Recensie: 'Aquitanië' brengt de historie van het land tot leven

Eva García Sáenz de Urturi (1972) werd geboren in Vitoria en woont sinds haar vijftiende in Alicante, waar ze aan de universiteit werkt. Haar eerste boek heeft ze in eigen beheer uitgegeven en het werd online een grote bestseller. Inmiddels zijn er al meer dan een miljoen exemplaren verkocht van de trilogie van De witte stad en zijn de vertaalrechten ook wereldwijd breed verkocht.

Recensie: Sfeervolle historie ****

Door Yvonne Boogaard

Voordat Eva García Sáenz de Urturi doorbrak met haar trilogie rondom 'de witte stad', bracht ze al een aantal boeken in eigen beheer uit. Hoewel deze boeken nooit voor Nederlandse lezers zijn uitgebracht, werden ze toch lovend ontvangen door haar Spaanse en Amerikaanse lezers. In 2020 werd het boek Aquitanië uitgebracht die de auteur een Planeta Award opleverde. Jaqueline Visscher ontfermde zich over de Nederlandse vertaling, waardoor het sinds juni 2021 in de schappen van de Nederlandse en Belgische boekhandels te vinden is.

De auteur sleurt je het leven in van een van de invloedrijkste vrouwen van de middeleeuwen: Eleonora van Aquitanië. Als Willem van Aquitanië, de hertog van het land en de vader van Eleonora, overlijdt aan de gevolgen van een vergiftiging, wacht de dertienjarige Eleonora een zware taak. Als erfgename is ze vastbesloten haar rol als hertogin waar te maken en de dader op de moord van haar vader te ontmaskeren. Ze trouwt met Lodewijk VII, de eerste zoon en troonopvolger van de Franse koning, waarmee ze ook nog eens tot koningin van Frankrijk gekroond wordt.

Zo krijgen onder andere klederdracht, religie en afkomst een geruime hoeveelheid aandacht in het boek, die allen meewerken aan een sfeervolle beleving van de middeleeuwen.

Eleonora van Aquitanië leefde relatief lang en heeft in deze jaren een flinke geschiedenis kunnen schrijven. Eva García Sáenz de Urturi belicht de kinderjaren en de eerste jaren van volwassenheid van Eleonora en verrijkt deze met haar eigen fantasie. Details over het middeleeuwse leven sieren de pagina's rijkelijk. Zo krijgen onder andere klederdracht, religie en afkomst een geruime hoeveelheid aandacht in het boek, die alle meewerken aan een sfeervolle beleving van de middeleeuwen. Er komen heel wat namen van personages voorbij die verwarring kunnen veroorzaken doordat ze slechts door cijfers van elkaars naam verschillen. De vlotte en simpele schrijfstijl beperkt dit tot het minimale, waardoor de aandacht bij het verhaal blijft.

Naast het leven van Eleonora loopt nog een zijlijn. Hierin lezen we over een onbekende jongen die door vijf verschillende moeders wordt opgevoed. Hun leven is hard en de omstandigheden waarin zij verkeren vormen een contrast met de koninklijke sferen waarin Eleonora zich bevindt. Hoewel Eleonora zich vastbijt in de zoektocht naar de moordenaar van haar vader, kan ze haar taken als hertogin en koningin niet negeren. Hierdoor neemt haar verhaallijn soms politieke wendingen en stagneert haar speurtocht, waardoor het verhaal door een gebrek aan vaart louter voortkabbelt. De verhaallijn van de jongen wordt gebruikt om spanning in het verhaal te brengen. De onbekende afkomst van de jongen brengt nieuwsgierigheid teweeg en zorgt hiermee voor een laagje spanning.

Hierdoor neemt haar verhaallijn soms politieke wendingen en stagneert haar speurtocht, waardoor het verhaal door een gebrek aan vaart louter voortkabbelt.

Het huwelijk tussen Eleonora en Lodewijk is een strategische zet van beide kanten en vooral Eleonora laat daar geen misvattingen over ontstaan. Hij mag haar lichaam huwen, omdat haar geest al aan een ander toebehoort. De identiteit van de ander houdt ze geheim, omdat het haar oom betreft. Incest was in de middeleeuwen niets raars, maar zelfs in die tijd zijn er grenzen die wettelijk beschreven staan. Toch is het niet alleen Eleonora's vergeven hart die voor een moeizaam huwelijk zorgt. Lodewijks zachte karakter blijkt namelijk veel geheimen te verbergen, die steeds meer een negatieve uitwerking op hun huwelijk hebben. De intriges trekken de spanningsboog aan, maar doordat ze stapsgewijs onthuld worden, krijgt het spanningsniveau nergens de kans zich te ontladen.

Aquitanië brengt de historie van het land tot leven. De wijde kennis van de auteur is informatief, maar nergens saai. García Sáenz de Urturi weet de roman met inbreng van haar eigen fantasie interessant te houden en de scheidslijn tussen feit en fictie nagenoeg onzichtbaar te maken.