Het zou een veelbelovend sportjaar worden, 2020, met naast de gebruikelijke grote evenementen ook nog het EK voetbal en de Olympische Spelen. Maar toen kwam corona. Mart Smeets deed in veel media verslag van de paniek, de twijfel, de teleurstelling, het verdriet én de creatieve oplossingen. Wat ging er wel door, wat niet? Waar trainden de atleten eigenlijk voor, was hun trainingsopbouw nog wel toereikend, hoe vingen ze de tegenslag emotioneel op? Mocht er wel of geen publiek bij de wedstrijden aanwezig zijn? Welke stunts werden er her en der bedacht? De Amerikaanse basketbalcompetitie werd in z’n geheel in een bubbel in Disneyland, Orlando verder gespeeld; de Tour de France ging pas eind augustus onder zwaar corona-regime van start; voetbalstadions waren veelal spookachtig leeg, maar de tv-kijker hoorde het stadionrumoer via een geluidsbandje. Alles was vreemd, lenteklassiekers in de vroege herfst en op Roland Garros toptennis voor zeventien koukleumende toeschouwers.
De verslagen van Mart Smeets, zelf thuis opgehokt, lezen als een barometer van de onzekere tijd die in het voorjaar aanbrak en waarvan het einde niet in zicht is. Van het ene op het andere moment werd het stil in de sport.
De verslagen van Mart Smeets, zelf thuis opgehokt, lezen als een barometer van de onzekere tijd die in het voorjaar aanbrak en waarvan het einde niet in zicht is. Van het ene op het andere moment werd het stil in de sport.
