Een rauw boek met een hoopvol einde

Hoe langer ik over dit boek nadenk, hoe beter ik het boek ga vinden. Ondertussen is het alweer een paar uur geleden sinds ik het boek heb dichtgeslagen. Dit keer niet met tranen over mijn wangen, maar wel met een soort van besef dat er helaas meer Yana's op deze wereld zullen rondlopen dan ik denk en hoop.

Net als in de andere twee boeken van deze serie die ik al gelezen heb, [gewoon] anders en [gewoon] gevoelig, beschrijft Luc Descamps op een hele toegankelijke, begrijpelijke en vlotte manier een aantal hele zware thema's. Al vanaf het moment dat de studentendecaan, waar ze hulp bij zoekt als ze de pesterijen echt niet meer kan verdragen, zijn hand op haar dijbeen legt, wist ik waar het boek heen ging en het maakte me zowel triest als ongelooflijk ongemakkelijk. Want hoeveel meisjes, en jongens, worden in de steek gelaten door de mensen die ze het allermeest vertrouwen en nodig hebben?

Maar, wat ik vooral mooi, en fijn, vond aan dit boek was hoe dit boek ook liet zien hoe het wel moest. Ik was heel erg verrast door het gebrek aan oordelen van de mensen die er echt toe deden. Ik denk dat het voor jongeren die in een vergelijkbare situatie zitten echt een duwtje in de rug kan zijn om hulp te vragen aan de juiste mensen, mensen die er echt voor ze willen zijn en hen echt willen helpen en begrijpen. Want als er iets is dat dit boek uiteindelijk, ondanks alle ellende, laat zien, is het dat deze mensen OOK bestaan.

Ik hoop dat alle Yana's een einde mogen vinden zoals deze Yana. Jullie verdienen het. Allemaal.