Dit las de Hebban Crew in september: 'Tijgerstrepen' en meer

Anne-Romee las

De redding
Tijgerstrepen

Deze maand las ik, samen met mijn leesclub, De redding van Judith Koelemeijer. Een klein maar indrukwekkend verhaal over een vrouw die in haar auto te water raakt en haar redster. De redding is een waargebeurd verhaal, Koelemeijer sprak de twee betrokkenen, Leah en Mirjam, zowel in 2014 als tien jaar later, in 2023 en 2024, over het voorval. Het boek laat heel mooi zien wat een impact zo'n ingrijpende en traumatische gebeurtenis op een mensenleven kan hebben. Hoe het ternauwernood overleven van een ongeluk veel dubbele gevoelens kan veroorzaken. Hoe teleurgesteld je kunt raken in je medemens als je het gevoel hebt alleen te staan. En hoe je soms een vertekend beeld hebt van zo'n gebeurtenis als alles heel snel gaat en je in een split second moet reageren. Maar De redding laat vooral zien dat er tussen Leah en Mirjam een speciale band is ontstaan. Een bijzonder verhaal over twee bijzondere vrouwen.

'Je wilt er als lezer bíjhoren op die berg. Maar na een ingrijpende gebeurtenis spat de zomerse droom uiteen.' – Anne-Romee

Daarnaast las ik Tijgerstrepen, de debuutroman van Anna Sijbrands. Een indringend verhaal over de gevolgen van grensoverschrijdend gedrag. Tijgerstrepen begon als een heerlijke zomerroman: een aantal families vieren jaar in jaar uit samen vakantie op dezelfde berg in Frankrijk en vormen hierbij een warme, hechte groep die voelt als familie. Sijbrands weet een fijne sfeer op te roepen, je wilt er als lezer bíjhoren op die berg. Maar na een ingrijpende gebeurtenis spat de zomerse droom uiteen. Verhoudingen verschuiven en de vanzelfsprekendheid van het leven op de berg verandert. Sijbrands beschrijft de gebeurtenis door de ogen van beide hoofdpersonen, dat laat zien hoe anders twee mensen dezelfde situatie kunnen beleven. Als het gaat om consent of grensoverschrijdend gedrag kan er veel misgaan door aannames en slecht (of niet) luisteren, óók als er niet per se sprake is van kwade opzet. De nasleep van het voorval, hoe dit het slachtoffer in zijn greep houdt en de overwegingen om er wel of niet iets over te zeggen, het kwam allemaal hard bij me binnen. Zeker geen luchtig boek dus, maar een heftig verhaal dat stemt tot nadenken.

Hebban in de Klas-coördinator Anne-Romee leest voornamelijk hedendaagse literaire fictie, maar maakt ook af en toe een uitstapje naar non-fictie of een thriller. Eens in de zoveel tijd waagt ze zich aan een klassieker.

Roos las

Katabasis
Ze hebben mijn vader vermoord

Deze maand las ik Katabasis, het nieuwe boek van R.F. Kuang. Ik vind het knap hoe ze zichzelf steeds weer opnieuw uit weet te vinden in nieuwe genres, van satire tot alternatieve geschiedenis en romantasy. Haar boeken zijn steeds weer iets heel nieuws, maar wel met een herkenbaar eigen stempel. Ook dit boek, waarin twee phd-studenten naar de onderwereld reizen om hun overleden begeleider terug te halen, heeft me weer echt verrast.

'Dat een fantasyboek over de hel uiteindelijk bleek te gaan over de systemen die onze realiteit hels maken, vond ik ijzersterk.' – Roos

Het is duidelijk een persoonlijk project, de hoofdpersoon Alice lijkt in veel opzichten op Kuang zelf. Net als Alice is zij bezig met een phd op het gebied van talenstudies bij een prestigieuze universiteit. Kuang geeft je een inkijkje in hoe die wereld eruitziet. De romantische kant ervan: de enorme passie voor het vakgebied, de prachtige oude campussen. Maar Kuang laat vooral haarfijn zien hoe verrot het systeem tegelijkertijd is en hoe de prestatiedrang, onderlinge competitie, het machtsmisbruik en het gebrek aan steun en accommodatie voor iedereen die niet aan de standaard (man, gezond, hoogopgeleide ouders) voldoet gedreven studenten langzaam kapot maakt. Dat een fantasyboek over de hel uiteindelijk bleek te gaan over de systemen die onze realiteit hels maken, vond ik ijzersterk. Tegelijkertijd had ik het gevoel dat het boek iets te snel is uitgebracht en beter geredigeerd had kunnen worden. Naar mijn idee was er te veel herhaling, zaten er overbodige passages in en kon de worldbuilding sterker.

Verder las ik vorige week Ze hebben mijn vader vermoord van Édouard Louis. Een dun boekje dat zowel een prachtige, persoonlijke ode is aan Louis' vader, als een scherpe en huiveringwekkende aanklacht tegen de Franse politici die de vangnetten voor de arbeidersklasse (waar zijn vader toe behoorde) hebben wegbezuinigd. Zijn nieuwste boek, dat in november uitkomt, heb ik alvast op mijn Wil ik lezen-plank gezet.

