Bijzonder en ontroerend

Een boek lezen van Sarah Crossan stond al heel lang op mijn lijstje, maar ik was er nog niet toe gekomen een boek van haar te kopen. Maar dankzij de Hebban adventskalender kon ik het boek gisteren downloaden en ik dacht even een paar pagina's te lezen. Een paar pagina's werd bijna 60% van het boek en vanochtend heb ik hem uitgelezen.

Ik ben ongelooflijk benieuwd of het boek anders leest in het Engels. Het boek is geschreven in vrije versvorm, maar die vond ik in de vertaling niet altijd lekker uit de verf komen. Omdat ik het Engels niet gelezen heb, durf ik niet te zeggen of het door de vertaling komt (vrije dichtvorm vertalen IS ook gewoon heel lastig) of dat dit gewoon Crossans schrijfstijl is. Ik miste persoonlijk een beetje het ritme en de cadens. Het las over het algemeen gewoon als normale zinnen, maar dan mooi opgemaakt.

Het plot vond ik daarentegen wel echt ongelooflijk mooi. Tippi en Grace wisten me echt te raken en ondanks het feit dat, dankzij de vrije versvorm, het verhaal uiteindelijk vrij beknopt en to the point is, werd de boodschap wel echt heel erg mooi en goed overgebracht. Ik was net niet tot tranen toe geroerd, maar ik zat ook weer niet ongelooflijk ver vanaf.

Wat ik daarnaast heel mooi vond, is dat het verhaal echt om Grace en Tippi draait. Er zijn andere karakters die voor de tweeling belangrijk zijn, maar dit is niet hun verhaal en hoe het met hen afloopt is ook niet belangrijk. Ik wil uiteraard niet verklappen waar het verhaal uiteindelijk heen gaat, maar ondanks het feit dat er nog veel onbeantwoorde vragen waren, vond ik het toch een mooi en bijzonder afgerond verhaal.

Ik ga zeker meer verhalen van Sarah Crossan opzoeken, maar ik denk dat mijn volgende boek van haar wel in het Engels gaat worden, gewoon om eens te zien of de vrije vers dan beter uit de verf komt.