Een verhaal zonder einde

In principe ben ik niet zo verzot op boeken met een lengte van 500 of meer bladzijden. Ik heb dan vaak het idee dat het ook wel met minder woorden en details verteld kan worden, zodat ik weer kan overschakelen naar een ander boek. In dit geval kan ik niet anders zeggen dan dat hier een groot schrijftalent aan het werk is geweest. Het is indrukwekkend hoe het verhaal van een psychotische jongeman Simon en zijn vriendin Leo, door Lize Spit op papier is gezet. De beoordeling van het boek is m.i. onlosmakelijk verbonden met de belangstelling die je als lezer hebt voor mensen met psychische aandoeningen. Zelf heb ik deze belangstelling niet zozeer, maar het boek heeft me op een goede manier kennis laten maken met het verschijnsel "bipolair" en hoe dit kan uitwerken op het dagelijks leven van mensen in de omgeving van een dergelijke patiënt.
In het kader van alle mogelijke psychische aandoeningen waar mensen slachtoffer van kunnen worden is het boeiend om een specifiek geval zo gedetailleerd beschreven te zien.
Coen is een collega van Simon, die door Simon als een kwade genius beschouwd wordt en er op uit is om diens carrière te dwarsbomen. Coen is zich echter van geen kwaad bewust. Ook is Simon van mening dat hij in zijn jeugd op school door klasgenoot Coen gepest werd vanwege zijn flaporen.
Hoewel Coen (de man die Simon op school gepest zou hebben) nooit bij Simon op school gezeten heeft, blijkt uit een foto van een schoolkamp dat ze elkaar in hun jeugd wel degelijk ontmoet hebben. Ook was Coen niet de enige die Simon aan het pesten was met zijn flaporen, maar deed iedereen daar aan mee.
Het einde van het boek was wat bizar omdat blijkt dat Simon de kans kreeg om een baby van een kennis te ontvreemden.
Dat het verhaal hier abrupt mee eindigt geeft aan dat dit leven van Simon voorlopig nog wel enige tijd op onvoorspelbare wijze, tegen wil en dank, geleefd moet worden.