Lezersrecensie
Te gewoontjes voor een roman
24 juli 2016
k zie je
Fender is een nostalgische jongen, begin dertig, die tegen beter weten in zijn eigen videotheek runt. Als Lisa op zijn pad komt, voelt hij zich voor het eerst sinds de breuk met zijn ex eindelijk weer tot leven komen. Lisa is prachtig maar ook ongrijpbaar; hun liefde puur maar stormachtig. Fender leeft voor films en het zoeken naar bewijs dat Elvis nog steeds leeft. Lisa wil alles uit het leven halen en doet dat met vrienden, muziek en drugs. Hoe sterk kan liefde zijn als de ander steeds probeert te vluchten?
Te gewoontjes voor een roman
Als veellezer merk ik waar mijn voorkeur ligt. Toch (of juist daarom) is het fijn om verschillende soorten boeken te lezen. Het was even wennen aan de ultrasimpele verteltrant van Matthijs Kleyn, maar de schrijfstijl maakt het verhaal toegankelijk. Het leest als een typische Nederfilm gesitueerd in Amsterdam met een opengetrokken blik BN’ers in de hoofd- en bijrollen. Ik zie de poster al voor me.
Het is vlot geschreven en toch lijkt het alsof je het niet snel genoeg uit hebt. Het verhaal is saai, sloom, een zoveelste zelfde soort verhaal over Amsterdam en het ontbreekt er aan een eigen stem, een unieke manier om het verhaal in te kleuren. Die ene verhaallijn is net te weinig om een boeiende roman te vormen. Fender is geobsedeerd door Elvis en gelooft dat hij nog leeft. Dat is wel een element dat het iets creatiever maakt… als het niet hinderlijk zou zijn voor wie geen passie voor de man met de kuif koestert.
Veel uitweidingen dienen geen doel en nemen kostbare ruimte in beslag die Kleyn nodig had voor character development. Er wordt totaal geen aandacht besteed aan het verleden van Fender en dat van Lisa wordt slechts terloops genoemd. Het is te weinig om ze te begrijpen. Ik mis de cruciale diepgang waardoor je je identificeert met de personages en ze menselijk worden. Het boek wordt daarbij gedomineerd door, weliswaar sterke, dialogen. Er is geen plek voor gedragingen en sfeervolle beschrijvingen van omgeving. Na honderd pagina’s wil je niet enkel lezen wat ze zeggen, je wilt weten hoe ze zich gedragen.
Het verhaal is gewoontjes. Ik ergerde me eraan dat het zo verdomde gewoontjes was. In een roman wil ik niet lezen over ‘gewone’ levens. In tegenstelling tot het gewone leven waar we vaak pas later betekenis geven aan situaties moet in een roman alles een betekenis hebben. Dat ontbrak hier, net als een spanningsboog die in een roman nogal belangrijk is, al past het gebrek aan spanning bij de hoofdpersoon. Maar de vorm versterkt de inhoud niet.
'Ik zie je' is een filmisch geschreven verhaal waar zo veel onnodig wordt uitgeweid dat Matthijs Kleyn terloops vergeten is een tweede verhaallijn te bedenken en de personages goed uit te werken.
(Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl)
Fender is een nostalgische jongen, begin dertig, die tegen beter weten in zijn eigen videotheek runt. Als Lisa op zijn pad komt, voelt hij zich voor het eerst sinds de breuk met zijn ex eindelijk weer tot leven komen. Lisa is prachtig maar ook ongrijpbaar; hun liefde puur maar stormachtig. Fender leeft voor films en het zoeken naar bewijs dat Elvis nog steeds leeft. Lisa wil alles uit het leven halen en doet dat met vrienden, muziek en drugs. Hoe sterk kan liefde zijn als de ander steeds probeert te vluchten?
Te gewoontjes voor een roman
Als veellezer merk ik waar mijn voorkeur ligt. Toch (of juist daarom) is het fijn om verschillende soorten boeken te lezen. Het was even wennen aan de ultrasimpele verteltrant van Matthijs Kleyn, maar de schrijfstijl maakt het verhaal toegankelijk. Het leest als een typische Nederfilm gesitueerd in Amsterdam met een opengetrokken blik BN’ers in de hoofd- en bijrollen. Ik zie de poster al voor me.
Het is vlot geschreven en toch lijkt het alsof je het niet snel genoeg uit hebt. Het verhaal is saai, sloom, een zoveelste zelfde soort verhaal over Amsterdam en het ontbreekt er aan een eigen stem, een unieke manier om het verhaal in te kleuren. Die ene verhaallijn is net te weinig om een boeiende roman te vormen. Fender is geobsedeerd door Elvis en gelooft dat hij nog leeft. Dat is wel een element dat het iets creatiever maakt… als het niet hinderlijk zou zijn voor wie geen passie voor de man met de kuif koestert.
Veel uitweidingen dienen geen doel en nemen kostbare ruimte in beslag die Kleyn nodig had voor character development. Er wordt totaal geen aandacht besteed aan het verleden van Fender en dat van Lisa wordt slechts terloops genoemd. Het is te weinig om ze te begrijpen. Ik mis de cruciale diepgang waardoor je je identificeert met de personages en ze menselijk worden. Het boek wordt daarbij gedomineerd door, weliswaar sterke, dialogen. Er is geen plek voor gedragingen en sfeervolle beschrijvingen van omgeving. Na honderd pagina’s wil je niet enkel lezen wat ze zeggen, je wilt weten hoe ze zich gedragen.
Het verhaal is gewoontjes. Ik ergerde me eraan dat het zo verdomde gewoontjes was. In een roman wil ik niet lezen over ‘gewone’ levens. In tegenstelling tot het gewone leven waar we vaak pas later betekenis geven aan situaties moet in een roman alles een betekenis hebben. Dat ontbrak hier, net als een spanningsboog die in een roman nogal belangrijk is, al past het gebrek aan spanning bij de hoofdpersoon. Maar de vorm versterkt de inhoud niet.
'Ik zie je' is een filmisch geschreven verhaal waar zo veel onnodig wordt uitgeweid dat Matthijs Kleyn terloops vergeten is een tweede verhaallijn te bedenken en de personages goed uit te werken.
(Deze recensie verscheen eerder op www.alexhoogendoorn.nl)
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
