Dit boek kwam onverwachts hard binnen

Ik ben een feministe. Niet zo een die mannen haat, integendeel, wel zo een die zich heel bewust is van alle vooroordelen ten opzichte van vrouwen (en mannen) en de soms nog altijd achterhaalde machtsverhoudingen tussen mannen en vrouwen. De flaptekst van dit boek sprak me dan ook enorm aan en met heel veel enthousiasme schreef ik me in voor de blogtour en begon ik te lezen.

Ik zit niet vaak zonder woorden, maar in dit geval vind ik het enorm lastig om over dit boek te schrijven. Aan de ene kant heb ik mezelf door dit boek moeten sleuren en ging het lezen niet zo vlot als ik zou willen, aan de andere kant ligt dat niet aan de kwaliteit van het boek en ligt het ook niet aan het plot, de personages of de schrijfstijl. Ik denk dat het boek simpelweg heftiger en zwaarder was dan ik vooraf gedacht had.

Want hoewel drie sterke vrouwen, elk met hun eigen talenten, de hoofdrol spelen in het verhaal en hoewel het boek vol zit met magische wezens, is dit wel echt een boek over oorlog. De personages mogen op een bepaald moment een aantal jaren uitrusten, als lezer slaan we die jaren uiteraard over en krijgen we vooral de narigheid in deze wereld te zien.

En ondanks het feit dat het boek vol zit met lichtpunten, met echte personages waar je je aan gaat hechten, met magie, met hoop, kroop het boek daardoor toch onder mijn huid op een manier die ik momenteel niet helemaal prettig vind. Dat is eigenlijk een compliment voor het boek. Bijvoorbeeld de PTSD, die aan het einde van het boek beschreven wordt, is zo goed neergezet. Het kwam allemaal echt binnen.

Ik wil dus zeker de andere twee boeken in deze serie ook gaan lezen, maar ik weet nu wel beter wat ik kan verwachten en zal er dus op een andere manier instappen.