Gerrit Komrij is altijd gefascineerd geweest door de vraag: 'Is slechte poëzie ook poëzie?' Er wordt driftig beweerd dat het huis van de poëzie vele kamers kent en dat er veel soorten nodig zijn voor een vitale flora en fauna, voor een humus die steeds weer in staat blijkt nieuwe hoogtepunten voort te brengen. Maar heeft ook de slechte soort bestaansrecht? Is onzinnige poëzie nog wel familie van de poëzie of gewoon onzin? Waar begint de aanvaardbare poëzie en eindigt de beroerde? Als men het erover eens kan zijn wat slechte poëzie is, dan moet men het er ook over eens kunnen worden wat een goed gedicht is. In die zin lijkt slechte poëzie onmisbaar voor de ultieme definitie van poëzie. Met al deze vragen in het achterhoofd stelde Gerrit Komrij een bloemlezing samen met de 25 afschuwelijkste gedichten uit de Nederlandse literatuur. Slechter kan het niet. Belachelijker kan het niet. Onmisbaarder in de poëziekeuken kan het niet. Bombast en larie is niet bedoeld als koren op de molen van poëzievijanden. Het biedt wel een onthutsend kijkje in de wereld van poëtische ijdelheden.