Socialmediamanager Roos houdt van gedichten, verhalen over boerderijdieren en van schrijven in de kantlijn. Ze studeerde literatuurwetenschap en zoekt sindsdien (meestal tevergeefs) naar apokoinous.

Wouter las

Wat ik zeker weet
Hoop

Ik had een goede leesmaand. Niet omdat ik nu zoveel boeken las, want met twee boeken op de teller heb ik wel eens betere maanden gekend. Bovendien is de finish van mijn Hebban Reading Challenge nog lang niet in zicht. Ach, daar komt hopelijk volgende maand verandering in! Waarom ik dan toch een goede leesmaand had? Nou, omdat ik vrijwel elke dag (bewust) heb gelezen. Dat kwam doordat ik Wat ik zeker weet van Oprah Winfrey las. Dit boek is een bundeling van een aantal van de meest inzichtvolle en openhartige columns die ze schreef voor haar eigen tijdschrift. De columns zijn ingedeeld op thema, zoals vreugde, veerkracht en helderheid. Door elke ochtend en avond een of meerdere van deze lessen tot me te nemen, had ik echt het gevoel dat ik de dag goed begon en ook weer afsloot. Wie heeft er nog meer van dit soort aanraders? Over het algemeen vind ik non-fictieboeken namelijk best een uitdaging. Gelukkig was het andere boek dat ik las een roman. En niet zomaar een.

'Ze verliezen veel, maar hoop blijft altijd sluimeren onder het oppervlak van hun bewogen levens.' – Wouter

Het tweede boek wat ik las is Hoop van Andrew Ridker. Dit boek kwam ik een keer tegen bij de Leidse Boekenzolder: een gratis boekenwinkel in Leiden waar ik vaak op pareltjes stuit. Hoop gaat over een Joods-Amerikaanse familie die het goed voor elkaar heeft. De vader is arts, de moeder buigt zich over non-profitorganisaties en ook de zoon en dochter van het gezin hebben een glorierijke toekomst voor zich. Maar een aantal controversiële ontwikkelingen in hun leven zorgt ervoor dat ze alles dreigen kwijt te raken wat ze hebben: vertrouwen, geld, hun carrière. Op een verrassend grappige én inzichtvolle manier vertelt Ridker hoe de familie zichzelf en elkaar geleidelijk kwijtraakt. En, zoals de titel al zegt: ze verliezen misschien veel, maar toch blijft hoop altijd sluimeren onder het oppervlak van hun bewogen levens. Het allerlaatste hoofdstuk houdt me sinds ik het boek uit heb nog steeds bezig, maar ook het hoofdstuk over dochter Maya vond ik steengoed en meeslepend. Een absolute vijf sterren van mij!

Redacteur Wouter houdt van literaire boeken met LHBTIQ+-thema's, romantasy en de Griekse mythologie. Hij publiceerde tot dusver twee boeken van zijn trilogie 'Lust & Luxe' bij HarperCollins.

Flora las

Laat hem niet binnen
De hulp

Deze maand las ik twee boeken uit en behaalde daarmee mijn voorgestelde Hebban Reading Challenge-doel: vijfentwintig boeken. Alleen ben ik natuurlijk nog lang niet uitgelezen, dus ik denk dat ik deze challenge nog iets ga ophogen. Ik begon september met Laat hem niet binnen van Lisa Jewell. Hier ben ik eigenlijk vrij snel mee gestopt, omdat ik er niet lekker inkwam, maar na wat recensies gelezen te hebben, heb ik mezelf er toch toe gezet het boek uit te lezen. Ik weet niet of het aan Jewells schrijfstijl lag of dat het verhaal zich niet zo goed liet vertalen in het Nederlands, maar ik vond het niet erg prettig lezen. Wat mij vooral stoorde was dat de naam van een personage meerdere keren achter elkaar werd genoemd, waar ook prima persoonlijke voornaamwoorden gebruikt hadden kunnen worden voor de afwisseling. Bijzonder vond ik ook dat namen al vanaf het begin waren afgekort, zo staat de naam van de hoofdpersoon 'Ash' blijkbaar voor 'Aisling'. Een interessante keuze, al zeg ik het zelf. De plot was wel interessant, hoewel ik de man waar het verhaal over gaat zó naar vond, dat ik op een bepaald moment moeite had zijn passages te lezen. Eigenlijk heeft Jewell dat dan dus wel weer sterk gedaan.

'Hoewel de schrijfstijl niet perfect is, vond ik de plot wel fantastisch verzonnen.' – Flora

Het tweede boek dat ik deze maand las is De hulp van Freida McFadden. Toen ik laatst Lieg nooit had gelezen, was ik al voornemens meer van McFadden te lezen. Zeker de serie 'De hulp' wilde ik lezen en dit gevoel werd alleen maar versterkt toen ik de trailer van de verfilming zag. Eigenlijk wilde ik niet te veel van de trailer zien, bang voor spoilers, maar door die geweldige acteurs bleef ik kijken. Vervolgens las ik het verhaal wel een beetje met de beelden van dat filmpje in mijn achterhoofd, maar dat maakte in dit geval niet zoveel uit. Misschien voegde dat juist wel iets aan de leeservaring toe. Hoewel de schrijfstijl niet perfect is, vond ik de plot wel fantastisch verzonnen. Ik raasde erdoorheen en kijk nu al uit naar het vervolg, maar eigenlijk ook wel naar al haar andere thrillers.

