Waarom moeten oude mensen / zo ontdaan van al hun luister / tot een roemloos einde komen?
Het is de klacht van een dochter die machteloos moet toezien hoe haar moeder, eens blozend en vol leven, 'zoekraakt in vergetelheid'. Ze mogen wel zeggen, in de kerk: Zie de leliën op het veld / zij zaaien of maaien niet / maar toch is er niet een zo mooi als zij... in de werkelijkheid van alledag is een demente mens een trieste, pijndoende verschijning.
Yvonne van Emmerik volgt het ontluisteringsproces van haar moeder tot in alle bittere details: de lichamelijke aftakeling, het duizend keer naar hetzelfde vragen, de totale afhankelijkheid, de gang naar het tehuis, de eenzaamheid van de vader...
Maar wonderlijk genoeg rijst uit deze absurde en onverdiende afgang de diepste kern van de moeder omhoog: de lelie op het veld, het eeuwige, het goede en schone, tot in en over de dood. Een feilloos en liefdevol verslag, in heldere monologen neergeschreven; hartverscheurend herkenbaar, maar ook troostend voor allen die moeten omgaan met dementie.
Het is de klacht van een dochter die machteloos moet toezien hoe haar moeder, eens blozend en vol leven, 'zoekraakt in vergetelheid'. Ze mogen wel zeggen, in de kerk: Zie de leliën op het veld / zij zaaien of maaien niet / maar toch is er niet een zo mooi als zij... in de werkelijkheid van alledag is een demente mens een trieste, pijndoende verschijning.
Yvonne van Emmerik volgt het ontluisteringsproces van haar moeder tot in alle bittere details: de lichamelijke aftakeling, het duizend keer naar hetzelfde vragen, de totale afhankelijkheid, de gang naar het tehuis, de eenzaamheid van de vader...
Maar wonderlijk genoeg rijst uit deze absurde en onverdiende afgang de diepste kern van de moeder omhoog: de lelie op het veld, het eeuwige, het goede en schone, tot in en over de dood. Een feilloos en liefdevol verslag, in heldere monologen neergeschreven; hartverscheurend herkenbaar, maar ook troostend voor allen die moeten omgaan met dementie.
