Lezersrecensie
Noem haar naam
Jorie Horsthuis schrijft met Noem haar naam een persoonlijk verhaal. Als jong meisje van een jaar of zes wist ze dat ze nog een tweelingzus had. Ze overleed in 1981 bij de bevalling. Nooit werd haar naam thuis genoemd en haar overleden zus bestond niet. Er waren geen foto’s of herinneringen.
In Noem haar naam begint Jorie Horsthuis een zoektocht naar hoe vroeger werd omgegaan met doodgeboortes en alles eromheen. Werden de kinderen geregistreerd als kind van? Wat gebeurde er met de kinderen? Hoe werden ouders en kinderen uit het gezin begeleid?
Door middel van gesprekken met gynaecologen, wetenschappers en verloskundigen neemt ze de lezer mee in het proces van zo’n dertig jaar geleden tot nu. Ze bezoekt het gemeentehuis, de ziekenhuizen en het crematorium. Door middel van haar zoektocht krijgt de lezer een duidelijk beeld van hoe men vroeger met doodgeboren kinderen omging.
Naast doodgeboren baby’s bespreekt Jorie ook miskramen in dit persoonlijke boek. Hierdoor ontstaat er een breed verhaal en een beeld hoe ook dit verdriet in de loop der jaren meer ontwikkeling heeft mogen kennen in positieve zin. Kinderen die nu overlijden, worden erkend, kennen een afscheidsdienst en de omgeving wordt betrokken bij het verdriet.
Wanneer Horsthuis zelf zwanger wordt, raakt ze nog bewuster van het verdriet dat haar ouders gekend moeten hebben. Haar zusje werd nooit genoemd, alsof ze nooit heeft bestaan. Door het boek heen lezen we hoe groot het gemis van een zus en een dochter is geweest binnen hun gezin. Haar broers gaan er weer anders mee om dan Jorie en haar ouders. Kan Jorie haar zusje missen, ook al heeft ze haar nooit gekend?
Noem haar naam laat zien hoe men vroeger met overleden kinderen omging en welke ontwikkelingen er in de loop der jaren zijn gemaakt. Kinderen worden nu opgenomen in het basisregister, worden herdacht en de familie heeft foto’s of een gipsafdruk van een handje of voetje van hun overleden kind.
Na het lezen van dit persoonlijke boek werd ik mij pas bewust hoe moeilijk het moet zijn geweest voor Jorie’s ouders, maar ook voor alle ouders die dit hebben moeten meemaken. Een groot verdriet waar destijds weinig ruimte voor was om echt te verwerken. Horsthuis geeft met dit boek een duidelijk beeld van dit verdriet, maar ook de verbeteringen en ontwikkelingen in de loop der jaren.
Horsthuis heeft een prettige schrijfstijl en haar ervaring als journaliste en politicoloog is terug te vinden in de opzet van dit boek. Eerder verscheen in 2011 haar boek Op de tram. Een jaar als conducteur in Amsterdam. Met Noem haar naam slaat ze een persoonlijke weg in.
Ik denk dat dit boek veel steun kan bieden aan mensen die te maken hebben met doodgeboren kinderen. Het boek kent veel research en biedt de lezer een compleet beeld van hoe het destijds was en hoe de ontwikkelingen in positieve zin nu zijn. Ik geef dit boek graag 3.5 sterren.
Gelezen voor het blog In de boekenkast
In Noem haar naam begint Jorie Horsthuis een zoektocht naar hoe vroeger werd omgegaan met doodgeboortes en alles eromheen. Werden de kinderen geregistreerd als kind van? Wat gebeurde er met de kinderen? Hoe werden ouders en kinderen uit het gezin begeleid?
Door middel van gesprekken met gynaecologen, wetenschappers en verloskundigen neemt ze de lezer mee in het proces van zo’n dertig jaar geleden tot nu. Ze bezoekt het gemeentehuis, de ziekenhuizen en het crematorium. Door middel van haar zoektocht krijgt de lezer een duidelijk beeld van hoe men vroeger met doodgeboren kinderen omging.
Naast doodgeboren baby’s bespreekt Jorie ook miskramen in dit persoonlijke boek. Hierdoor ontstaat er een breed verhaal en een beeld hoe ook dit verdriet in de loop der jaren meer ontwikkeling heeft mogen kennen in positieve zin. Kinderen die nu overlijden, worden erkend, kennen een afscheidsdienst en de omgeving wordt betrokken bij het verdriet.
Wanneer Horsthuis zelf zwanger wordt, raakt ze nog bewuster van het verdriet dat haar ouders gekend moeten hebben. Haar zusje werd nooit genoemd, alsof ze nooit heeft bestaan. Door het boek heen lezen we hoe groot het gemis van een zus en een dochter is geweest binnen hun gezin. Haar broers gaan er weer anders mee om dan Jorie en haar ouders. Kan Jorie haar zusje missen, ook al heeft ze haar nooit gekend?
Noem haar naam laat zien hoe men vroeger met overleden kinderen omging en welke ontwikkelingen er in de loop der jaren zijn gemaakt. Kinderen worden nu opgenomen in het basisregister, worden herdacht en de familie heeft foto’s of een gipsafdruk van een handje of voetje van hun overleden kind.
Na het lezen van dit persoonlijke boek werd ik mij pas bewust hoe moeilijk het moet zijn geweest voor Jorie’s ouders, maar ook voor alle ouders die dit hebben moeten meemaken. Een groot verdriet waar destijds weinig ruimte voor was om echt te verwerken. Horsthuis geeft met dit boek een duidelijk beeld van dit verdriet, maar ook de verbeteringen en ontwikkelingen in de loop der jaren.
Horsthuis heeft een prettige schrijfstijl en haar ervaring als journaliste en politicoloog is terug te vinden in de opzet van dit boek. Eerder verscheen in 2011 haar boek Op de tram. Een jaar als conducteur in Amsterdam. Met Noem haar naam slaat ze een persoonlijke weg in.
Ik denk dat dit boek veel steun kan bieden aan mensen die te maken hebben met doodgeboren kinderen. Het boek kent veel research en biedt de lezer een compleet beeld van hoe het destijds was en hoe de ontwikkelingen in positieve zin nu zijn. Ik geef dit boek graag 3.5 sterren.
Gelezen voor het blog In de boekenkast
1
Reageer op deze recensie