Redacteur Flora is opgegroeid met heel veel boeken, waar je letterlijk niet omheen kon. Ze heeft een master Neerlandistiek op zak en leest werkelijk alles, maar is vooral fan van seizoensgebonden boeken.

Anouk las

Rhythm of War
Een goochelaarstruc
Kiki & ik

Ik had een heel fijne leesmaand, maar ongelofelijk saai om over te lezen. Zo heb ik het vierde boek van Brandon Sandersons 'The Stormlight Archive'-serie uitgelezen, een Agatha Christie (het zal ook eens niet) en een prentenboek waar ik al over geschreven heb. Maar ik ga er toch over vertellen! Rhythm and War is het vierde boek in een tiendelige serie. Deze serie heeft twee grote overkoepelende verhaallijnen, wat betekent dat boek 1-5 bij elkaar horen, en 6-10 ook. En dát betekent dat boek vijf, dat ik nu aan het lezen ben, zal eindigen op een gigantische cliffhanger en een andere wereld dan hoe ik hem heb leren kennen. Het goede nieuws voor jullie, die al sinds februari aan moeten horen hoe ik deze 1200-pagina's-per-boek-serie lees, is dat de rest pas na een pauze van vijf jaar zal volgen en ik me binnenkort op andere boeken stort.

'Ik zal mijn ogen open houden voor verdachte sterfgevallen in mijn omgeving en mijn breipennen eens opsnorren.' – Anouk

Regelmatig pak ik tussendoor een Agatha Christie-detective op om mijn zinnen te verzetten. Dit keer was het Een goochelaarstruc, die ik ooit eerder heb gelezen maar waar ik werkelijk niets meer over wist. Natuurlijk weer een echte aanrader, al spotte ik wel meteen de opzet. Heb ik inmiddels zoveel van haar boeken gelezen dat ik, net als Miss Marple, een wantrouwig oud dametje ben geworden dat niks voor waar aanneemt? Ik zal mijn ogen open houden voor verdachte sterfgevallen in mijn omgeving en mijn breipennen eens opsnorren. Tot slot las ik op de valreep Kiki & ik van Leo Timmers. Ik keek echt uit naar dit prentenboek en ben zeker niet teleurgesteld. Het is zo prachtig, zowel in verhaal als in beeld. Ik ben het al twee dagen met me aan het meeslepen door het hele huis heen, omdat ik het nog niet los wil laten en in de kast wil zetten.

Redacteur Anouk leest zo'n beetje alles, maar heeft een duidelijke voorkeur voor fantasy, kinderboeken en 'queen of crime' Agatha Christie, die ze nooit onbenoemd kan laten.

Sander las

Ossenkop
Criminaliteit voor ons soort mensen

Het was weer eens een aardige leesmaand voor mij. Natuurlijk las ik Hebban Debuutprijs-winnaar Ossenkop van Manik Sarkar en als ik het boek nog niet had gelezen, was ik er vast meteen in begonnen na het interview met de auteur in onze Hebban Hangout op Boekfest. Wat een leuk gesprek was dat! Ik heb genoten van Ossenkop. Lees de vele recensies op onze site en de quotes van de jury in het juryrapport en je weet dat dit een van de boeken is die je dit jaar moet lezen.

Ik wissel fictie meestal af met non-fictie, en dan vaak als luisterboek. Deze maand koos ik het boek over Evert Hingst, een advocaat die in 2005 werd vermoord. Met Criminaliteit voor ons soort mensen schreef Bregje Bleeker een boeiend verhaal over de opkomst van de witteboordencriminaliteit en de rol die Hingst speelde in de opkomende misdaadscene van Amsterdam.

'Het is genieten om weer een fijne pageturner in handen te hebben.' – Sander

Verder lees ik – zoals de rest van de wereld – ook in de nieuwste thriller van Dan Brown. Het ultieme geheim (vreselijke titel, maar dat terzijde) is een echte vintage Brown. Alles wat we van hem kennen zit erin en het is genieten om weer een fijne pageturner in handen te hebben. Dik 760 pagina's gevuld met cliffhangers en actie, maar vooral ook met wederom een interessant onderwerp. Ik lees nog even vrolijk verder.

Hoofdredacteur Sander leest vooral spannende boeken en non-fictie, af en toe een roman, en luistert graag naar podcasts. Onder de naam Jens Vern schrijft hij thrillers. Hij maakt deel uit van schrijverscollectief CrimeSquad.

Onze boekentips

We verzamelen de boeken die we noemen in ons maandelijkse leesoverzicht in een handige lijst, zodat je het hele jaar door de mooiste, leukste en interessantste boekentips van de Hebban Crew direct bij de hand hebt. Bekijk ze hier allemaal.