Deze autobiografie speelt zich af tussen 1939 en 2010. De schrijfster schetst met haar levensverhaal een stukje gezins- en opvoedingscultuur in het Nederland van rond WOII. Een welvarend protestants christelijk boerengezin met zeven kinderen. Dit gezin blijkt door de goedbedoelende moeder maar moeilijk te hanteren. De gebezigde opvoedingspraktijk vormt als het ware de aanloop naar mishandeling van enkele van haar kinderen.
Pien ter Heege beschrijft haar eigen ervaringen in dezen en vertelt over haar gevoelens tijdens de mishandelingen, een getuigenis uit de eerste hand van wat er in een kind kan omgaan in zulke omstandigheden. In het verdere leven heeft ze nog dikwijls last van de emotionele pijn in vroeger tijden. Wanneer haar eigen gezin eenmaal is uitgevlogen en een tijd later haar man overlijdt, raakt ze in een lange rouwperiode buitensporig uit balans. Deze toestand roept vragen in haar op. Nadat ze er geleidelijk aan in is geslaagd haar leven weer actief en positief op te pakken, besluit ze haar geschiedenis te gaan uitschrijven in de hoop dat ze antwoord vindt op haar vragen. Met de zussen en broers kan over het verleden niet gepraat worden. Pien probeert dit stilzwijgen te doorbreken, maar dat wil niet lukken.
Een gevoelige, grotendeels bewust in de derde persoon geschreven autobiografie. Dit boek is het lezen zeker waard voor ouders in het algemeen, maar vooral ook voor hulpverleners, leraren en slachtoffers van kindermishandeling.
