De tranen van Pygmalion

“Johannes is – ondanks zijn profetische naam – een weldenkende ‘progressieve intellectueel’. Emma, rijkelijk bedeeld met een benijdenswaardig gamma van fysieke verleidingsmethodes, is een ontluikende femme fatale.
De fusie van de tegenpolen leidt tot de traumatische ondergang van de onervaren jongeman die zich - in de wurggreep van zijn libido - de ondankbare rol van studiebegeleider en daarmee ook van mentor op de hals haalt. Het rolpatroon van minnaar blijkt helaas niet te harmoniëren met dat van (weerbarstige) pedagoog. Het aftakelingsproces dat hierop volgt tart dan ook elke verbeelding.
Johannes’ beperkte sociale betrokkenheid krijgt pathetische tot hilarische dimensies als hij toevallig in contact komt met derdewereldvluchtelingen die hij wil bijstaan in hun worsteling met het onbekende Nederlands. Hij vult voor hen stapels formulieren in om hen wegwijs te maken in het kafkaiaanse administratieve labyrint. Intussen realiseert hij zich dat zijn geliefde pupil nymfomane trekken vertoont. De vernedering van Johannes die het gevolg is van deze narcistische eigenschap maakt hem het sociaal functioneren zo goed als onmogelijk.
Zoveel is zeker: de lijkwade van de mislukking zit hem als gegoten.”