Een voltooide trilogie

Het laatste dagboek van Hendrik Groen is een waardig slot van deze serie. Wij leren Hendrik (inmiddels 90 jaren) kennen tijdens zijn langzaam opspelende ziekte van Alzheimer. Op zich een beladen onderwerp maar de manier waarop het hier in het verhaal binnensluipt is , zoals de vorige 2 dagboeken, op een licht komische en relativerende toon. De grootste vriend van Hendrik, Evert, is inmiddels overleden. Maar Hendrik kan rekenen op de steun van Leonie, Frida, Juffrouw Jansen en mijnheer Jojo! De reden dat Hendrik weer met zijn dagboek is begonnen vormt de rode draad. Hij beseft dat hij dingen begint te vergeten en door alles (?) op te schrijven meent Hendrik de oplossing te hebben gevonden. Hij is verhuisd naar Bergen aan Zee omdat het tehuis waar hij verbleef gesloten werd. De club Omanido (Oud Maar Niet Dood) is eigenlijk met de verhuizing van de leden naar andere locaties niet meer echt actief. Af en toe is er een soort van reünie. De leden eren Evert vooral door hun drankgebruik. Beetje bij beetje, bladzijde bij bladzijde maak je als lezer de geestelijke achteruitgang van Hendrik mee. Soms met een lach, soms met een traan. Maar altijd gevoelig en sereen. Heb het boek in 1 keer uitgelezen en vind het geslaagde afsluiting van deze serie. Daarom 4 sterren!