Thriller Weken | 20 vragen aan Marelle Boersma
Marelle & schrijven
20 jaar schrijverschap is een hele prestatie! Wat is het grootste verschil tussen je eerste en je laatste boek, vooral nu je weer bent teruggekeerd naar je 'eerste liefde'?
Dat is een enorm verschil. Bij het schrijven van mijn eerste boek had ik nog geen echte richting (ik had echt geen idee), bovendien kon ik nog niet zo 'spelen' met een verhaal als nu. Na twintig jaar is het mijn grootste uitdaging om steeds weer een andere vorm te vinden voor een thriller en niet een format te herhalen. Ik wil lezers blijven verrassen, zowel met de keuze van een onderwerp als met de manier waarop ik een verhaal opbouw.
Hoeveel tijd ben je bezig geweest met research voor je nieuwste thriller Modelmoord en hoe pak je dat aan?
De eerste research is heerlijk om te doen, vaak ben ik daar al maanden mee bezig voordat ik een woord op papier zet. Dan sta ik open voor alles wat met de thematiek te maken heeft. Ik zoek op internet, lees boeken over het onderwerp, ga praten met 'slachtoffers' of experts en vaak ga ik op reis naar de locatie(s), zodat ik de lezer het gevoel kan geven echt op Malta te zijn. Het sportduiken rondom Malta heb ik zelf gedaan, dus daarvoor put ik uit eigen ervaring.
Tijdens het hele schrijfproces van Modelmoord ging de research door, omdat er soms zaken aan de orde komen die ik niet weet (zoals: hoe laat gaat de zon op/onder in juni op Malta? Of: wat is de 'normale' dosering van Ozempic?). Bovendien houd ik het nieuws in de peiling over de modellenwereld, ik volg modellen op Instagram, en ik zoek elke week wel of er nieuwe feiten zijn over Ozempic-gebruik en de risico’s ervan. Zelfs ruim een jaar na het verschijnen van De lijst kwam er nieuws over de opgravingen van de babylijkjes, dus dat blijf ik in de gaten houden. De thema’s waarover ik schrijf raken me.
Stop je weleens iets autobiografisch in je boeken?
Natuurlijk! Ik denk zelfs dat het onmogelijk is om 100% te verzinnen. Of het nu gaat om een ervaring (sportduiken, verliefd zijn of afvallen) of om personages (sommige personages lijken op mensen die ik ken), alles komt toch ergens uit een laatje in mijn hoofd. Maar ik denk dat mijn inlevingsvermogen en vooral ook het continue observeren dat ik doe, minstens zo belangrijk zijn. En heel soms zit er een ervaring in mijn boek die echt heel erg persoonlijk is. Zo’n gebeurtenis die ineens perfect past in een verhaal. Maar niemand weet welke scènes dat zijn, behalve ik.
Welk door jouw geschreven boek heeft je het meest veranderd, niet als schrijver maar als mens?
Zonder twijfel Vals alarm en Nobody. Dat zijn de (grotendeels waargebeurde) verhalen die een enorme impact op me hebben gehad, waardoor ik als mens minder snel oordeel, en besef dat er veel leed achter de voordeur is. Toen pas besefte ik dat ik als schrijver een (heel klein) verschil kan maken door dit leed zichtbaar te maken.
LEES OOK / Het Hebban Boek van de Maand is De namen van Florence Knapp
Heb je ooit zelf zo'n enge situatie meegemaakt dat het je stof gaf voor een nieuw boek?
Gelukkig niet als hoofdthema voor een thriller, maar natuurlijk zet ik mijn 'angsten' in, en vergroot ik die nog even lekker uit. Dan ben ik altijd blij dat dit uitvergroten alleen op papier is en dat het mij persoonlijk niet overkomt. Ik ben namelijk zelf een enorme angsthaas.
Een boek dat wél helemaal ontstaan is na een ingrijpende gebeurtenis in mijn leven is het boek dat in oktober 2025 verschijnt bij Lev. Uitgevers (het non-fictie imprint van A.W. Bruna): Schrijven geeft kracht. Dit boek heb ik geschreven doordat ik na mijn diagnose borstkanker de kracht van helend schrijven ontdekte. Schrijven heeft me in die tijd overeind gehouden. Ik heb daarom afgelopen winter een praktisch zelfhulpboek geschreven met vele schrijfoefeningen waarmee ik anderen die iets heftigs hebben meegemaakt tot steun hoop te zijn. In deze schrijfmethode deel ik mijn inzichten, ervaringen en kennis op het gebied van helend schrijven, wat ik verder ben gaan uitdiepen zodat ik hopelijk andere mensen kan helpen mentaal krachtiger te worden.
