Unieke benadering met vele emoties

De Nederlandse Steffie Verstappen biedt met haar debuutroman Dit is wat ik je zeg een unieke en krachtige emotionele leeservaring aan. Het verhaal gaat over een vrouw die haar gedachtes kwijt wil in een brief aan de minnares van haar man. Ze neemt de vrouw mee door haar leven nadat ze ontdekte dat haar man een ander had. Het verhaal is geschreven vanuit het ik-perspectief van het hoofdpersonage. Dit vertelperspectief laat je als lezer erg betrokken voelen bij het verhaal. Maar dat is niet het enige. Er wordt ook een bijzondere en nogal confronterende dynamiek gecreëerd doordat de minnares met [jouw naam] aangesproken wordt. De auteur doet dit wellicht bewust want ook de andere personages blijven grotendeels anoniem. Daardoor kan je zelf heel wat invullen. Je kan het verhaal naar je eigen leefwereld toetrekken. Op die manier biedt het een plek waar ook jij als lezer heel wat gevoelens in kwijt kan.

Daarenboven maakt het boek heel wat los in je als lezer. Door het ik-perspectief én de aanspreking van de lezer op hetzelfde moment met [jouw naam], voel je je soms wel wat verward, net zoals het hoofdpersonage. Ze begrijpt niet hoe alles is kunnen gebeuren, maar ontdekt dat het schrijven van die brief haar helpt bij de verwerking. Ze kan er al haar gedachten in kwijt. Ze schrijft die ook op zoals ze in haar hoofd gekomen zijn, soms op een heel emotionele manier. Je waant jezelf in de gedachten van het hoofdpersonage. Die associatieve schrijfstijl versterkt de beleving. Toch brengt die ook soms wat verwarring met zich mee wanneer jij niet meteen dezelfde linken legt als lezer en soms maakt die stijl het moeilijk om het verhaal en de gedachtes te volgen.

Het grote plaatje krijg je gelukkig wel mee. Je leest ook hoe een brief een boek wordt. Het verhaal wordt af en toe ook van feedback voorzien door onder andere de vriendin die een schrijfwedstrijd gewonnen had. Dat doet denken aan het schrijfproces van de auteur, Steffie Verstappen. De auteur wordt met het hoofdpersonage verbonden door de manier waarop ze met iets omgaat. Het hoofdpersonage doet haar eigen ding met de feedback die ze krijgt van lezers in het verhaal. De auteur pakt het gevoelig thema rouw op een unieke manier aan. Ze slaagt erin om iets te maken waarin emoties een belangrijke rol spelen en ze gewoon kunnen bestaan. Dat is onder andere de kracht van dit boek.

Dit boek was voor mij iets nieuws. Het paste niet echt binnen het genre van boeken dat ik graag lees, waardoor ik niet snel iets gelijkaardigs zal oppikken. Toch vond ik het wel een verrijkende ervaring om eens een voorbeeld van literaire fictie te lezen en zulke sterke emoties te voelen. Ik zou het aanraden aan lezers die op zoek zijn naar literaire fictie die zowel introspectief als emotioneel intens is, en aan lezers die openstaan voor een originele benadering van een gevoelig onderwerp. Het is een verrijkende leeservaring die je niet snel zult vergeten, zelfs als het niet jouw gebruikelijke genre is.