu goed of slecht zijn, worden haarscherp neergezet en er is gelukkig ook ruimte voor bespiegeling en een vleugje humor. (Door: Jannelies Smit)