In juni 1942, nauwelijks zes maanden nadat de aanval op Pearl Harbor de Verenigde Staten in de Tweede Wereldoorlog had gesleurd, voeren twee Duitse U-boten heimelijk Amerikaanse wateren binnen en koersten naar twee geïsoleerde kuststroken. Aan boord van de twee onderzeeboten bevonden zich acht speciaal opgeleide Duitse saboteurs. De mannen, in twee groepen van vier gesplitst, waren er door Abwehr II, de sabotagetak van de Duitse militaire inlichtingendienst, op uitgestuurd om de Verenigde Staten te infiltreren voor een taak van dood en vernieling. Eén groep was ingekwartierd op de U-202, op weg naar de kust van Long Island in New York. De andere groep van vier was aan boord van de U-584, met bestemming Florida. Ze waren diep doordrongen van de belangrijkheid van hun opdracht, als gevolg van het feit dat Hitler persoonlijk actie had geëist, bedoeld om de Verenigde Staten ervan te overtuigen dat ze kwetsbaar waren voor de Duitse macht. Wat de twee groepen niet wisten, was dat de spionagetak van de Duitse militaire inlichtingendienst, Abwehr I, op het laatste moment informatie had gekregen over het voorgenomen bezoek van een hoogst belangrijke Engelsman aan Amerika. In de haven van Lorient in Frankrijk was een paar uur voordat de New York-groep zich op de U-202 inscheepte, heimelijk een negende man aan boord gezet, gekleed als Duits marine-officier. Behalve de hoogste leider van Abwehr I, waren alleen de gezagvoerder van de U-boot en diens eerste officier van zijn aanwezigheid op de hoogte.
