Onze handen spelen een grote rol in iemand anders z’n leven. Ze raken voor het eerst iemand aan, ze kietelen en troosten, ze wiegen en applaudisseren. Handen van iemand van wie je houdt, zijn onmisbaar. Dat bewijst dit ontroerende beeldverhaal van Astrid Verplancke en Maud Vanhauwaert.
Ze waren als een kommetje
wiegden mij zachtjes heen en weer
ik was nog zo licht als een pluimpje
ze telden al mijn vingertjes
en teentjes, verschillende weentjes,
ze kenden me op hun duimpje
Al zijn die handen niet feilloos. Soms trillen ze, soms laten ze los, soms zoeken ze houvast.
Dit poëtische verhaal toont hoe handen generaties lang met elkaar verbonden zijn: van het wiegen van een kind tot het doorgeven van recepten, van steun tijdens verdriet tot de warmte van een hand op tafel. Het is een intiem en herkenbaar portret van wat blijft, zelfs wanneer tijd en verlies onvermijdelijk zijn.
Een boek om te koesteren, om te geven, om stil van te worden.
