Veel potentie, maar het boek mist ruggengraat en fundering

Jaren geleden, toen ik aan het revalideren was en veel moest rusten op het bed in de woonkamer van mijn ouders heb ik de hele test-trilogie verslonden. En ook het boek tijdbom ging er in een sneltreinvaart doorheen en wist me op een hele mooie manier te verrassen. Dit boek kreeg echter zoveel gemixte reviews, dat ik het een tijdje op de plank heb laten staan. (Als ik zeg dat ik niet gevoelig ben voor reviews, is dat dus een leugen...)

Maar vandaag vond ik het een goed idee om dit boek weg te lezen. En weglezen, dat deed het zeker. Het boek is geschreven in de kenmerkende vlotte schrijfstijl van Charbonneau. De dialogen zijn kort en krachtig en er worden geen zinnen verspild aan zaken die niet echt van belang zijn. Dit rechttoe rechtaan schrijven is een kwaliteit, maar ergens ook een valkuil.

Want voor mijn gevoel miste dit boek een beetje ruggengraat en fundering. Het voelde alsof het verhaal, de personages en hun ontwikkeling niet goed genoeg verankerd waren. De world building voelde niet sterk en stevig genoeg aan. De weinige informatie die we hadden, zorgde er niet voor dat ik precies begreep wat er aan de hand is. En ook de personages leren we niet echt heel goed kennen, niet dusdanig dat hun beslissingen altijd goed te volgen zijn. Vooral Andreas had meer achtergrond nodig gehad om ECHT invoelbaar te worden.

Hierdoor komen de toffe elementen aan dit verhaal, de politieke intrige, het achterbakse gedrag, de gewetensvraag wie we nu wel en niet kunnen vertrouwen en wie de waarheid spreekt, niet helemaal lekker uit de verf. Ik kan soms de uitgebreide world-building en ellenlange aanloop om de personages te leren kennen van sommige schrijvers wel eens vervloeken, maar ik zie hier wat er gebeurt als hij ontbreekt.

Het is jammer, want ik denk dat er best potentie in het verhaal en de karakters zit. Er waren genoeg dingen die me intrigeerden. Ik weet alleen niet of het genoeg is om ooit het volgende deel op te pakken.