Kees Haast
Humor en wielrennen gaan goed samen, dit boek bewijst dat; het meest humorvolle wielerverhaal. De Brabantse boerenzoon Kees Haast wordt tijdens een kerkdienst uitgedaagd om mee te gaan fietsen. Op de reservefiets van een ander kan hij de gevorderde renners bijhouden. Zijn toekomst staat ineens vast en dat laat hij thuis weten: 'Vader, ik wor koereur!'. Maar Kees had geen fiets, om aan geld te komen, mestte hij een varken vet en verkocht het. Hij komt als eerste Nederlander boven op een col in de Tour de France en staat dan zesde in het klassement. Maar dan valt hij... Drama en humor volgen elkaar in rap tempo op, door de manier van vertellen en omschrijven blijft iedereen meer dan geboeid. De tijd van Gimondi, Merckx, Simpson, Motta, Pellenaars en Janssen. Verhalen van staal, wol en puur afzien en dat met een lach en een traan.
Passage uit het boek:
........'Als ik zo eens terugblik naar die tijd dan doet dat mijn hart weer verwarmen, mijn ooghoeken door ontroering bevochtigen.
Wat was het mooi, bijna zorgeloos, waar is die tijd gebleven?
Ik ben nu nagenoeg een jaar of zestig verder en als ik langs de loop van al mijn jaren ga, met een peinzend oog, om te zoeken waar en wanneer het leven mij het mooist en meest heerlijk was, dan land ik altijd en onvoorwaardelijk terug op de bok van mijn platte kar. Daar waar ik mee door de velden rondom het mooie Rijsbergen reed langs de uitgestrekte boerderijen met hun landerijen. Daar waar op de opritten de melkbussen stonden te schitteren in het warme Brabantse licht. Het leek of ze blij waren mij te zien, en ik nam ze mee op mijn kar. Ik was daar de koning te rijk, met de zon van de jeugd in mijn ogen, optrekkende hoeken van mijn mond tot een blijvende glimlach, een lied dat zich vormde in mijn hoofd en fluitend zijn weg naar buiten vond.
Nooit meer in mijn leven heb ik zoveel gezongen, zoveel gefloten, nooit meer heb ik zoveel lente gevoeld als in die onbekommerde Brabantse jaren waar ik zo dankbaar voor ben'............
Humor en wielrennen gaan goed samen, dit boek bewijst dat; het meest humorvolle wielerverhaal. De Brabantse boerenzoon Kees Haast wordt tijdens een kerkdienst uitgedaagd om mee te gaan fietsen. Op de reservefiets van een ander kan hij de gevorderde renners bijhouden. Zijn toekomst staat ineens vast en dat laat hij thuis weten: 'Vader, ik wor koereur!'. Maar Kees had geen fiets, om aan geld te komen, mestte hij een varken vet en verkocht het. Hij komt als eerste Nederlander boven op een col in de Tour de France en staat dan zesde in het klassement. Maar dan valt hij... Drama en humor volgen elkaar in rap tempo op, door de manier van vertellen en omschrijven blijft iedereen meer dan geboeid. De tijd van Gimondi, Merckx, Simpson, Motta, Pellenaars en Janssen. Verhalen van staal, wol en puur afzien en dat met een lach en een traan.
Passage uit het boek:
........'Als ik zo eens terugblik naar die tijd dan doet dat mijn hart weer verwarmen, mijn ooghoeken door ontroering bevochtigen.
Wat was het mooi, bijna zorgeloos, waar is die tijd gebleven?
Ik ben nu nagenoeg een jaar of zestig verder en als ik langs de loop van al mijn jaren ga, met een peinzend oog, om te zoeken waar en wanneer het leven mij het mooist en meest heerlijk was, dan land ik altijd en onvoorwaardelijk terug op de bok van mijn platte kar. Daar waar ik mee door de velden rondom het mooie Rijsbergen reed langs de uitgestrekte boerderijen met hun landerijen. Daar waar op de opritten de melkbussen stonden te schitteren in het warme Brabantse licht. Het leek of ze blij waren mij te zien, en ik nam ze mee op mijn kar. Ik was daar de koning te rijk, met de zon van de jeugd in mijn ogen, optrekkende hoeken van mijn mond tot een blijvende glimlach, een lied dat zich vormde in mijn hoofd en fluitend zijn weg naar buiten vond.
Nooit meer in mijn leven heb ik zoveel gezongen, zoveel gefloten, nooit meer heb ik zoveel lente gevoeld als in die onbekommerde Brabantse jaren waar ik zo dankbaar voor ben'............
