Een kluwen vol verrassingen

De Nederlandstalige publicaties van de delen in deze thrillerreeks waren een beetje lastig te volgen, omdat er is gestart met het tweede deel, Zwarte zomer, waarna is vervolgd met Brandoffer, het startende boek in de serie. Maar nu zitten we dan toch op schema met het derde deel uit de serie rond Washington Poe en Tilly Bradshaw. In De curator, vertaald door Fons Oltheten, neemt M.W. Craven ons opnieuw mee naar het onstuimige Cumbria.

De proloog maakt meteen duidelijk dat dit geen verhaal voor tere zieltjes is. Die lijn trekt Craven door in de volgende hoofdstukken. De afgesneden, afgehakte of uitgerukte vingers vliegen in het rond. Uiteindelijk blijft het om de vingers van drie slachtoffers te gaan. Behalve het feit dat het vingers zijn, hebben de vondsten voor de rest niets met elkaar gemeen: verschillende werkwijze, verschillende slachtofferprofielen en geen enkele link naar een mogelijke dader. Als Poe en Bradshaw uiteindelijk toch een verdachte weten aan te wijzen, komen ze alleen voor nog meer raadsels te staan. Een heerlijke rol is hier weggelegd voor patholoog-anatoom Estelle Doyle. Je zou bijna zelf een sectie kunnen verrichten na de uitgebreide beschrijving van haar handelen en bevindingen.

De onconventionele superspeurder Washington Poe en zijn al even briljante rechterhand Tilly Bradshaw leerden we in de vorige delen al uitgebreid kennen. Hoewel Tilly in dit deel een beetje naar de achtergrond verdwijnt, blijft ze haar eigen ontwapenende zelf. Ze blijft zorgen voor een lichte noot in de soms gruwelijke taferelen. Minder aandacht voor Poe en Bradshaw betekent dat de spot meer op andere personages kan worden gericht. Zo is er in De curator een grotere rol weggelegd voor de hoogzwangere Stephanie Flynn. Leuk aan de boeken van Craven is dat dit eens geen leidinggevende is die haar ondergeschikten de wind van voren geeft. In tegendeel, zij is net degene die Poe en Bradshaw uit de wind houdt en dat is verfrissend om te lezen. Wat ze dan wel weer met veel van haar collega-personages gemeen heeft, is dat ze moeilijk te stoppen is, zelfs al vertelt haar zwangere lijf haar iets anders.

Korte, flitsende hoofdstukken zorgen voor veel vaart in het verhaal. Het is niet lang wachten op een aanwijzing hier en daar. Die roepen nog meer vragen op en maken de plot steeds interessanter. In een nawoord vertelt Craven dat een deel van de plot gebaseerd is op een bestaand fenomeen en dat is extra griezelig om te weten. Dat gegeven weet hij in zijn eigen verhaal te verweven tot een knap web vol intriges. Tijdens de ontknoping tuimelt de lezer van de ene verbazing in de andere. De aha-beleving krijgt hij er als toetje bovenop.

Misschien toch een kleine waarschuwing voor potentiële lezers: hoewel hij niet echt spoilers bevat, geeft de tekst op het achterplat toch wel veel hints weg. Dat is jammer, want het verrassingseffect gaat hierdoor een klein beetje de mist in. Wie zich echter onvoorbereid in het verhaal stort, kan een verrassende thriller verwachten met personages die hij nog eens wil terugzien.