Recensie De duivel en het meisje

Het allereerste boek dat ik van Paulo Coelho las was De Alchemist en deze stal mijn hart. Bijna magisch mooi vond ik het. Helaas is deze vierde titel die ik van deze schrijver lees nog niet half zo indrukwekkend.

Het verhaal laat de twee kanten van de mens zien: goed en slecht, "de twee polen van de eeuwige deling". Er komt een vreemdeling in het dorp die zo teleurgesteld is in het leven dat hij alleen nog maar in het negatieve van de mens kan geloven. In een laatste poging om zijn stelling te laten wankelen stelt hij een van de wereld geisoleerd dorp voor een keuze, die goed - slecht- twijfel - wraak - macht - lafheid - vertrouwen - geloven in goedheid -in beweging brengt.

Zoals in het voorwoord aangekondigd maakt het boek gebruik van oude legenden en mythen uit alle windsteken van onze planeet, waarbij die van Ahab en Savin veruit de interessantste is, het draagt een goed deel van het verhaal.
Het "touwtje trekken" tussen engel en duivel wordt vaak gebruikt, met daarbij ook de omgedraaide versie dat het soms nodig is om kwaad te doen om tot het goede te komen. Uiteindelijk is het toch zoals de twee zijden van een gezicht: onverbreekbaar met elkaar verbonden.

Natuurlijk was het een prettig leesbaar boek, Coelho is puur verteller.
Toch vond ik het een beetje plat, de spanning niet extreem beklemmend, soms een beetje te "populair filosofisch". Ik moest vaak terug denken aan Het verslag van Brodeck door Philippe Claudel die ik eerder dit jaar gelezen heb: de groeps psychologie is daar veel sterker uitgewerkt, ook een hoofdpersoon die bezijden de groep staat maar dan met veel meer inhoud, met bovendien veel meer randthema's die je stuk voor stuk aan het denken zetten.

Helaas, De Alchemist blijft veruit mijn meest favoriete boek van deze schrijver