In het laatmiddeleeuwse Leiden konden de inwoners die werden getroffen door ziekte of ongeval een beroep doen op verschillende vormen van medische hulp. In zijn boek beschrijft Rudolph Ladan vanuit sociaaleconomisch perspectief de zorginstellingen en medische professionals die hierbij betrokken waren. De professionals behoorden tot verschillende beroepsgroepen: doctores medicinae, chirurgijns/barbiers, vroedvrouwen en apothekers. Daarnaast zochten mensen ook hulp bij familieleden, priesters, heiligen en kwakzalvers. De overheid regelde de bevoegdheden van de verschillende beroepsgroepen en garandeerde bepaalde medische voorzieningen. De ontwikkeling van de Leidse stedelijke gezondheidszorg begon in de late dertiende eeuw, waarna het aanbod van medische voorzieningen en diensten gestaag groeide als gevolg van particuliere initiatieven en incidentele maatregelen van het stadsbestuur. Rond het midden van de vijftiende eeuw kwam als resultaat van intensiever overheidsoptreden het definitieve middeleeuwse takenpakket van de gezondheidszorg tot stand, dat ondanks wijzigingen eind zestiende eeuw, in de kern onaangetast bleef.
