Geen standaard superhelden verhaal vol actie

Normaal gesproken ben ik geen liefhebber van superhelden. Over het algemeen vind ik de verhalen veel te zwart wit. De helden zijn zo overduidelijk goed en de slechteriken zijn zo overduidelijk slecht, maar Van Ruijven voegt een aantal hele nieuwe lagen toe aan de bekende tropes en daardoor vond ik deel een oprecht leuk. Ik zei dan ook meteen ja toen ik de kans had mee te doen aan deze blogtour.

Hoewel het alweer een tijdje geleden is dat ik het eerste boek las, zorgde Van Ruijven er op een hele natuurlijk manier voor dat ik me het hele verhaal langzaamaan weer kon herinneren. Allereerst door de handige “terugblik” waarmee het boek begon, maar ook door de personages, die kort aan relevante gebeurtenissen uit vorige boeken refereren gedurende dit tweede deel.

Wat ik zelf ongelooflijk leuk vind, is dat Van Ruijven Nederland, en Den Bosch, duidelijk als setting heeft gebruikt. Soms speelt een boek zich op een bepaalde plek af, maar zou je het moeiteloos kunnen verplaatsen naar een andere plek zonder veel aan te moeten passen. Dat is in dit boek niet het geval. Dit verhaal, zoals het in dit boek geschreven is, kan zich echt duidelijk alleen hier zo afspelen.

Hoewel er een paar hele toffe actie scenes in dit boek zitten, vond ik het ook erg mooi dat Van Ruijven de karakters niet zomaar van de ene in de andere gevaarlijke situatie gooide. De karakters hadden tijd om te rouwen, om stil te staan bij wat ze meemaakten, om heel bewust keuzes te maken, om ook heel bewust banden met elkaar op te bouwen. En juist daardoor werden ze minder “perfect” en minder gepolijst. Juist daardoor begin je als lezer te geloven dat je heel misschien, ook al ben je niet zo dapper, zelf ook met hen mee had kunnen strijden.