Geen tegenspraak: een naargeestig persoon met rechts radicale ideeën

De ondertitel van dit boek luidt: ‘De wording van Thierry Baudet’ en geeft je een overzichtelijk inzicht in de ontwikkeling van het gedachtengoed en de persoonlijkheid van de beste man. Ik zou niet durven te stellen dat ik dit boek in één ruk uitgelezen heb, het voelde meer als een ongecontroleerde val van de trap. Ik viel van verbazing naar verontwaardiging en van afschuw naar bewondering. De aantrekkingskracht van het charisma van Baudet laat zich via dit boek dan ook duidelijk spreken.

Ik kan niet ontkennen dat ik in de begindagen van Thiery’s publieke leven me wel eens aangetrokken voelde tot zijn charisma. Een welbespraakte, jonge intellectueel die niet vies is van het rechtse/conservatieve gedachtegoed is immers een zeldzaam ras in Nederland. Wie mijn blog al langer leest weet dat ik vaker conservatieve werken lees van o.a. Cicero, Sir Roger Scruton en Andreas Kinneging. Met name die laatste twee zijn hecht verbonden met het ‘rechtse radicaliseringsbolwerk‘, zoals de afdeling rechtsfilosofie aan de universiteit van Leiden wel eens genoemd wordt.

De charme van Thierry verging echter al snel toen hij zijn radicaal xenofobe stem verhief. Zijn rechtsradicale koers en zijn breuk met het klassiek conservatisme is in dit boek ook duidelijk beschreven, met duidelijk afkeurende beoordelingen van zijn vroegere mentoren.

Dit is een van de terugkomende fenomenen die Thierry kenmerkt: na een geringste vorm van afwijzing verbrand hij direct alle bruggen. Dit was het geval bij zijn eerste stappen in de literaire wereld, de academische wereld en de muzikale wereld. Ik denk dat onderstaande uitspraak van Heerma van Voss het voortreffelijk samenvat:

‘Het vreemde is dat voor hem de deur in de loop der tijd vaak openstond, maar dat was schijnbaar niet voldoende. Die deur moest wagenwijd openstaan. Elke tegenslag lijkt hij te ervaren als totale vernedering. Hij besloot dat de enige manier om ergens bij te horen was om een eigen wereld bouwen, en dat heeft hij met Forum gedaan. In die wereld staan alle deuren voor hem open.’

Door de loop der gebeurtenissen die beschreven staan in het boek wordt dit beeld constant benadrukt. Het beeld van een intelligent jongetje dat verwacht dat de wereld om hem moet draaien. Aan alles is te merken dat hij een narcistische persoonlijkheid heeft die nooit door de erosie van het groepsverband is aangetast. Het is niet voor niets dat Quote-hoofdredacteur Sander Schimmelpenninck stelde dat Baudet beter bij een studentencorps had kunnen gaan: ‘Hij had bij Minerva moeten zitten, want dan had hij waarschijnlijk twintig liter bier in z’n nek gekregen als hij dit soort kut verhalen zou ophangen’.

Wat zo griezelig aan Baudet is, is dat hij bewust die wrijving uit de weg gaat. Hij heeft graag ja-knikkers om zich heen en is zo overtuigd van zijn eigen gelijk, dat hij geen tegenspraak duld.

‘Ik vind het niet leuk om buitenbeen te zijn, daarom haal ik graag mijn gelijk. Als mensen zeggen: verdomd, je hebt gelijk, dan is dat een rehabilitatie.’ Hij zag zichzelf zeker niet als provocateur. ‘Ik ben alleen intelligenter dan de meeste anderen, dus heb ik vaker gelijk.’

Zijn ultieme doel ligt ook niet per se in het parlement, hij wilt namelijk een veel bredere, culturele beweging op gang brengen. Hij wilt het denken van Nederland beïnvloeden door een geheel eigen zuil te creëren, met (zomer)scholen, een eigen tijdschrift, een omroep etcetera. Mocht dit visioen van Baudet nog niet angstaanjagend genoeg klinken, leest u dan vooral de voorspelling van de waarzegster die Baudet op een partij-feestje had uitgenodigd niet: de vrouw zag visioenen vol bloed. Ze voorspelde dat het slecht met hem zou aflopen.

Wat het boek verder betreft is het goed te benoemen dan wel door gerenommeerde journalisten geschreven is, maar dat toch niet aan het negatieve toontje kan ontsnappen. Tegenstanders worden bijvoorbeeld geprezen om eigenschappen die bij Baudet verafschuwd worden en (ondanks de nodige moeite) ontbreken de stemmen van huidige intimici of Baudet zelf.

Toch is dit boek een enorme verrijking voor iedere neutrale lezer. Het zet namelijk al Thierry’s fratsen netjes op een rijtje zet. Hierdoor valt er de duidelijke lijn te herkennen van een persoon die steeds verder aan het radicaliseren is. Ik denk dat deze functie van het boek met name nuttig zal zijn voor mensen die ergens nog een greintje aantrekkingskracht tot Baudet voelen. Dit boek drukt je met de neus op de feiten: Baudet is een rechtsradicaal (met een bijzonder naargeestige persoonlijkheid).