Heb je weleens een plot bedacht om vervolgens te ontdekken dat een ander er al mee aan de haal is gegaan?
Nee, nooit. Ik heb weleens een plot bedacht en had het verhaal zelfs al geschreven toen bleek dat dit in werkelijkheid al plaatsvond. Dat zijn wel bizarre ontdekkingen. De werkelijkheid is vaak nog veel erger dan ik kan bedenken.
Je kiest altijd voor het vrouwelijke perspectief. Is dat bewust?
Ik heb wel altijd een vrouwelijk hoofdpersonage, maar het perspectief ligt in bijna elke thriller van mij ook bij een mannelijk personage. Ook in Modelmoord ligt een perspectief bij Nick, en bij De lijst lag het perspectief, naast Erin en Charlotte, ook bij Max.
Tot nu toe schrijf ik vrouwenthrillers, omdat ik vrouwen graag een stem wil geven. Maar mannen – en vooral in hun verhouding tot vrouwen – zijn voor mij dusdanig interessant dat ik me daar ook graag in verplaats.
Op welk moment in het proces van idee tot boek ervaar je de meeste voldoening? Ben je ooit echt tevreden met je werk?
Het fijnste moment van het schrijfproces is voor mij de tweede helft. Dan staat mijn verhaal. Het kan hooguit nog iets verschuiven, maar dan weet ik dat het goed komt. Verder haal ik veel voldoening uit het uitdiepen van mijn personages, die van mij ook een heel leven krijgen zodat de lezer ze echt kan leren kennen.
Nadat het verhaal geredigeerd is, en ik het – soms na een tijdje – weer opnieuw onder ogen krijg voor de laatste puntjes, merk ik dat ik soms verrast ben door woordspelingen of metaforen die ik toch echt zelf bedacht heb. Dat zijn leuke momenten! En dan kan ik heel tevreden zijn met mezelf. Maar ik ben wie ik ben als schrijver, met mijn mooie kanten maar ook met mijn tekortkomingen, en ik werk er hard aan om een zo krachtig mogelijk manuscript aan te bieden, dus dan mag je volgens mij per definitie tevreden zijn met je werk.
Marelle & lezen
Welke boeken lees je zelf graag?
De laatste tijd lees ik steeds vaker romans, zoals Als de wolven huilen en De vergeten vrouwen van Kristin Hannah en het indrukwekkende De ballerina van Auschwitz van Edith Eger. Ook de healing fiction romans vind ik lekker om te lezen, zoals De verborgen boekwinkel of De buurtwinkel van tweede kansen. Maar natuurlijk lees ik ook veel thrillers, want dat blijft toch mijn favoriete genre.
Waar lees je het liefst?
In bed, in mijn favoriete stoel, maar als het even kan lekker buiten!
Welk boek van een andere auteur had je zelf geschreven willen hebben?
Daar waar de rivierkreeften zingen van Delia Owens of bijvoorbeeld Zusje van Rosamund Lupton. Beide verhalen blijven – nog steeds - in mijn hoofd hangen, en dat is toch wat je wilt als auteur!
Marelle & hoofdpersonen
Als je een van je personages in het echt kon ontmoeten, wie zou je kiezen?
Veel van mijn personages heb ik in het echt ontmoet, omdat ik veel geschreven heb over slachtoffers van misstanden die echt bestaan. Van mijn fictieve personages heb ik twee favorieten: Julia (uit Chateau de Provence) die in een chateau in de Provence woont (nog steeds een droom van mij!). Ik zou wel willen weten hoe dit nu echt is. Dromen en werkelijkheid zijn twee totaal verschillende dingen.
Als een hoofdpersonage een boek over jou zou schrijven, wat zou de titel zijn?
Een hoofdpersonage? Poe! Die zijn vast niet zo blij met me ... Ik denk dat die een titel als: 'Kan het wat zachter?' wel passend zou zijn. Of: 'En nu ik!'
Welk personage uit je boeken ging zo met je aan de haal dat het verhaal daardoor zelfs veranderde?
Pien uit Ik volg je deed uiteindelijk dingen die ik niet bedacht had. Het veranderde het verhaal én het einde.
Weet je direct aan het begin wie de dader is of komt dat tijdens het schrijfproces? Ben je halverwege weleens van dader veranderd?
