Recensie 1953

In eenvoudige heldere taal, misschien zoals in eerdere reacties genoemd, wat streekroman achtige sfeer, wordt een heel beeld geschetst van de watersnood ramp.
Een beleving die ik tijdens de geschiedenis lessen over Nederland totaal niet heb opgedaan, maar hier op een droge maar zeer leesbare wijze met veel feiten wordt neergezet.
Wel had ik ontzettend veel moeite met het zwart/wit gehalte: de passiviteit c.q. struisvogel houding van overheid en instanties, het zware geloof in Zeeland en de stugge en ontoegankelijke houding van Zeeuwen tov alles dat anders is.
Ook al wordt er "Goed" gedaan in het verhaal, nergens wordt dit "beloont".

Niets maar dan ook niets van de positieve dingen/handelingen binnen dit verhaal leidt tot iets, alles brokkelt weg. De positieve acties buiten dit verhaal/deze hoofdpersonen doen ook nergens mee. Zelfs de toekomst bied niets, een voorspelling over mogelijke natuur omstandigheden is alleen maar negatief.
Het einde vloeit langzaam weg, alles is dood en/of zijn het noemen verder niet waard.

Mijn groot respect voor het onderwerp en het zo helder en tastbaar in beeld brengen van de historische gebeurtenissen rondom de watersnoodramp.
Mijn absoluut gematigde mening mbt de vibe van dit boek, wegens herhaaldelijk herkauwde negativiteit en de eenzijdige invalshoek ( was dat om het nog meer te dramatiseren? ) Verlies van mensen in de Tweede WO bij Rutus, verlies bij Julia, en de zeer weinige personages waarbij iets meer van compassie voor een medemens wordt neergezet verliezen we ook allemaal.
Onbarmhartige alles, laat mij achter met een tekort gedaan gevoel. En ik bedoel daarbij niet dat ik een "happy end" nodig heb maar wel een sprank van geloof en vertrouwen in Leven (ik bedoel niet die ene verhaallijn van moederliefde), niet de on-going aanklacht.
Onbarmhartig is het gevoel dat mij niet meer verlaten wil in dit boek.