Met een lijntje coke of met een fikse slok op zou je je in kunnen denken dat je op de set van een lowbudget horrorfilm beland was. Maar dit was geen filmset, dit was een kelder. Een kale, stinkende kelder. En er draaide geen camera, al was dat misschien ooit wel het geval geweest. En hij had maar één borrel op. Aarzelend deed hij een paar stappen naar voren en vroeg zich af of ze de naakte man in de kettingen hadden verdoofd. Doorgaans kon je dat aan de ogen zien, maar wat kon je nog zeggen als er geen ogen meer waren? Old Shatterhand, dacht King. Old Shatterhand en Winnetou. Het bleekgezicht met de gespleten tong tot aan zijn nek ingegraven in een termietenhoop, de ogen uitgestoken, de kassen ingesmeerd met honing.
Gescalpeerd, dat ook, maar het hoofd van het lijk in de kettingen leek, ondanks het nekschot, nog intact, het donkere kortgeknipte haar zelfs onberispelijk gekapt. En het rook hier niet bepaald naar honing. Hij schatte dat het lijk er enkele dagen had gehangen, maar hij wist intuïtief dat het sinds afgelopen zondag moest zijn. Om precies te zijn zondagnacht, bij voorbeeld een uur nadat hij de half afgescheurde foto van Nikki Hanyputu door had gekregen. Nog een godswonder, dacht hij, dat de kettingen het nog zo lang hadden gehouden. Ze moesten Spoel minimaal met twee man hebben opgetakeld. Niemand hees in zijn eentje een volwassen vent op die manier omhoog?
In Superdeal, het derde deel in een reeks over de verzekeringsdetective King, raakt King verzeild in een doolhof van intriges die hem uiteindelijk tot in het Torentje brengt, waar een bloednerveuze premier het slachtoffer dreigt te worden van zijn eigen topambtenaren.
