Een dichter die zich de eenvoud eigen heeft gemaakt. In De maat van de eenzaamheid voel je dat Rodaan Al Galidi - misschien om zijn eenzaamheid te beëindigen - één ding wil bereiken: de lezer raken. De gedichten zijn zonder schroom toegankelijk. Ze lijken geschreven door iemand die op een boerderijtje of ergens bij de zee geboren is. Simpele gedichten waar de verwondering van het kind in doorklinkt. Of zoals Rodaan Al Galidi het zelf zegt: 'Ik heb de melk van de taal lang geschud om de boter ervan te stelen, zodat de lezer niet in mijn melk hoeft te duiken op zoek naar het gedicht.'
