zwijgen is zilver, toch?

In het boek wordt je meegenomen in de verhalen van maar liefst vier generaties. Alle vier de generaties hebben een andere oorlog meegemaakt. Elke oorlog heeft zijn eigen sporen bij de mensen achter gelaten. Uitgedrukt in bepaalde gevoelens en bijbehorende gevormde karakters. Ook de hoofdpersoon (uit de derde generatie) genaamd Charlie heeft zo zijn gevoelens gevormd door de oorlog in Ethopië. Hij voelt zich vooral een verloren man, die niet eens meer weet waar zijn echte thuis nou eigenlijk is. Waar is de plek waar hij met anderen kan praten, waar hij zich veilig kan voelen? Dit weet hij niet. Praten is namelijk niet wat er in de generaties is gebeurd. Spreken is zilver, zwijgen is goud. Zwijgen betekent vergeten. En als je vergeet wat je hebt meegemaakt, voel je de pijn niet meer. Dat is toch zo? Of toch niet....
Na een moeizame start in dit boek, door o.a. lange opsommingen en tijdzones die snel door elkaar heen liepen, kwam er meer rust in het boek. Niet alleen voor de lezer, ook voor de personages in het boek. Men kreeg meer vertrouwen in elkaar en veel verhalen uit het verleden kwamen boven tafel.
Uit het boek leer je dus echt dat praten met elkaar over traumatische of spannende ervaringen een verrijking van het leven kan zijn. Je kunt dingen een plekje geven, waardoor acceptatie wat makkelijker wordt. Het boek zet je hierbij echt aan het denken. Dus ondanks de moeizame start, heeft het me toch wat geleerd en weten te boeien.