Aardig verhaal maar geen literatuur

Wat het verschil is tussen literatuur en lectuur zou ik niet zo precies kunnen zeggen, maar het gevoel dat dit boek niet de kwaliteit heeft die ik verwachtte, bekroop me al na de eerste bladzijden. Alle beschrijvingen zijn wat kort door de bocht, zowel beschrijvingen van personen, situaties als van omgevingen. Veel situaties komen nogal onrealistisch over. Ook kon ik me niet verplaatsen in de gedachtenwereld van de hoofdpersonen in het boek, maar dit zou aan mij kunnen liggen omdat ik van een andere generatie ben.
De hoofdpersonen in het boek zijn Monica en Lilian.
Lilian kreeg 17 jaar geleden de mogelijkheid om op een afgelegen locatie in de Pyreneeën met een aantal studievrienden vakantie te gaan vieren in het hotel van haar oom, die geruime tijd afwezig is. Monica is bevriend met Almar en wordt daarom ook bij de groep toegelaten. Monica is een verwend modepoppetje met veel geld en past in wezen niet in de groep.
Omdat het hotel aan de oom van Lilian toebehoort zou Lilian een voortrekkersrol moeten spelen in de activiteiten, maar zij blijkt een nogal passieve vrouw te zijn. Er wordt tijdens het verblijf heel veel alcoholische drank gebruikt.
Na verloop van tijd ontstaan er problemen binnen de groep waarbij Monica om het leven komt.
Na enkele jaren pleegt een deelnemer van de toenmalige groep, een zekere Almar, zelfmoord. Deze zelfmoord wordt toegeschreven aan zijn schuldgevoel m.b.t het overlijden van Monica.
Lilian is 17 jaar later, in het heden dus, nog steeds op zoek naar de mogelijke dader van het tragisch ongeval en gaat met een toenmalige studievriend, Jelle, op onderzoek uit.
De indeling van het boek is dusdanig dat continu een hoofdstuk uit het verleden (Toen) wordt afgewisseld met een hoofdstuk uit het heden (Nu).
Pas heel laat aan het einde van het boek wordt duidelijk wat er destijds is gebeurd, maar dit wordt nogal bondig afgeraffeld.
Leuk is de associatie met de speelfilm "The Shining" van Stanley Kubrick uit 1980. Die speelt zich ook af in een verlaten hotel en daar gebeuren ook enge dingen met een vriespakhuis.
Het continu verspringen van het verhaal tussen de situatie in het heden en de belevenissen van 17 jaar geleden vond ik niet storend, omdat dit steeds duidelijk aan het begin van elk hoofdstuk werd vermeld.
Het boek is wel erg vlak en ik kon op geen enkel moment enige spanning ontdekken. Ook ontbreekt elke vorm van humor in het boek.
De beschreven onderlinge relaties en de activiteiten van de z.g. studievrienden heb ik niet kunnen begrijpen. Ik zou denken dat als het hotel van je oom voor enkele weken tot je beschikking staat, je er toch wel voor zorgt dat je er de supervisie over hebt.
Wellicht ben ik niet geïnteresseerd in het genre "thriller" en zou ik voor lief moeten nemen dat er de meest onwaarschijnlijke en onlogische situaties optreden.
Het onomwonden, zonder veel omhaal, beschrijven van alle ontwikkelingen binnen de groep kan als voordeel van het verhaal genoemd worden, maar dat is in dit geval toch wel erg beknopt gedaan.
De titel van het boek (Tijgerlelie) slaat op de bijnaam van Lilian, maar mij is de betekenis van deze naam niet duidelijk geworden.