Meestal weet ik de grote lijnen. Vaak weet ik wie de dader is, maar soms ontstaan er wendingen in het verhaal die zo logisch zijn dat ik moet toegeven aan de grillen van mijn personages. Dat is vooral gebeurd bij De lijst. In dat verhaal is eigenlijk iedereen slachtoffer, dus daar moest ik naar luisteren. Ook bij Modelmoord hield ik vele opties open, waarbij ik tijdens het schrijven niet wist of Bo het zou overleven.
Heb je ooit bepaalde karaktertrekken van een personage overgenomen omdat je zo opging in het schrijven?
Nee, dat denk ik niet. Als ik diep in een verhaal zit, ben ik soms wel enorm afgeleid, terwijl ik normaal gesproken heel doelgericht leef. Voor een partner zal dat niet altijd even leuk zijn. Maar … door deze vraag gaan er wel meteen radertjes draaien in mijn hoofd: wat zou er gebeuren als ik het karakter van mijn hoofdpersonage overnam. Is mijn partner dan in levensgevaar? Vlucht ik dan weg uit Nederland? Of duik ik dan onder in een criminele organisatie? O jeetje … dit is er weer eentje voor mijn verhaalideeënboekje. En bedankt!
Marelle & moord
Zou jij liever dader of slachtoffer zijn in een boek?
Dader. Als thrillerauteur ben ik niet zo lief voor mijn personages, en stilletjes geniet ik van alle gemene dingen die ik bedenk, omdat het zo in tegenspraak is met wie ik als persoon ben. Dus laat mij die personages maar opjagen, bang maken en zelfs vermoorden. I love it! (Oeh dat klinkt wel slecht, hè?)
Heb je na het schrijven van al die thrillers een idee hoe je de perfecte moord zou kunnen plegen?
Grappige vraag. Ik denk wel dat het kan, ook al zal het NFI (Nederlands Forensisch Instituut) alles in het werk stellen met hun steeds betere research om dit onmogelijk te maken. Maar zelfs tijdens een rondleiding in het NFI merkte ik dat er steeds ideetjes op kwamen zetten: stel dat iemand het nou zó zou aanpakken, dan ontdekken ze dat nooit! Dat heeft minder te maken met de opsporingstechnieken, maar meer met leugens en verraad van personages. Het was leuk dat mijn collegaschrijvers precies die vragen stelden die bij mij naar boven kwamen. Kennelijk toch verknipte mensen, die thrillerauteurs!
Denk je dat iedereen in een bepaalde situatie in staat is een moord te plegen en kun je je daarin verplaatsen?
Zonder enige twijfel (helaas). Er is maar zo’n dun lijntje tussen goed en kwaad. Als je als persoon steeds opnieuw getergd wordt, steek je een keer die grens over. Het is juist dat gebied tussen goed en kwaad dat interessant is om over te schrijven. Dat vraagt erom dat je als auteur research doet naar de psyche van de mens zodat je begrijpt wat er in iemand omgaat. Waar komt het vandaan? En waarom doen mensen de dingen die ze doen? Het goed inleven in iemand anders is een van de belangrijkste eigenschappen van een auteur, zodat je deze persoon begrijpt. En begrijpen is iets anders dan het ermee eens zijn.
Als je zelf de hoofdrol had in je eigen thriller, hoe zou je dan vermoord willen worden?
Wat een toffe vraag! Als het mijn eigen thriller is, dan laat ik mezelf op wereldreis gaan met avonturen die me uiteindelijk fataal worden. Dan raak ik vermist in een bergachtig gebied of op zee, er wordt een enorme zoektocht opgezet, maar ik word nooit teruggevonden. Een thriller met een mysterie dat nooit wordt opgelost, een open einde dus. Is dat niet het ultieme 'einde' van een thrillerauteur?
Speciaal voor de Thriller Weken schreef Marelle Boersma het spannende korte verhaal De spiegel. Download het gratis ebook op Hebban of download de gratis Goed Verhaal-app in je favoriete app store om de verhalen op je mobiele telefoon te kunnen lezen.
Thriller Weken 2025: 6x kort en spannend
De invaart van Jeroen Windmeijer
De spiegel van Marelle Boersma
Franse gasten van Liz Ouwens
De lift van Rifka Faber
Meer voor minder van Elvin Post
en Aanslag, een nog niet eerder gepubliceerd bonusverhaal van thrillerschrijverscollectief CrimeSquad.
Auteursafbeelding: © Milou van der Will Photography via uitgeverij De Crime Compagnie
