Open je ogen

Ik mocht voor Thrillers & More alweer de zesde thriller van Jeroen Windmeijer en het tweede deel van de Zuid-Amerika trilogie lezen, en op de een of andere manier weet de auteur mij steeds weer te prikkelen met zijn onderwerpen (Nazcalijnen, buitenaards leven, inzichten in het ontstaan van religies, The X-Files en Ancient Aliens. Alsof iemand mijn dagboek heeft gelezen als ik die zou bijhouden), schrijfstijl en de kunst om alles wat je geleerd hebt in twijfel te trekken. Maar het blijft natuurlijk fictie …

In de buurt van Nazca, Peru, zijn eeuwenoude afbeeldingen te zien in het zand. Vanaf de grond is weinig anders te zien dan een labyrint aan willekeurige lijnen, vanuit de lucht wordt pas duidelijk dat er orde in de chaos is. Maar wie heeft deze figuren gemaakt? Wat is de betekenis ervan, en voor wie zijn ze eigenlijk bedoeld? En hoe kan het dat dit soort bouwsels en vreemde tekens overal op de wereld lijken voor te komen? Willen we dat eigenlijk wel weten, of blijven we liever blind geloven in iets dat er nooit is geweest?

De Genesissleutel begint met een nieuwsbulletin waarin melding wordt gedaan van een meteorietinslag in het Russische Oeralgebergte op dezelfde dag dat er in de Republiek Vanuatu in Oceanië een feestdag is, waarbij men hoopt op de langverwachte terugkeer van ene John Frum ten teken van een periode van voorspoed en vrede.

Waar De offers wat trager op gang leek te komen, zet Jeroen Windmeijer met De Genesissleutel vanaf het begin tot het einde een stevig verhaal neer. Geïnspireerd door de ‘documentaire’-serie Ancient Aliens van History Channel, The X-Files en films als Men In Black, is De Genesissleutel een echte page-turner voor de liefhebber.

Afwisselend korte en wat langere hoofdstukken, perspectiefwisselingen en een duidelijke spanningsboog per hoofdstuk, eindigend met een cliffhanger nodigen de lezer uit om verder te lezen. Want verder lezen wil je. En des te verder je komt, hoe meer je het verhaal gaat geloven. Want als zelfs de gelovigen in het verhaal van hun geloof lijken te vallen, wat moet je dan nog geloven? Zal het dan toch waar zijn?
Alles wat je leest in De Genesissleutel lijkt te kloppen, het leest alsof het bijna wetenschappelijk is onderbouwd. Plausibel. Het zou zomaar waar kunnen zijn, toch? Is het lange wachten voorbij? Is de Wederkomst dan echt daar? Maar wachten we niet allemaal op iets, om hoop te houden op betere tijden?

De karakters in De Genesissleutel komen goed tot leven. Mede door het gebruik van de Spaanse zinnen, die op de daaropvolgende regel worden vertaald, kom je dichter bij de karakters met elk hun eigen achtergrond, worstelingen en zoektocht naar de waarheid. Ook laat de auteur daardoor wat ruimte voor luchtigheid, wanneer sommige zinnen zich niet letterlijk lijken te vertalen door verschil in culturen.

De verschillende verhaallijnen, die ogenschijnlijk niets met elkaar gemeen hebben, komen uiteindelijk samen in een spectaculair slotstuk. De Bijbelteksten die worden gebruikt ga je opeens in een ander daglicht zien, de dagboekfragmenten geven een extra dimensie. Een bevestiging van wat je altijd al hebt gedacht. De waarheid ligt nu eenmaal voor het oprapen, je moet alleen door de juiste bril kijken.

Met De Genesissleutel is de auteur er voor mij in geslaagd het aardse met het buitenaardse te combineren en heeft hij een extra laag spanning aan weten te brengen in een boeiend verhaal, waardoor het wegleggen van het boek een uitdaging op zich is geworden. In mijn ogen zijn beste thriller tot nu toe.