Wetenschappelijk experiment met weinig diepgang

Kevin Wilson (1978) schreef al verschillende boeken, waarvan de verhalenbundel Graven naar het hart van de aarde en de roman De familie Fang naar het Nederlands werden vertaald. In 2017 kwam daar zijn nieuwste roman De oneindige familie bij. Een boek over een bizar en bijna sciencefictionachtig wetenschappelijk experiment waarin gemeenschappelijke opvoeding van baby’s centraal staat.

Wanneer hoofdpersonage Isabelle Poole (Izzy) zwanger wordt van haar kunstdocent en hij daarop zelfmoord pleegt stort haar wereld in. Hoewel ze er alleen voor staat, wil ze het kind toch graag houden. Dr. Preston Grind nodigt haar uit deel te nemen aan het Oneindige Familie Project, een project waarin ze samen met 9 andere stellen en hun pasgeboren baby’s één familie zal vormen om zo wetenschappelijk te kunnen bewijzen dat gemeenschappelijke opvoeding tot betere kinderen leidt.

Hoewel het experiment niet bedoeld is om de gezinnen en de kinderen af te sluiten van de buitenwereld, - “Hij had in diverse interviews benadrukt dat dit een wetenschappelijk experiment was, maar dat het niet de bedoeling was dat ze zichzelf zouden afzonderen van de buitenwereld.”- blijkt dat uiteindelijk toch onvermijdelijk. De oneindige familie zoekt de grenzen op tussen de begrippen familie, sekte en commune. Dit maakt het vooral een bizar verhaal.

Als lezer wacht je tot het moment waarop het goed misgaat, maar de auteur geeft nergens hints in die richting. Het verhaal kabbelt rustig (oneindig) voort en er gebeuren vreemde dingen, zeker, en er gaan dingen mis, maar zelfs helemaal aan het eind blijven de desastreuze gevolgen uit. Spannend is het boek dus niet, maar het is zeker wel goed geschreven. Dat Wilson docent Engels is aan de universiteit en geen psycholoog is ook meteen duidelijk. Het boek mist spanning maar maakt dit niet goed door de psychologische diepgang die je in plaats daarvan als lezer misschien zou mogen verwachten van een verhaal over zo’n ongewoon en onbekend onderwerp.

Er zijn vooral heel veel personages, met namen die ook nog eens op elkaar lijken, waardoor het voor de lezer op sommige punten lastig wordt om iedereen uit elkaar te houden. Het Oneindige Familie Project is een interessante gedachteoefening, maar Wilson maakt die nergens echt af. Het verhaal blijft aan de oppervlakte en wordt op sommige punten ongeloofwaardig wanneer de jonge kinderen zich gedragen zoals volwassenen dat zouden doen of worden neergezet als een soort superkinderen.

“Het was net alsof ze er een dienst op had zitten in een fabriek die bedacht was door Walt Disney, waarin de felle kleuren en vrolijke muziek het bizarre feit verhulden dat je eigenlijk aan een lopende band werkte waar superbaby’s werden gemaakt.”

Al met al is De oneindige familie geen slecht boek, maar geweldig is het ook zeker niet te noemen. De schrijfstijl is prettig, maar het verhaal weet niet te boeien waardoor het oneindig lang lijkt te duren zonder dat er daadwerkelijk iets gebeurt. De potentie die zit in het geweldig originele Oneindige Familie Project wordt helaas niet waargemaakt.